سریال کره ای Start-Up

ساعت فوق‌العاده‌ای است... ارزشش را دارد! **I. داستان** الف. داستان هر قسمت: داستان‌های هر قسمت عموماً خوب بودند. از میان ۱۶ قسمت، من داستان ۹ قسمت را دوست داشتم. ب. داستان کلی سریال: از عنوان "استارتاپ" (یا "ساندباخ") این‌گونه به نظر می‌رسد که بیشتر درباره راه‌اندازی یک کسب‌وکار یا پیوستن به یک برنامه ساندباخ است. اما داستان کلی بیشتر درباره [۱] مثلث عاشقانه و [۲] رقابت خواهر و...

ساعت فوق‌العاده‌ای است... ارزشش را دارد! **I. داستان** الف. داستان هر قسمت: داستان‌های هر قسمت عموماً خوب بودند. از میان ۱۶ قسمت، من داستان ۹ قسمت را دوست داشتم. ب. داستان کلی سریال: از عنوان "استارتاپ" (یا "ساندباخ") این‌گونه به نظر می‌رسد که بیشتر درباره راه‌اندازی یک کسب‌وکار یا پیوستن به یک برنامه ساندباخ است. اما داستان کلی بیشتر درباره [۱] مثلث عاشقانه و [۲] رقابت خواهر و برادر است. تأثیر عنوان سریال تنها در درجه سوم اهمیت قرار دارد. بهتر بود اهمیت به این شکل باشد: [۱] رقابت خواهر و برادر؛ [۲] استارتاپ/ساندباخ/کسب‌وکار؛ و [۳] مثلث عاشقانه. با این حال، نحوه ارائه داستان‌های کلی و انتخاب داستان هر قسمت به اندازه‌ای خوب بود که امتیاز این بررسی را بالا ببرد. اما از معرفی حقایق مهمی که هرگز دوباره به آن‌ها اشاره نمی‌شود، پرهیز کنید. به عنوان مثال، جی پیونگ و خواهرانش در کودکی یکدیگر را ملاقات کرده‌اند. همچنین عجیب بود که فرد مجروحی بتواند شرکتی را معرفی کند؛ این در زندگی واقعی رخ نمی‌دهد. **II. بازیگری** بازیگری! در این بخش مجبور شدم امتیاز پایینی بدهم. صحنه‌های گریه زیادی وجود داشت که در آن‌ها حالت چهره‌ بی‌احساس بود. واضح بود که آن‌ها فقط "بازی می‌کردند" به جای اینکه واقعاً احساس کنند و احساسات خود را ابراز کنند. من طرفدار سوزی هستم، اما باید بگویم: در صحنه‌های بوسه بیشتر آرامش داشته باشید، بگذارید ما احساس کنیم، و نیازی به "وحشی" بودن نیست. صحنه‌های بوسه می‌توانند رمانتیک باشند حتی اگر حرکات لب زیادی وجود نداشته باشد. این یک زمینه برای بهبود است. من بازی او را دوست دارم و نحوه زنده کردن شخصیت‌هایی که ایفا می‌کند را می‌پسندم، اما صحنه‌های بوسه نیاز به بهبود دارند. آرام باشید، آهسته پیش بروید، وحشی نباشید؛ بلکه رمانتیک باشید. بازی نکنید، تصور کنید او دوست‌پسند شما است یا یک آرزوی پنهانی. شما می‌خواهید لحظه را تجربه کنید و فقط او را حس کنید. در مورد جو هیوک، کار عالی در به تصویر کشیدن شخصیتی که به نظر می‌رسد عجیب و غریب و احتمالاً حتی اوتیسمی باشد. اگر بازیگری در طیف اوتیسم نباشد، هرگز آسان نیست، به ویژه سندرم آسپرگر. بسیار گیج و منطقی، همه چیز درباره حقایق، و بی‌خبر از هر چیز دیگری، به ویژه مد و مهارت‌های اجتماعی. صحنه‌هایی که دال می سیگنال می‌فرستاد و دو سان همه آن‌ها را از دست می‌داد، فوق‌العاده بودند. گاهی اوقات آزاردهنده اما همه آن‌ها قابل ارتباط بودند. چهره بی‌احساس، بازگشت به بحثی که بر روی آن تمرکز کرده بود، قطعاً شخصیتی با سندرم آسپرگر بود. کار خوبی بود. برای هانا، کار عالی در حفظ رمز و راز شخصیت. زمانی که شخصیت این جائه تغییر نظر داد، به ویژه در مورد خواهرش، کار آسانی نبود. سرنخ‌هایی وجود داشت اما در لحظه بعد کاملاً متضاد بود. این در زندگی واقعی اتفاق می‌افتد و بنابراین دیدن آن روی صفحه خوب است. **III. موسیقی** این یکی سخت است. نمی‌توانم هیچ موسیقی به یادماندنی جز آهنگ‌های تم را به یاد بیاورم. **IV. ارزش دوباره تماشا** قطعا در فهرست سریال‌هایی است که دوباره تماشا خواهم کرد. **V. خلاصه** در مجموع، تولید، داستان و بازیگری فوق‌العاده بودند. گنجاندن اصطلاحات کسب‌وکار و توضیح هر کدام، ایده بسیار خوبی بود. توضیح مراحل، دلایل و چگونگی، قطعاً یک امتیاز مثبت است. بهتر بود اگر "خنده‌های جوانان" کاهش می‌یافت زیرا این به ندرت در زندگی واقعی اتفاق می‌افتد. باید از ساندباخ استفاده می‌کردند و ایده پشت آن و آنچه در آن اتفاق می‌افتد را بیشتر نشان می‌دادند، به جای اینکه فقط یک دفتر رایگان و بودجه رایگان ارائه دهند. ایده‌های "انقلابی" به خوبی فکر شده بودند به ویژه اپلیکیشنی که به افراد با چالش‌های بینایی کمک می‌کند. امیدوارم چنین اپلیکیشنی وجود داشته باشد اما هنوز به سرعت تشخیص هوش مصنوعی نرسیده‌ایم؛ همچنان چیزی است که باید به آن امیدوار بود. انتخاب‌های عالی برای صحنه‌ها و آرزو می‌کنم بیشتر اضافه کنند، مانند یک جلسه تیم‌سازی که بتوانند زیبایی کره را به نمایش بگذارند به جای اینکه تنها همان دفتر را نشان دهند. از یک قسمت دراماتیک در قسمت اول و قسمت‌های خنده‌دار بعدی، تا ساختن چالش‌ها و مصیبت‌ها و در نهایت حل آن‌ها در قسمت‌های پایانی، به اندازه‌ای کافی بود که امتیاز کلی را به ۹ از ۱۰ ستاره برساند.