انیمیشن The Boys Presents: Diabolical

این ایدئولوژی بیداری به طرز شیطانی و مزاحمتی در حال گسترش است. به نقطه‌ای رسیده که هیچ ویژگی قابل قبولی در ذات آن وجود ندارد. این ایدئولوژی در رسانه‌ها و جنبه‌های دیگر جامعه، به زعم من، شر است. عنوان «پسران» به خاطر تم ضد قهرمانش که به شکلی بی‌پرده به زشت‌ترین جنبه‌های واقعیت می‌پردازد، شناخته شده است. حقیقت خام این است که قهرمانان همگی خوب نیستند...

این ایدئولوژی بیداری به طرز شیطانی و مزاحمتی در حال گسترش است. به نقطه‌ای رسیده که هیچ ویژگی قابل قبولی در ذات آن وجود ندارد. این ایدئولوژی در رسانه‌ها و جنبه‌های دیگر جامعه، به زعم من، شر است. عنوان «پسران» به خاطر تم ضد قهرمانش که به شکلی بی‌پرده به زشت‌ترین جنبه‌های واقعیت می‌پردازد، شناخته شده است. حقیقت خام این است که قهرمانان همگی خوب نیستند و بدها نیت‌های خوبی دارند اما با روش‌های بد عمل می‌کنند تا کسانی را که فراموش کرده‌اند به یک هدف بالاتر پاسخگو هستند، مجازات کنند. این موضوع داستان جذابی را برای روایت فراهم می‌کند. این عنوان نیازی به گنجاندن دستور کار بیداری نداشت. اما مانند همه چیزهای مضر، چپ‌های افراطی باید به یک تم خوب آسیب بزنند و فهرست چک‌های فاشیستی خود را به آن تزریق کنند. به‌طور عادلانه، همه قسمت‌ها وحشتناک نبودند. قسمت «لیزر بیبی» حال و هوای خوبی داشت که شبیه انیمیشن‌های «راجر آرانبی» بود، به جز اینکه نوزاد، کوتوله‌ای در چهل سالگی نبود. قسمت‌هایی که «میسفیت‌ها» والدینشان را مجازات می‌کنند نیز جذاب بود. دیدن انیماتورهای «ریک و مورتی» که توانسته‌اند کارهای دیگری انجام دهند و آن‌ها را خوب بسازند، جالب بود. قسمت مربوط به فروشنده مواد مخدر به سوپ‌ها، نوشتاری کلاسیک به سبک «پسران» بود و خوشحالم که انیماتورها از شخصیت‌های کمیک‌ها استفاده کردند به جای اینکه آن‌ها را بر اساس سریال‌های استریم بسازند. قسمت مربوط به قرار ملاقات، پیامک و اعتیاد به رسانه‌های اجتماعی، قابل قبول بود، اما در پایان با مشکلی مواجه شدم...? آیا همه‌چیز فقط در ذهن او بود یا پایان به بازگشت او به «وخت» برای «عوارض جانبی» اشاره داشت؟ قسمت «دوستان صمیمی» کاملاً احمقانه بود. نه جالب، نه دلنشین و نه الهام‌بخش. فقط احمقانه. و به خاطر دستور کار بیداری، مطمئن نبودم که شخصیت اصلی یک دختر است تا زمانی که به اتاقش در خانه‌اش رفت. حتی در آن زمان، با توجه به صدا، فکر می‌کردم او در حال تبدیل به یک ترنس است. (نمی‌دانم چرا آکوافینا همچنان کار می‌کند... اما باید متوقف شود. و واقعاً جای تأسف است چون من او را در «جومانی ۳» دوست داشتم.) بعد از احمقانه بودن «دوستان صمیمی»، باید می‌دانستم که اوضاع فقط بدتر خواهد شد. و اینطور هم شد. سه قسمت پایانی واقعاً ناامیدکننده بودند. قسمت ازدواج سوپ‌ها، بدترین نوع فمینیسم پنهانی چپ‌ها بود که به خانواده هسته‌ای حمله می‌کرد. (آیا می‌توانم اشاره کنم که چقدر این قسمت با روایتشان ضد تولید است؟) قسمت بعدی به مردم چین (و احتمالاً خود چین) توجه می‌کند و تنها قسمت است که با یادآوری عشق و همدلی به پایان می‌رسد - ویژگی‌هایی که معمولاً با این گروه مرتبط نیستند. و قسمت پایانی، به تم «پسران» وفادار ماند، مگر اینکه (به خوشحالی فمینیسم) نشان می‌دهد که یک مرد سفیدپوست با زیرکی از قتل رهایی می‌یابد؛ با دروغ گفتن به مردم. [با چهره‌ای بی‌احساس] خوب است، می‌Wonderم آیا مقایسه‌های مشابهی با واقعیت وجود دارد؟ ... واقعاً خسته‌کننده است... همانطور که گفتم، شروع خوبی داشت، اما در نهایت به یک انباشته از محتوای بیداری تبدیل شد. تحت تأثیر قرار نگرفتم. راستش، بیشتر از همه از «لیزر بیبی» لذت بردم. بقیه را به حال خود گذاشتم. برای تماشای شما آرزوی موفقیت دارم. -- باب --