سریال کره ای Awaken

**نقدی که مخاطب را به داستان می‌کشاند** "آوکن" یک درام کره‌ای معمایی و هیجانی خوب ساخته شده است. داستان آن حول محور "دو جونگ وو" (با بازی نام گونگ مین) و "گونگ هی وون" (با بازی کیم سئول هیون) می‌چرخد که سعی دارند یک سری قتل‌ها را که از طریق کدهایی به آنها اطلاع داده می‌شود، حل کنند. داستان به‌خوبی طراحی شده و در هر قسمت، پیچش‌ها...

**نقدی که مخاطب را به داستان می‌کشاند** "آوکن" یک درام کره‌ای معمایی و هیجانی خوب ساخته شده است. داستان آن حول محور "دو جونگ وو" (با بازی نام گونگ مین) و "گونگ هی وون" (با بازی کیم سئول هیون) می‌چرخد که سعی دارند یک سری قتل‌ها را که از طریق کدهایی به آنها اطلاع داده می‌شود، حل کنند. داستان به‌خوبی طراحی شده و در هر قسمت، پیچش‌ها و تغییرات متعددی وجود دارد که مخاطب را در حالت تنش نگه می‌دارد و همواره در حال حدس زدن می‌کند. این امر همچنین مخاطب را به مشارکت در حل معماهای در حال تحول دعوت می‌کند. من همچنین بازیگران را به خاطر بازی فوق‌العاده‌شان تحسین می‌کنم. آنها به نمایش نیامدند که فقط "شخصیت دیگری را بازی کنند"، بلکه واضح بود که هویت شخصیت‌هایشان را به عهده گرفته و به‌گونه‌ای زندگی کردند که اگر واقعی بودند، می‌زیستند. از نقش‌های پلیس گرفته تا افراد عادی با زندگی و نگرانی‌هایشان، آنها به‌خوبی مخاطب را به حالت تعلیق بی‌باوری دعوت کردند در تمام شانزده قسمت. موسیقی متن نیز خوب بود و در صحنه‌های کلیدی قرار گرفته بود که تأثیر بیشتری ایجاد کرد. در نهایت، تولید و کارگردانی در سطح بالایی بود. آنها از انتخاب لوکیشن‌های مناسب، لباس‌ها و ابزارهای لازم برای ارائه جهان "آوکن" دریغ نکردند. به‌طور کلی، من به آن 9.5 از 10 ستاره می‌دهم. این نمایش یک معما و هیجان مناسب با پیش‌زمینه‌ای جالب و عملکرد خوبی از بازیگر اصلی است. نام گونگ شخصیت زیادی به نقش خود بخشیده است، هرچند با یک سناریوی متوسط و پر از نقص‌ها مواجه بود. در نیمه‌های داستان، سرعت روایت دچار مشکل شد و حس کندی پیدا کرد و نتوانست یک حرکت جذاب را حفظ کند. طولانی بودن آن نیز یکی از عوامل این مشکل بود. داستان روستایی آن به اندازه کافی بزرگ نبود که بتواند به خوبی کار کند. هر دو بازیگر زن به‌خوبی نوشته نشده بودند و حضورشان تأثیر منفی بر درام گذاشت. تلاش ناموفقی برای ایجاد یک خط داستانی عاشقانه وجود داشت که مصنوعی به نظر می‌رسید و انسجام روایت را مختل کرد. اگر آنها به این داستان متعهد می‌شدند و آن را ادامه می‌دادند، بهتر بود تا اینکه آن را رها کنند. هر دو بازیگر زن از نظر شیمی با نام گونگ، چه در دوستی، حرفه‌ای و یا عاشقانه، فاقد جذابیت بودند. پایان داستان نیز الگوی معمول و قابل پیش‌بینی‌ای را برای این ژانر دنبال کرد که منجر به پایانی کم‌اثر و ناامیدکننده شد. به‌وضوح یک ترفند بزرگ برای استفاده از روند "چند فصل" وجود داشت.