انیمه The Girl I Like Forgot Her Glasses

با کمی اسپویل: در اینجا جزئیات بیشتری ارائه می‌دهم، بنابراین اگر می‌خواهید بدون پیش‌داوری وارد شوید، این متن را نخوانید. این کار را خیلی دوست داشتم. کامورا به شدت، بگذارید بگوییم، دوست‌داشتنی است و از عصبانیت و عشق شدیدش به میه رنج می‌برد. او همیشه می‌خواهد بهترین‌ها برای او باشد و سعی می‌کند انتظاراتش را بالا نبرد تا از احتمال رد شدن احساس درد نکند. او...

با کمی اسپویل: در اینجا جزئیات بیشتری ارائه می‌دهم، بنابراین اگر می‌خواهید بدون پیش‌داوری وارد شوید، این متن را نخوانید. این کار را خیلی دوست داشتم. کامورا به شدت، بگذارید بگوییم، دوست‌داشتنی است و از عصبانیت و عشق شدیدش به میه رنج می‌برد. او همیشه می‌خواهد بهترین‌ها برای او باشد و سعی می‌کند انتظاراتش را بالا نبرد تا از احتمال رد شدن احساس درد نکند. او همیشه در مورد رفتارهایش با میه تردید دارد و می‌پرسد آیا به شیوه درستی عمل کرده است یا نه. او مرا به یاد دوران دبیرستان خودم می‌اندازد، زمانی که عاشق یک دختر بودم و هر بار که او نزدیک می‌شد، مضطرب می‌شدم و نگران این بودم که آیا کار اشتباهی انجام داده‌ام یا نه. میه، باید بگویم، او نیز بسیار دوست‌داشتنی است. هر زمان که به کامورا نزدیک می‌شود، طوری رفتار می‌کند که انگار این موضوع عادی است، زیرا برای او عادی است. گاهی اوقات دیدن اینکه او برای نزدیک شدن به کتاب‌ها، کامورا و غیره باید خیلی نزدیک شود، جالب است. او همچنین حس مسئولیت و آگاهی از اینکه بینایی ضعیفش چگونه بر دیگران تأثیر می‌گذارد، دارد. او احساس می‌کند که وقتی عینکش را فراموش می‌کند، می‌تواند مزاحم دیگران باشد و این او را احساس ناتوانی می‌دهد که نمی‌تواند به تنهایی کارها را انجام دهد. بیشتر صحنه‌هایی که دوست دارم، مربوط به پیشرفت رابطه کامورا و میه و چگونگی توسعه این دینامیک است. تمایل همیشگی کامورا برای کمک به میه با تمایل میه برای جبران تمام مهربانی‌های او پاسخ داده می‌شود. همچنین تمایل او به دیدن چهره کامورا بسیار جالب است. او می‌گوید این کار او را آرام می‌کند و احساس راحتی بیشتری به او می‌دهد، و دیدن کامورا که در هر بار نگاه کردن به چهره‌اش به شدت قرمز می‌شود، بسیار خنده‌دار است. و به نظرم پایان فصل با سلفی که میه با کامورا گرفته، با عینکش، مناسب است. اما برخی از مواردی که در این نمایش وجود داشت، به نظرم کمک کننده نبودند. ابتدا، در برخی از قسمت‌های وسط فصل، صحنه‌هایی وجود دارد که به نظر می‌رسد پرکننده هستند و پیشرفتی در رابطه میه و کامورا ایجاد نمی‌کنند و تنها به عنوان صحنه‌های سرگرم‌کننده و کمدی وجود دارند. این صحنه‌ها شامل سوء تفاهم‌های تصادفی، موقعیت‌های awkward و دیالوگ‌های بیش از حد طولانی است که هدف واقعی ندارند. دوم اینکه، در برخی صحنه‌ها اتفاقات احمقانه‌ای می‌افتد که باعث ناامیدی من از شخصیت‌ها می‌شود. کامورا به طور مداوم از مسائل ساده کوه‌سازی می‌کند که راه‌حل‌های بسیار ساده‌ای دارند. و او تصمیمات عجیبی می‌گیرد، مانند زمانی که با صحنه اعتراف مواجه می‌شود. به جای اینکه برگردد یا پشت دیواری که از آن بیرون آمده پنهان شود، به سمت درخت در طرف دیگر می‌دود. چرا؟ احتمالاً فقط برای اینکه صحنه‌ای داشته باشد که میه را به آغوشش بکشاند. زیبا است، اما آنچه قبل از این اتفاق افتاده به شدت احمقانه است. در نهایت، صداهای معمول انیمه، مانند ناله‌ها، خرخرها و صداهای غیرکلامی انسان‌ها در اینجا به شدت زیاد است، به خصوص از میه. به نظر می‌رسد هر تصویری که از میه نشان داده می‌شود، او صدای مداومی تولید می‌کند و این موضوع کمی آزاردهنده می‌شود. چرا انیمه احساس می‌کند که باید برای هر بار که شخصیتی در صفحه است و در آن لحظه صحبت نمی‌کند، صدایی داشته باشد؟ شما نیازی به این کار ندارید. اما با این حال، من هنوز این کار را دوست داشتم و احتمالاً در آینده مانگا را خواهم خرید تا ببینم داستان به کجا می‌رود. به‌روزرسانی: من در حال خواندن مانگا هستم و بسیار از آن لذت می‌برم.