سریال The Outsider

این داستان در ابتدا جالب به نظر می‌رسد، اما باید هشدار بدهم که به مرور زمان خسته‌کننده می‌شود و این حالت برای بیشتر فصل ادامه پیدا می‌کند. این داستانی است که می‌توانست در دو ساعت روایت شود. به دلایلی، آنها این داستان را با صحنه‌های طولانی از رانندگی و دیالوگ‌های بی‌معنی کش داده‌اند. چند شخصیت جالب وجود دارند، اما این کافی نیست. بنابراین با توجه...

این داستان در ابتدا جالب به نظر می‌رسد، اما باید هشدار بدهم که به مرور زمان خسته‌کننده می‌شود و این حالت برای بیشتر فصل ادامه پیدا می‌کند. این داستانی است که می‌توانست در دو ساعت روایت شود. به دلایلی، آنها این داستان را با صحنه‌های طولانی از رانندگی و دیالوگ‌های بی‌معنی کش داده‌اند. چند شخصیت جالب وجود دارند، اما این کافی نیست. بنابراین با توجه به تنوع برنامه‌ها در حال حاضر، من این سریال را نادیده می‌گیرم و به دنبال چیزی بهتر می‌روم. حتی ترسناک هم نیست. مطمئناً برای مدتی مرموز است، اما وقتی که معما حل شد (و این کار نسبتاً زود انجام می‌شود) آن را بی‌فایده و احمقانه یافتم. **_شروعی بسیار قوی، اما روایت با پیشرفت داستان ضعیف می‌شود_** اگر هرگز کنجکاو بودید که فصل اول _True Detective_ چگونه به نظر می‌رسید اگر عناصر فراطبیعی فقط به صورت اشاره‌ای باقی نمی‌ماندند، _The Outsider_ پاسخ بالقوه‌ای به شما می‌دهد. این سریال که به عنوان یک داستان پلیسی تیره و جدی آغاز می‌شود، در قسمت سوم به سمت فراطبیعی می‌چرخد و در قسمت‌های ششم و هفتم به عمق این موضوع می‌پردازد. آیا این دو لحن به خوبی با هم ترکیب می‌شوند؟ تا حدودی. قسمت‌های اولیه به وضوح قوی‌ترین هستند و با شروع تسلط عناصر ترسناک، پیش‌زمینه‌های زیبای آن قسمت‌های ساخته شده به سمت عناصر استیون کینگ می‌رود. تم‌های قابل ارتباطی مانند گناه و فلج ناشی از غم به نفع موضوعات بزرگتر (و بنابراین انتزاعی‌تر) مانند ماهیت مسری شر و توانایی مردم عادی برای همکاری در شرایط غیرمعمول کنار گذاشته می‌شوند (همان‌طور که گفتم، این یک درس از کینگ است). اما با وجود این، و با وجود عدم ترکیب موفق Genres، من از این سریال لذت بردم. من رمان را نخوانده بودم و به همین دلیل واقعاً علاقه‌مند بودم که ببینم همه‌چیز به کجا می‌رسد. و حتی اگر سفر (به‌ویژه مراحل اولیه) جالب‌تر از مقصد بود، اما این سفری بود که از آن پشیمان نیستم. در شهر چروکی، جورجیا، وقتی که جسد به شدت مثله شده یک پسر جوان، فرانکی پترسون، در جنگل‌ها پیدا می‌شود، کارآگاه قتل، رالف اندرسون (بن مندلسون همیشه عالی) بلافاصله تحقیقات را آغاز می‌کند. با همکاری مأمور اداره تحقیقات جورجیا، یونس سابلو (یول وازکز کم‌حرف)، در عرض چند ساعت به نظر می‌رسد که قاتل شناسایی شده است، با گزارش‌های متعدد از شاهدان که مربی لیگ کوچک محلی و معلم مدرسه، تری میتلند (جیسون بتمن) را در نزدیکی صحنه جرم، در حالیکه خون آلود است، مشاهده کرده‌اند. وقتی شواهد فیزیکی و فیلم‌های نظارتی بیشتر به گناه تری اشاره می‌کنند، رالف که هنوز در حال سوگواری برای مرگ پسرش در چند سال پیش است، تری را در مقابل کل شهر دستگیر می‌کند. در حالی که همسر تری، گلوری (جولیان نیکلسون به خوبی نشان داده شده) و وکیلش، هاوی سالومون (بیل کمپ؛ به خوبی مانند همیشه) در تلاشند بفهمند چه اتفاقی افتاده، تری بر بی‌گناهی خود تأکید می‌کند و می‌گوید که در روز قتل در یک کنفرانس آموزشی در ایالت دیگری بوده است. و اینطور نمی‌گذارد که محقق سالومون، الک پلی (جرمی بوب) مدت زیادی طول بکشد تا فیلمی از میتلند در آن کنفرانس پیدا کند. اما چطور می‌تواند یک نفر در دو مکان همزمان باشد؟ این است دامی جذاب که سریال با آن آغاز می‌شود. این سریال که از شبکه HBO پخش می‌شود و بر اساس رمان ۲۰۱۸ استیون کینگ ساخته شده، توسط رمان‌نویس مشهور ریچارد پرایس (ساعت‌سازان، سرزمین آزادی، زندگی لوکس و کهنه‌کار در درام‌های HBO مانند _The Wire_، _The Night Of_، _The Deuce_) برای تلویزیون اقتباس شده است. تهیه‌کنندگان اجرایی شامل پرایس و جیسون بتمن است که همچنین در دو قسمت اول بازی می‌کند و کارگردانی می‌کند و الگوی زیبایی‌شناسی مشابه _Ozark_ را ایجاد می‌کند. رمان‌نویس دنیس لهان ( _Gone Baby Gone_؛ _Mystic River_؛ _Shutter Island_) نیز برای دو قسمت دیگر فیلمنامه نوشته است. سایر شخصیت‌ها شامل جینی اندرسون (ماره وینینگ‌هام استثنایی)، همسر رالف؛ کلاود بولتون (پدی کانسیداین، با وجود مبارزه با لهجه آمریکایی عالی)؛ جک هاستکینز (مارک منچاکا، کارآگاه قتل خود تخریب‌گر و ناآرام)؛ هالی گیبسون (سینتیا ابر، شخصیت تکراری در رمان‌های اخیر کینگ)؛ اندی کاتکاویج (دریک سسیل)، کارآگاه سابق قتل؛ سیل بولتون (مکس بیسلی) و تامیکا کالینز (هتیئن پارک) و کنت هایز (مایکل اسپیر) است. اگر سریال یک عنصر برتر داشته باشد (علاوه بر بازیگری فوق‌العاده)، طراحی زیبایی‌شناسی آن است. بتمن که چندین قسمت از _Ozark_ را کارگردانی کرده، در دو قسمت اول یک لحن تاریک و جدی را برقرار می‌کند و هر شات را با حس تهدیدآمیز پر می‌کند. سایه‌ها در همه جا وجود دارند؛ رنگ‌های روشن کمرنگ شده و رنگ‌های خاکستری و آبی غبارآلود غالب هستند؛ شخصیت‌ها اغلب در نماهای طولانی به نمایش گذاشته می‌شوند، در دروازه‌ها قاب شده یا به گوشه‌ها هدایت می‌شوند؛ عمق میدان اغلب بسیار کم است؛ حرکات دوربین متدولوژیک و کند هستند؛ و ویرایش به اندازه‌ای غیرخطی است که روایت را کمی خارج از کادر نگه می‌دارد (اگرچه این غیرخطی بودن عمدتاً به دو قسمت اول و ابتدای قسمت نهم محدود می‌شود)؛ حتی در یک نقطه از یک دیوایدر تقسیم‌شده استفاده شده است تا پیش‌زمینه و پس‌زمینه در کمال تمرکز باقی بمانند. این سریال هر سانتی‌متر از یک درام جنایی معتبر HBO به نظر می‌رسد. همچنین برخی از زیباهای کارگردانی وجود دارد. به عنوان مثال، در آخرین قسمت (کارگردانی شده توسط اندرو برنشتاین)، در حالی که شخصیت‌های خوب در حال حرکت در یک غار هستند، از کنار یک بدنه آب عبور می‌کنند و ما چشم‌های شرور به‌طور غیرمستقیم در آب منعکس شده و تقریباً تمام صفحه را پر می‌کند. مطمئناً، این کار زیرکانه نیست، اما واقعاً خوب به نظر می‌رسد. شاید قابل توجه‌ترین عنصر زیبایی‌شناسی، موسیقی ناهماهنگ دنی بنسی و ساندرا یوریران است که به طرز چشمگیری به جو، لحن و ریتم کمک می‌کند. نشانه‌های موسیقی اغلب فقط یک نت عمیق هستند، که برای دو یا سه ثانیه نگه داشته می‌شوند. اغلب، کل صحنه‌ها به این نت‌های منفرد موزیک می‌شوند و به هر آنچه که روی صفحه است، حسی از تهدید فراتر از آنچه که صرفاً بصری است، می‌دهد. با همه این زیبایی‌های ظاهری، اما این سریال برخی مشکلات هم در سبک و هم در روایت دارد. از یک سو، داستان بسیار طولانی است؛ هشت قسمت بیشتر از کافی برای روایت این داستان بود و روایت در قسمت‌های پنج و شش واقعاً کش می‌آید. دوباره در قسمت هشت (که عمدتاً یک قسمت متمرکز بر شخصیت است) اوضاع بهتر می‌شود، اما هیچ محتوای کافی برای پر کردن بیش از ۱۰ ساعت وجود ندارد. همچنین ترکیب ژانر قبلاً ذکر شده نیز وجود دارد. آنچه به عنوان یک کارآگاه سخت‌گیر که یک قتل gruesome را بررسی می‌کند شروع می‌شود، به یک کارآگاه عجیب و غریب فراطبیعی تبدیل می‌شود که به دنبال یک شر باستانی می‌گردد و با رقابت این دو، هیچ‌یک از ژانرها به طور کامل توسعه نمی‌یابند. قسمت‌های اولیه ترسناک و آزاردهنده هستند، با لحن و جو که بار سنگینی را به دوش می‌کشند. اما با ادامه سریال، ترس به شکل وسیع‌تری تبدیل می‌شود و کمتر مؤثر است و پرایس هرگز واقعاً نمی‌تواند این دو عنصر متضاد را به یک کل منسجم پیوند دهد. مشکلات دیگر (احتمالاً) از متن اصلی ناشی می‌شود، مانند اولین انتقال واضح به سمت فراطبیعی، که بر اساس یک تصادف آن‌قدر مضحک است که من مطمئن شدم سریال به آن بازخواهد گشت تا توضیحی ارائه دهد (که این کار انجام نمی‌شود). همچنین گروهی از افراد معمولی و زحمتکش وجود دارند که با هم جمع می‌شوند تا با چیزی فراتر از هر یک از آنها روبرو شوند، یک کلیشه که کینگ تا به حال آن را به اندازه کافی انجام داده است. در کل، با این حال، من از _The Outsider_ به طور کلی لذت بردم. مشکلات قابل توجهی دارد، اما کارهای زیادی را به خوبی انجام می‌دهد. زیبایی‌شناسی و بازیگری به طرز قابل توجهی کمک می‌کند و هرچند که از بهترین اقتباس‌های کینگ که تاکنون ساخته شده فاصله دارد (آن را باید به _The Green Mile_ فرانک دارابانت اختصاص داد)، اما خیلی بهتر از تلاش‌های اخیر مانند دو فیلم _It_ اندی موشیتی و (وحشت) _The Dark Tower_ نیکولای آرسل است.