سریال American Horror Story

**نظرات درباره آخرالزمان** > «در عصر جدید ما، با ابزارهای ترسناک و کشنده‌ای که به سرعت جایگزین ابزارهای قدیمی شدند، اگر جنگ بزرگ و تهاجمی‌ای آغاز شود، توسط دیوانه‌های خودکشی‌کننده‌ای که دکمه‌ای الکترونیکی را فشار می‌دهند، به راه خواهد افتاد. چنین جنگی طولانی نخواهد بود و هیچ جنگ دیگری در پی نخواهد داشت. نه فاتحی خواهد بود و نه فتحی، بلکه تنها استخوان‌های سوخته مردگان بر...

**نظرات درباره آخرالزمان** > «در عصر جدید ما، با ابزارهای ترسناک و کشنده‌ای که به سرعت جایگزین ابزارهای قدیمی شدند، اگر جنگ بزرگ و تهاجمی‌ای آغاز شود، توسط دیوانه‌های خودکشی‌کننده‌ای که دکمه‌ای الکترونیکی را فشار می‌دهند، به راه خواهد افتاد. چنین جنگی طولانی نخواهد بود و هیچ جنگ دیگری در پی نخواهد داشت. نه فاتحی خواهد بود و نه فتحی، بلکه تنها استخوان‌های سوخته مردگان بر روی سیاره‌ای خالی خواهد ماند.» > - ویلیام ال. شیرر؛ «ظهور و سقوط رایش سوم: تاریخ آلمان نازی» (1960) «داستان _American Horror Story: Apocalypse_ کمتر یک روایت مستقل است و بیشتر دنباله‌ای برای _Murder House_، _Hotel_ و به‌خصوص _Coven_ به شمار می‌رود. این قسمت به وضوح آنچه را که طرفداران از زمان بستری شدن پپر (ناومی گروسمن) در بریارکلیف در انتهای _Freak Show_ می‌دانستند، بیان می‌کند - هر فصل در یک جهان مشترک اتفاق می‌افتد. در سال‌های اخیر، این نمایش بدون شک دچار افت شده است، ابتدا با روایت متا-ضعیف _Roanoke_ و سپس با _Cult_ وحشتناک، که باعث شده طرفداران خواستار بازگشت به درخشش _Murder House_ و _Asylum_ شوند. _Apocalypse_ به هیچ وجه به خوبی آن روزهای طلایی نیست، اما قطعاً بهتر از دو فصل آخر است. وقتی که یک انفجار هسته‌ای بیشتر انسانیّت را نابود می‌کند، گروهی از بازماندگان در _Outpost 3_، یکی از چندین پناهگاه ساخته شده توسط سازمانی به نام _The Cooperative_، پناه می‌گیرند. این پناهگاه که بلیت ورود به آن برای هر نفر 100 میلیون دلار هزینه دارد، تحت سرپرستی ویلهمینا ونبل (سارا پلسون) اداره می‌شود، و دست راست سخت‌گیر او، میریم مید (کتی بیتس) نیز در آنجا حضور دارد. همچنین در این مکان، «نفوذگر اینستاگرام» آزاردهنده، ککوی سنت پیر وندربیل (لسلی گروسمن)، دستیار تحت فشار او، مالوری (بیلی لورد)، آرایشگر کمپ، گالانت (اوان پیترز)، مادربزرگ اجتماعی‌اش، اوی (جون کالینز)، مجری برنامه‌های گفت‌وگو، دینا استیونز (ادینا پورتر)، و تیموتی کمپبل (کایل آلن) و امیلی (اش سانتوس) وجود دارند؛ دو نوجوانی که به دلیل «_ترکیب ژنتیکی استثنایی_» خود، به طور رایگان در آنجا جا داده شده‌اند. دو قانون اصلی در _Outpost 3_ وجود دارد: هیچ‌کس بدون اجازه و لباس محافظ کامل به بیرون نمی‌رود و هیچ‌گونه رابطه جنسی وجود ندارد، در غیر این صورت مجازات مرگ در نظر گرفته می‌شود. اما پس از هجده ماه در حبس، با تنها «_مکعب‌های ژله‌ای ویتامین‌دار_» برای خوردن و یک آهنگ که به طور مداوم در رادیو پخش می‌شود، ساکنان در آستانه جنون قرار دارند. ورود مایکل لنگدون (کودی فرن) نگرانی ونبل و مید را برمی‌انگیزد، زیرا مشخص می‌شود که قوانین سختگیرانه _Outpost 3_ از خودشان ناشی شده و هیچ ارتباطی با دستورات _The Cooperative_ ندارد. لنگدون فاش می‌کند که بسیاری از پناهگاه‌ها در ایالات متحده توسط زباله‌گردها اشغال شده‌اند و بنابراین _The Cooperative_ می‌خواهد یک پناهگاه غیرقابل نفوذ به نام _The Sanctuary_ ایجاد کند. لنگدون قرار است ساکنان _Outpost 3_، از جمله ونبل و مید، را مورد مصاحبه قرار دهد تا تعیین کند چه کسی به _The Sanctuary_ منتقل خواهد شد و اشاره می‌کند که ممکن است «_برخی، همه یا هیچ‌کس_» را انتخاب کند. لنگدون، البته، نوزاد قاتل از انتهای _Murder House_ است و تنها کوردلیا گود (سارا پلسون دوباره) و گروه جادوگران او می‌توانند در برابر او بایستند. اگر شما _Murder House_، _Coven_ و _Hotel_ را ندیده‌اید، تصور می‌کنم پیگیری وقایع _Apocalypse_ دشوار باشد. به هر حال، به عنوان یک فصل کراس‌اور، شخصیت‌های زیادی به آن بازمی‌گردند. به جز لنگدون و کوردلیا، هارمون‌ها، ویویان (کانی بریتون)، بن (دیلن مک‌درموت) و وایولت (تایسا فارمیگا)؛ لنگدون‌ها، کانستنس (جسیکا لنگ)، تیت (اوان پیترز) و بوریگارد (سم کینزی)؛ موری اوسالین (فرانسیس کانروی)؛ بیلی دین هاوارد (سارا پلسون)؛ الیزابت شورت (منا سواری)؛ زویی بنسون (تایسا فارمیگا)؛ مایرتل اسنو (فرانسیس کانروی)؛ میستی دی (لیلی رابه)؛ مدیسون مونتگومری (اما رابرتس)؛ کوئینی (گابوری سیدیب)؛ نان (جیمی بروئر)؛ استیوی نیکز (که خود را بازی می‌کند)؛ ماری لاوا (انجلا باست)؛ دل‌فین لاوری (کتی بیتس)؛ پاپا لگبا (لنس ردی)؛ و جیمز پاتریک مارچ (اوان پیترز) هم به داستان بازگشته‌اند. بسیاری از فصل‌های قبلی _American Horror Story_ با قدرت آغاز شده و سپس در انتها دچار افت شده‌اند. این موضوع به ویژه در مورد _Asylum_ صدق می‌کند، که سه قسمت پایانی‌اش به کلی متفاوت از سایر قسمت‌ها به نظر می‌رسید. قسمت اول _Apocalypse_، «پایان»، بدون شک بهترین قسمت اول از زمان _Asylum_ است، و اگرچه قسمت‌های هشتم و نهم («سفر» و «آتش و سلطنت») ضعیف هستند، قسمت پایانی، «آخرت»، یک نتیجه‌گیری نسبتاً رضایت‌بخش ارائه می‌دهد (اگرچه به نوعی به _Deus Ex Machina_ وابسته است). شاید قابل توجه‌ترین نکته در مورد _Apocalypse_ ساختار آن باشد، به‌طوری که بیشتر محتوای آن قبل از آخرالزمان اتفاق می‌افتد. حدود ده دقیقه پس از شروع قسمت چهارم، «آیا می‌تواند... شیطان باشد؟»، نمایش به سه سال قبل برمی‌گردد و داستان چگونگی تبدیل لنگدون از یک نوزاد در سال 2011 به یک مرد در 20 سالگی در سال 2021 را روایت می‌کند، چگونگی ارتباط او با _The Cooperative_ و چگونگی تقابل او با کوردلیا و جادوگران. «حال» سپس حدود نیمه راه از طریق قسمت پایانی پیگیری می‌شود. این یک ساختار جالب است که به تماشاگران اجازه می‌دهد سوالات خاصی را بپرسند که در یک روایت خطی نمی‌توانند بپرسند («_چرا فلان شخصیت در _Outpost 3_ نیست؟_») که به قیمت از دست دادن برخی تنش‌های دراماتیک (ما می‌دانیم که تلاش‌های جادوگران برای جلوگیری از آخرالزمان، که بخش عمده‌ای از محتوای فصل را تشکیل می‌دهد، محکوم به شکست است) انجام می‌شود. همانند هر فصل قبلی این نمایش، بازیگری فوق‌العاده است. این فصل شاهد بازی سه‌گانه سارا پلسون به عنوان ونبل، کوردلیا و بیلی دین هاوارد است، در حالی که او همچنین کارگردانی قسمت ششم «بازگشت به _Murder House_» را نیز بر عهده دارد. اما اوون پیترز بهتر از او عمل می‌کند و چهار شخصیت را بازی می‌کند؛ گالانت، تیت، جیمز پاتریک مارچ و جف فیستر (یک شخصیت جدید که در «سفر» معرفی شده است). و به هیچ‌کس تعجب نمی‌کند که جسیکا لنگ به عنوان کانستنس فوق‌العاده است، علی‌رغم اینکه فقط دو صحنه دارد. با این حال، بهترین بازی متعلق به کودی فرن است. او به ویژه در صحنه‌هایی که هنوز با کانستنس زندگی می‌کند، به خوبی عمل می‌کند و لنگدون را به عنوان یک نوجوان گیج و عصبانی به تصویر می‌کشد. این عملکرد به طور کامل با لنگدون 2021 که متین، مطمئن و به طور خاموش خطرناک است، متضاد است. حتی بعد از اینکه می‌فهمد چه کسی است، ظرافت بازی فرن احساس همدردی غیرمنتظره‌ای را برای شخصیتی ایجاد می‌کند که غیرقابل نجات است. بازی او از خستگی لنگدون در برابر انتظارات دیگران و سردرگمی همزمانش به ویژه شایان توجه است. همانطور که انتظار می‌رود، جو فصل بسیار مهم است و قسمت اول به خوبی جو فصل را برقرار می‌کند. از بیرون، _Outpost 3_ مانند یک مجسمه ریچارد سررا به نظر می‌رسد، در حالی که درون آن، طراحی تولید وال ویلت طراحی‌های تاریک گوتیک را با نور آتش روشن می‌کند که به طرز زیبایی با طراحی لباس‌های فوق‌العاده پائولا بردلی و لو ایریچ مکمل می‌شود. همچنین در این فصل چرخش‌ها و تغییرات زیادی وجود دارد، با اولین چرخش عمده داستان در انتهای قسمت دوم، «صبح روز بعد». علاوه بر این، طنز کمپ قبلی در طول فصل وجود دارد - از شکایت اوی که می‌گوید در هواپیما هیچ مهمانداری وجود ندارد و یادآوری اینکه یول برینر در رختخواب چقدر ناامیدکننده بود، تا یک وزیر شیطان‌پرست (ساندرا برنهاد) که با افتخار به جماعتش می‌گوید از یک خانه سالمندان پول دزدیده و به _NRA_ داده است، و همچنین یک اشاره کاملاً بی‌نقص به _The Final Conflict_ (1981). از نظر موضوعی، این نمایش همیشه دارای نتایج متغیر بوده است. از یک سو، _Murder House_ داستان یک خانواده طبقه متوسط را روایت کرد که به خودشان حمله می‌کنند، _Asylum_ داستانی درباره سرکوب بالینی و ظلم مذهبی بود، _Coven_ به وفاداری و تضاد بین سنت و مدرنیته پرداخت و _Freak Show_ به پذیرش و تحمل دعوت کرد. از سوی دیگر، _Hotel_، _Roanoke_ و _Cult_ از نظر موضوعی ضعیف بودند. با خواندن بین خطوط _Apocalypse_، بخشی از آن درباره چگونگی رهبری مردان به حاشیه رفتن جهان به سمت نابودی است، موضوعی که تنها با مداخله گروهی از زنان قابل جلوگیری است. در واقع، یکی از خطوط اصلی داستان، آموزش گروهی از جادوگران به لنگدون برای تسلط بر قدرت‌های جادویی‌اش است به این امید که او بتواند اولین مرد فوق‌العاده باشد. اگرچه مایرتل به آنها یادآوری می‌کند که «_مردان از نظر توانایی جادویی به سادگی برابر نیستند_»، زیرا تستوسترون یک عامل بازدارنده است، جادوگران آنقدر مصمم به سرنگونی ماتریارشی هستند که بیشتر آنها علائم خطرناک بودن لنگدون را نادیده می‌گیرند. در این محیط، دینامیک بین جادوگران و جادوگران مرد، معکوس نقش‌های جنسیتی سنتی است، با مردان مجبور به توجیه رفتارشان به زنان در موقعیت‌های قدرت. اما مشکلاتی وجود دارد. یکی اینکه، دو قسمت پیش از قسمت پایانی وجود دارند. توصیف اغراق‌آمیز فرهنگ برادران سیلیکون، شخصیت‌های مَت ناتر (بیلی ایشنر) و جف فیستر یک شوخی تکی است که بر روی دو و کمی بیشتر قسمت کشیده شده است. در جای دیگر، «پایان» صحنه‌ای دارد که در آن تیموتی به صورت روایت داخلی صحبت می‌کند و نشان می‌دهد که او باید شخصیت محوری داستان باشد. اما نه تنها اینطور نیست، بلکه او دیگر هرگز به صورت روایت داخلی صحبت نمی‌کند و این صحنه مانند یک زخم در چشم به نظر می‌رسد. «آتش و سلطنت» همچنین یک انحراف تصادفی و به شدت بدفکرانه به روسیه در سال 1918 را به تصویر می‌کشد که قتل خانواده رومانووف را نمایان می‌سازد. این صحنه بسیار کم فایده است و به نظر می‌رسد نویسندگان در حال پرتاب دارت به نقشه‌ای از معماهای تاریخی بوده‌اند. شیطان‌پرستان نیز خنده‌دار هستند، به قدری کمپ و کلیشه‌ای که حتی به عنوان پارودی هم کار نمی‌کنند. علاوه بر این، نحوه‌ای که داستان خود را حل می‌کند کمی بیش از حد آسان است و برخی بینندگان به نتیجه‌گیری انتقاد خواهند کرد از آنجایی که چه معنایی برای ساکنان روحی _Murder House_ دارد. با این حال، به طور کلی، من از _Apocalypse_ لذت بردم. کراس‌اور به خوبی مدیریت شده است، حتی اگر زمان‌بندی آن گیج‌کننده باشد (چگونه _Hotel_ می‌تواند در سال 2022 به پایان برسد در حالیکه _Apocalypse_ در سال 2019 اتفاق می‌افتد - موضوعی که تا قسمت پایانی به آن پرداخته نمی‌شود) و این واقعیت که بسیاری از بازیگران بیش از یک شخصیت را بازی می‌کنند (گاهی اوقات در یک قسمت) واقعاً نشان می‌دهد که چقدر این گروه از بازیگران با استعداد هستند. بهتر از _Freak Show_، _Roanoke_ و _Cult_ است و احتمالاً در سطح _Hotel_ قرار دارد، اما به هیچ وجه به خوبی _Murder House_، _Asylum_ یا _Coven_ نیست.