سریال The Veil

این سریال با نام «پرده» به‌طرز خودپسندانه‌ای خود را به‌عنوان یک اثر عمیق معرفی می‌کند، اما در واقع به نظر می‌رسد که در سطحی خاص دچار عدم صداقت است. در صحنه افتتاحیه، قهرمان داستان با لهجه‌ای بسیار ضعیف و جعلی انگلیسی (که به‌خوبی قابل فهم نیست) موفق به دستگیری یک شرور می‌شود. متأسفانه، اوضاع از اینجا به‌مراتب بدتر می‌شود و بیننده شاهد یک «تجربه سرگرم‌کننده»...

این سریال با نام «پرده» به‌طرز خودپسندانه‌ای خود را به‌عنوان یک اثر عمیق معرفی می‌کند، اما در واقع به نظر می‌رسد که در سطحی خاص دچار عدم صداقت است. در صحنه افتتاحیه، قهرمان داستان با لهجه‌ای بسیار ضعیف و جعلی انگلیسی (که به‌خوبی قابل فهم نیست) موفق به دستگیری یک شرور می‌شود. متأسفانه، اوضاع از اینجا به‌مراتب بدتر می‌شود و بیننده شاهد یک «تجربه سرگرم‌کننده» دیگر، یعنی یک تقریباً اعدام در یک اردوگاه پناهندگان در مرز سوریه، خواهد بود. احساس غالبی که این سریال منتقل می‌کند، این است که غرب «نیکوکار» است. اما متأسفانه اینطور نیست و واقعیت‌ها نشان‌دهنده‌ این است که ایالات متحده و بریتانیا به‌عنوان جنگ‌افروزان در صحنه جهانی شناخته می‌شوند. با این حال، تلاش می‌شود که این واقعیت پنهان شود. اگر از تبلیغ بی‌پایان فضایل غربی و قدرت‌یابی زنان بگذریم، این سریال به‌طرز خسته‌کننده‌ای خودپسند و بی‌محتوا است و تلاش می‌کند که خود را شبیه به «جین باند» (که این هم یک شوخی بد درباره جیمز باند است) جا بزند، اما به‌طرز فاجعه‌آمیزی در این کار شکست می‌خورد. هیچ چیز جدید یا حتی به‌طرز قابل توجهی هوشمندانه در اینجا وجود ندارد. این یک کپی فرمولی از داستان‌های جاسوسی است که می‌خواهد جدی‌تر از آنچه که هست گرفته شود. با توضیحات اضافی، ما با صحنه‌هایی مواجه می‌شویم که قبلاً هزار بار دیده‌ایم. نکته مثبت؟ بازیگری نسبتاً خوب است، من از الیزابت ماس خوشم می‌آید و فیلم‌برداری نیز قابل قبول است. انتخاب موسیقی کمی کلیشه‌ای است، اما در حقیقت، کلیشه‌ها تقریباً تنها چیزی هستند که در اینجا وجود دارند. بنابراین واقعاً هیچ شگفتی وجود ندارد. در نتیجه، این یک تجربه «عمیقاً سطحی» دیگر از صنعت سرگرمی غربی است. تجربه‌ای که به‌طور فزاینده‌ای این تصور را منتقل می‌کند که به‌جای محتوا، خود جعبه مهم‌تر است.