سریال Dublin Murders

یک نمایش تاریک و خوب ساخته شده که به تأثیرات آسیب‌های روانی می‌پردازد، اما روایت دوگانه آن یک اشتباه بزرگ است. _قبل از اینکه داستان من را شروع کنید، این دو چیز را به شما می‌گویم: من حقیقت را تشنه‌ام. و دروغ می‌گویم._ - تانا فرانچ؛ _در جنگل‌ها_ (2007) _سارتre حق داشت، جهنم دیگران هستند._ - تانا فرانچ؛ _شبیه_ (2008) سریال _قتل‌های دابلین_ که در شبکه BBC One...

یک نمایش تاریک و خوب ساخته شده که به تأثیرات آسیب‌های روانی می‌پردازد، اما روایت دوگانه آن یک اشتباه بزرگ است. _قبل از اینکه داستان من را شروع کنید، این دو چیز را به شما می‌گویم: من حقیقت را تشنه‌ام. و دروغ می‌گویم._ - تانا فرانچ؛ _در جنگل‌ها_ (2007) _سارتre حق داشت، جهنم دیگران هستند._ - تانا فرانچ؛ _شبیه_ (2008) سریال _قتل‌های دابلین_ که در شبکه BBC One در انگلستان و ایرلند و Starz در آمریکای شمالی پخش می‌شود، یک مجموعه هشت قسمتی است که دو رمان اول از سری _قتل‌های دابلین_ تانا فرانچ را اقتباس می‌کند – _در جنگل‌ها_ (2007) و _شبیه_ (2008). و در اینجا بزرگ‌ترین مشکل نمایش نهفته است. سری فرانچ به صورت شبه‌انتولوژیک طراحی شده است؛ هر رمان دارای یک شخصیت اصلی متفاوت است و هر داستان کاملاً مستقل از دیگری است. اما در نوشتن _قتل‌های دابلین_، سارا فِلپس تصمیم عجیبی گرفته است که داستان‌های دو رمان اول را به‌صورت همزمان روایت کند، به‌گونه‌ای که هر پرونده به‌طور جزئی به دیگری مرتبط می‌شود. این تصمیم به هیچ وجه کار نمی‌کند و وقایع _شبیه_ هرگز احساس نمی‌شود جز یک زیرنویس ناپخته که تنها به کاهش ارزش مواد بسیار بهتر در داستان اصلی کمک می‌کند. این یک تصمیم خشم‌آور است، زیرا _در جنگل‌ها_ می‌توانست یک مجموعه پنج یا شش قسمتی فوق‌العاده باشد، اما در عوض، ما با یک مجموعه هشت قسمتی طولانی و پر از مطالب اضافی مواجه هستیم. با این حال، نکات مثبت زیادی نیز در اینجا وجود دارد؛ بازیگری، فیلمبرداری، طراحی تولید و کارگردانی، و وقتی بر روی رمان اول تمرکز می‌کنیم، بسیاری از نوشته‌های فِلپس که به‌خوبی جوهره تماتیک و تنوع نثر 500 صفحه‌ای فرانچ را به تصویر می‌کشد. داستان در سال 2006 آغاز می‌شود و با کشف بدن دختر دوازده‌ساله‌ای به نام کتی دویلن (امی مک‌کِن) در جنگل‌های اطراف نکنارِی، یک محله (تخیلی) در حومه دابلین، شروع می‌شود. کارآگاهان راب ریلی (کیلیان اسکات) و کاسی ماداکس (سارا گرین) از _گروه قتل دابلین_ (DMS) به این پرونده اختصاص داده می‌شوند، که توجه زیادی را به خود جلب کرده است، چرا که بیست و دو سال پیش، سه کودک در همان جنگل‌ها ناپدید شدند. یکی از آن کودکان چند ساعت پس از ناپدید شدنش پیدا شد و اگرچه آسیب ندیده بود، پیراهنش به‌گونه‌ای پاره شده بود که گویی توسط چنگال‌ها پاره شده است و کفش‌هایش پر از خون شخص دیگری بود. او قسم می‌خورد که هیچ خاطره‌ای از آنچه در جنگل‌ها رخ داده ندارد. آن کودک، آدام، با والدینش ایرلند را ترک کرد و تا جایی که کسی می‌داند، هرگز بازنگشت. اما راب در واقع آدام بزرگ‌سال است که به‌طور مخفیانه با هویتی جدید به ایرلند برگشته و پس از سال‌ها زندگی در انگلستان، قصد دارد از تحقیقات دویلن برای کاوش در پرونده ناپدید شدن دوستانش در سال 1985 استفاده کند. در همین حین، کاسی توسط رئیس قدیمی‌اش، کارآگاه ارشد فرانک مکی (تام وان-لاور) به یک عملیات مخفی جالب دعوت می‌شود که به دلیل یک قتل بسیار غیرمعمول ضروری شده است. از لحاظ زیبایی‌شناسی، این نمایش چیزهای زیادی برای ارائه دارد. تا حدی، به‌خوبی ژانرها را ترکیب می‌کند – در عین حال که جنایت‌کار را می‌جست، تم‌های طمع، توطئه و فساد و همچنین یک جریان شبه‌ماورایی و فرامادی را به نمایش می‌گذارد، که به _دوین پیکز_ شباهت دارد. از نظر ساختار روایی، اگرچه وقایع سال 2006 به‌صورت زمانی ارائه می‌شود، نمایش به‌طور فراوان از فلش‌بک‌ها استفاده می‌کند که در زمان خطی جابجا می‌شوند. اینکه این مسئله هرگز گیج‌کننده یا بی‌معنا نمی‌شود، به ویرایش برمی‌گردد که همیشه ارتباط بین حال حاضر داستان و لحظاتی را که شخصیت‌ها به آن‌ها بازمی‌گردند، برقرار می‌سازد. یک انحراف عمده از این قاعده این است که صحنه آغازین قسمت اول درست در پایان داستان رخ می‌دهد، اما این یک روش کاملاً توجیه‌یافته برای شروع است که به‌طور مختصر لحن را مشخص می‌کند و ما را با بسیاری از تضادهای روانی درون راب آشنا می‌کند. فیلمبرداری نیز قابل ذکر است و با طراحی تولید همکاری می‌کند تا نشان دهد که در نکنارِی به‌طور کلی و در خانه دویلن به‌طور خاص، چیزها به درستی پیش نمی‌روند. دنیا واقعاً حس زندگی را منتقل می‌کند و افرادی که در اینجا زندگی می‌کنند، همه دارای ویژگی‌های خاص خود هستند. سخت است که به‌طور دقیق بگوییم، اما تصاویر به‌خوبی حسی را ایجاد می‌کنند که لحن کمی ناهماهنگ است، گاهی نشان می‌دهند که این شخصیت بیشتر از آنچه که نشان می‌دهد می‌داند و گاهی نشان می‌دهند که شخصیت دیگری اینگونه است. همچنین جزئیات ظریف و زیبایی وجود دارد، مانند لیدی‌بردی که بر روی صورت کتی می‌خزد و نمایانگر این است که بدن او یک مستعمره از مورچه‌ها را جذب کرده است. بازیگری نیز قابل تحسین است. اسکات و گرین شیمی فوق‌العاده‌ای دارند که بسیار حیاتی است و اگرچه هر دو در ابتدا به‌عنوان شخصیت‌های دوست‌داشتنی اما آسیب‌دیده ارائه می‌شوند، با ادامه داستان، هر دو بازیگر اجازه می‌دهند که ما طرف تاریک‌تری از شخصیت‌هایشان را ببینیم، به‌گونه‌ای که هر یک به نزدیک‌ترین افراد خود به طرز خاصی آسیب می‌زنند. همچنین، لیاه مک‌نامارا به‌عنوان خواهر بزرگ‌تر کتی، مو دانفورد به‌عنوان دوست‌پسر کاسی، کانلت هیل به‌عنوان رئیس بی‌پروای DMS و پیتر مک‌دونالد به‌عنوان پدر کتی که چیزی در مورد او حس درستی ندارد، شایسته تحسین هستند. از نظر تماتیک، مشابه _در جنگل‌ها_، این نمایش بیشتر بر روی قتل دویلن تمرکز ندارد بلکه بر روی طبیعت آسیب‌های ماندگار تأکید می‌کند. تقریباً هر شخصیت به نوعی آسیب‌دیده است، اما هیچ‌کس به اندازه راب آسیب ندیده است، که به نوعی هرگز واقعاً از جنگل‌ها در سال 1985 خارج نشده است. این موضوع به‌خوبی با این واقعیت نشان داده می‌شود که او از قتل دویلن به‌عنوان پوششی برای کاوش در ناپدید شدن دوستانش استفاده می‌کند. نمایش با این سؤال از راب آغاز می‌شود که _"اگر کشته‌شدگان خوش‌شانس‌ترین‌ها باشند، چه؟"_ و این یک تم مرکزی در طول داستان است – چه بسا کسانی که کشته می‌شوند می‌توانند آزاد به شمار آیند و کسانی که زنده می‌مانند، برای همیشه درون آسیب‌های خود گرفتار باشند؟ تمام این موارد ما را به نقص اصلی نمایش می‌رساند. توجه کنید که تقریباً هر چیزی که من گفته‌ام به پرونده دویلن/_در جنگل‌ها_ مربوط می‌شود و نه به عملیات مخفی/_شبیه_؟ زیرا تحقیقات مخفی تنها به حواس‌پرتی و انحراف از تحقیقات قتل جذاب‌تر و جالب‌تر منجر می‌شود. فِلپس نمی‌تواند دو داستان را به‌درستی به هم پیوند دهد و شخصیت‌های پرونده کاسی هرگز به اندازه شخصیت‌های پرونده راب توسعه داده نمی‌شوند. هر بار که به پرونده مخفی می‌رویم، تنها آرزو می‌کنم که به پرونده قتل برگردیم. این موضوع به‌ویژه زمانی مشهود است که به افشای بزرگ در پایان پرونده مخفی می‌رسیم و این موضوع به‌طرز سردی در کنار می‌نشیند. این به اندازه‌ای "بی‌احساس" است که می‌توانید تصور کنید، و دلیل آن این است که هرگز با این افراد یا روابط آن‌ها آشنا نشده‌ایم و کل این موضوع هرگز به نظر نمی‌رسد جز یک فکر اضافی. تقسیم زمان نمایش به نفع هیچ‌یک از داستان‌ها نیست – در رمان‌ها، هر پرونده با غرق کردن ما در درون شخصیت اصلی به‌خوبی عمل می‌کند، زیرا داستان به‌گونه‌ای پیش می‌رود که رنگ و بوی آن شخصیت را دارد. قطع مداوم به یک داستان برای نشان دادن دیگری به‌طور کامل آن غرق شدگی را می‌شکند و به‌نظر می‌رسد که یک ارتباط ذاتی بین دو داستان وجود دارد که به سادگی وجود ندارد. با این حال، اگرچه این موارد ممکن است بسیار منفی به نظر برسند، من در بیشتر مواقع از نمایش لذت بردم. این نمایش بازیگری خوبی دارد، از نظر بصری عالی به نظر می‌رسد و در رابطه با پرونده قتل، به‌خوبی نوشته شده است. یک دوره کوتاه‌تر که تنها بر روی آن پرونده تمرکز کند، به مراتب ترجیح داده می‌شد، اما آنچه که داریم این نیست. این نمایش قطعاً ارزش دیدن دارد، اما آماده باشید که وقتی عملیات مخفی شروع به صرف زمان زیادی می‌کند، ناامید شوید.