سریال Fear the Walking Dead

این برنامه تلویزیونی یک کپی بد از «مردگان متحرک» است. اول از همه، بسیار خسته‌کننده است، به‌ویژه چهار فصل اول. آن‌قدر کند پیش می‌رود که برای ادامه تماشایش به کافئین اضافی نیاز دارید وگرنه خواب‌تان می‌برد. بعداً کمی بهتر می‌شود، اما هنوز هم با اشتباهات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند که یکی از آن‌ها عدم واقع‌گرایی است. همه بچه‌های این برنامه بسیار باهوش به...

این برنامه تلویزیونی یک کپی بد از «مردگان متحرک» است. اول از همه، بسیار خسته‌کننده است، به‌ویژه چهار فصل اول. آن‌قدر کند پیش می‌رود که برای ادامه تماشایش به کافئین اضافی نیاز دارید وگرنه خواب‌تان می‌برد. بعداً کمی بهتر می‌شود، اما هنوز هم با اشتباهات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند که یکی از آن‌ها عدم واقع‌گرایی است. همه بچه‌های این برنامه بسیار باهوش به نظر می‌رسند و سخنان عمیق و هوشمندانه‌ای می‌گویند که معمولاً بچه‌ها این‌طور رفتار نمی‌کنند، اما اینجا به‌طرز معجزه‌آسا همه‌شان مانند بزرگ‌ترها عاقل هستند. شخصیت‌ها مدام با هم بحث می‌کنند، یک لحظه همدیگر را در آغوش می‌کشند و لحظه بعد اسلحه به همدیگر می‌گیرند. آن‌ها همچنین تلاش می‌کنند تا با گفتن حرف‌های عاقلانه به نظر برسند و... و در نهایت، اشتباهات ساده‌ای وجود دارد که این برنامه را بسیار غیرواقعی می‌کند. به‌عنوان مثال، دختربچه ۱۰ ساله‌ای با دستان بسته به دریا می‌پرد و به ساحل می‌رسد. چطور ممکن است یک بچه این‌قدر شناگر فوق‌العاده باشد که بدون استفاده از دستانش به ساحل برسد. ای کاش وقت‌ام را روی این برنامه بی‌کیفیت هدر نمی‌دادم، اما متأسفانه تمام فصل‌ها را دیدم و پشیمانم. برنامه‌های بسیار بهتری برای تماشا وجود دارد تا این نمایش احمقانه. به نظر می‌رسد این برنامه خوب است، اما گاهی نویسندگان درباره آنچه واقعی است و آنچه بینندگان تصور می‌کنند در حال وقوع است، گیج می‌شوند. در لس آنجلس، این موضوع گیج‌کننده و به تدریج کند می‌شود، مانند بسیاری از برنامه‌ها که ایده‌های جدیدی برای ارائه ندارند، به همین خاطر همه چیز را کند می‌کنند تا زمانی که به یک طوفان فکری برسند یا برنامه را کوتاه کنند و یک خانواده به شما بدهند. اجازه دهید بگویم که اگر «ترس از مردگان متحرک» می‌خواست ثابت کند که هیچ چیزی در چنته ندارد—هیچ نشانه‌ای از اصالت داستانی یا توسعه شخصیت‌های چندبعدی—به‌خوبی به این هدف دست یافته است. این سریال فرعی حس می‌کند که یک کاسرول قدیمی از خطوط داستانی «مردگان متحرک» است، با یک پاشش اضافی از کلیشه‌های کهنه توانمندسازی که به جای اینکه شما را متقاعد کنند، به شدت به سر شما می‌کوبند. اشتباه نکنید: شخصیت‌های زن قوی می‌توانند فوق‌العاده باشند. با این حال، رویکرد این برنامه در نمایش قدرت زنانه کمتر شبیه یک داستان خوب نوشته شده و بیشتر شبیه یک تمرین ناپخته در علامت‌گذاری جعبه‌ها و به نظر رساندن این است که هر شخصیت مردی در حال رقابت در یک ماراتن بی‌خبری است. از لحظه‌ای که قسمت اول روی صفحه نمایش می‌آید، «ترس از مردگان متحرک» به طرز وحشتناکی از اجازه دادن به مردانش برای بودن در غیر از ناتوانی یا قابل حذف بودن، می‌ترسد. شخصیت‌های زن در هر سناریو تسلط دارند، نه با هوشمندی علیه مردان هوشمند، بلکه به لطف نوشتاری که ما را به شخصیت‌پردازی‌های نارس تغذیه می‌کند. این نوع نوشتن خسته‌کننده، فمینیسم را برجسته نمی‌کند؛ بلکه آن را بی‌ارزش می‌کند. به جای خلق افراد پیچیده، این برنامه غالباً به کلیشه‌های تنبل روی می‌آورد: مردانی که نمی‌توانند کارشان را درست انجام دهند و زنانی که هر بدی را با یک چرخش چشم و یک سخنرانی تحقیرآمیز اصلاح می‌کنند. این یک گروه نیست، بلکه بیشتر یک سخنرانی بی‌لذت و نابرابر درباره نحوه حاشیه‌نشین کردن نیمی از بازیگران شماست. فراتر از سیاست‌های جنسیتی‌اش، بیایید درباره داستان صحبت کنیم—یا بهتر بگوییم، عدم وجود یک داستان. این برنامه همان ترفندهای بقا را بازسازی می‌کند، از یک مکان بی‌نتیجه به مکان دیگر حرکت می‌کند و هر برخوردی شبیه یک تکرار بد به نظر می‌رسد. شخصیت‌ها تصمیمات گیج‌کننده و ضعیفی می‌گیرند که نه ارگانیک به نظر می‌رسند و نه افشاگر، بلکه تنها نیاز نویسندگان برای حفظ «درگیری» را برآورده می‌کنند. این یک چرخه بی‌پایان از درگیری‌های بی‌معنی، ملودرام‌های غیرضروری و لحظات اخلاق‌گرایانه تحمیلی است که تمام ظرافت یک زامبی که بر سر یک مخروط ترافیکی گاز می‌زند، را دارد. در مورد ارزش تولید، هیچ چیز خاصی ندارد. در حالی که AMC می‌تواند تصاویری تاریک و دکوری کثیف ارائه دهد، زیبایی‌شناسی این برنامه بهترین چیزی است که دارد—و این یک معیار بسیار پایین است. حتی صحنه‌های اکشن نیز تکراری و خالی از خلاقیت به نظر می‌رسند. گویی اپراتورهای دوربین به اندازه ما خسته شده‌اند و فقط تصمیم گرفته‌اند روی یک کاروسل از زامبی‌های تصادفی «ضبط» کنند. در همین حال، دیالوگ‌ها با چنین جدیت ساختگی بیان می‌شوند که شروع به دلسوزی برای بازیگران می‌کنید. آن‌ها بازیگران خوبی هستند که در یک حلقه داستانی گرفتار شده‌اند و مجبورند خطوطی را تکرار کنند که تنها به یادآوری این نکته می‌پردازند که چرا سه قسمت پیش دیگر اهمیتی نمی‌دادید. به طور خلاصه، «ترس از مردگان متحرک» معادل تلویزیونی نان کهنه است. این برنامه به شدت می‌خواهد به‌عنوان پیشرفته و نوآور به نظر برسد اما به‌جای آن حس می‌شود که یک اتاق پژواک پر سر و صدا از کلیشه‌های کهنه و دینامیک‌های شخصیتی یک‌بعدی است. این به اندازه یک چمن‌زن خراب نوآورانه است و به اندازه یک صندلی سه‌پایه متعادل است. اگر به دنبال دنیایی پر از ظرافت، رشد شخصیت یا داستان‌های واقعاً توانمندساز برای هر کسی (مرد یا زن) هستید، اینجا پیدا نخواهید کرد. در عوض، با یک آشفتگی بی‌نظم، زن‌ستیز و تحقیرآمیز روبه‌رو خواهید شد که نتوانسته تنش یا بینش معناداری ارائه دهد. با احتیاط تماشا کنید و شاید ریموت را در دست داشته باشید تا بتوانید وقتی این خواب‌آور زامبی شروع به گاز زدن به مغزتان کرد، فرار کنید.