سریال Them

هیچ ترسی مانند ترسی که ما می‌توانیم در نام خدا و تعصب بر همدیگر تحمیل کنیم، وجود ندارد. بدترین قسمت این سریال این است که می‌دانیم این سطح از نژادپرستی بیمارگونه و خشن هنوز هم امروز وجود دارد. تقریباً به انتهای فصل اول رسیده‌ام. این فصل فوق‌العاده است. این فصل درخشان، بی‌رحمانه و خشن است و در دنیایی که ما اجازه داده‌ایم نژادپرستی و مذهب حقیقت را...

هیچ ترسی مانند ترسی که ما می‌توانیم در نام خدا و تعصب بر همدیگر تحمیل کنیم، وجود ندارد. بدترین قسمت این سریال این است که می‌دانیم این سطح از نژادپرستی بیمارگونه و خشن هنوز هم امروز وجود دارد. تقریباً به انتهای فصل اول رسیده‌ام. این فصل فوق‌العاده است. این فصل درخشان، بی‌رحمانه و خشن است و در دنیایی که ما اجازه داده‌ایم نژادپرستی و مذهب حقیقت را خفه کرده و تاریخ را به نفع خود بازنویسی کنند، لازم و ضروری است، در حالی که همگی ما را به این فکر می‌اندازند که "ما نژادپرست واقعی" هستیم اگر نتوانیم ساکت بمانیم و تسلیم شویم. از آنجا که آن‌ها، و منظورم از "آن‌ها" تعصبی‌ها هستند، اصرار دارند که تاریخ را از مدارس حذف کنند، چنین داستان‌هایی باید به عنوان محتوای اجباری تماشا شوند. چرا باید درباره آن بخوانیم وقتی می‌توانیم آن را تماشا کنیم و از اینکه چقدر نژادپرستانه و خشن افراد مذهبی سفیدپوست در طول تاریخ بوده‌اند، منزجر شویم؟ این نوع ترس روانشناختی را بعد از تماشای فیلم‌هایی مثل "راهبه" (۲۰۱۸) و "راهبه II" (۲۰۲۳) نیاز داشتم - همه فیلم‌های کسل‌کننده. فصل اول "داستان ترس آمریکایی" را تماشا کردم و به سرعت از آن دست کشیدم. به مردم می‌گویم که تنها چیزی که از فصل اول AHS به یاد دارم، خدمتکار جذاب است و این حقیقت دارد، بقیه‌اش آنقدر کسل‌کننده بود. حالا AHS به فصل نهم رسیده و با وجود عشق من به ترس، هنوز نمی‌توانم خودم را به تماشای بیشتر آن مجبور کنم. این داستان‌ها داستان "ترس آمریکایی" نیستند. با این حال، می‌گویم که قسمت نهم فصل اول همانند بقیه قسمت‌ها جذابیت ندارد. چگونگی تبدیل شدن جان کشاورز نژادپرست به جان کشاورز شیطانی، جالب نیست. این قسمت به نظر تکراری می‌آید، اما به نوعی به ماهیت تعصب اشاره دارد که همیشه همان مشکلات را در روزهای مختلف دارد. خسته نباشید به آمازون برای تأمین مالی این کار، حالا اگر فقط می‌توانستند با کارمندانشان بهتر رفتار کنند... پی‌نوشت: آلیسون پیل لبخند بسیار زیبایی دارد. این لبخند تقریباً به اندازه‌ای جذاب است که بتوانید فراموش کنید بتسی چقدر زشت است. در مورد بتسی، نویسندگان کار فوق‌العاده‌ای کردند که او را با همان یک صحنه با والدینش قابل ارتباط نشان دادند. انتظار نداشتم با بتسی ارتباط برقرار کنم، اما حالا اینجا هستم. --- بعد از اتمام فصل دوم برمی‌گردم. این فصل بیشتر فراطبیعی است اما همچنان نقد اجتماعی در آن وجود دارد. دوست دارم که لایه‌های زیادی از تعصب و تبعیض در این سریال روی هم انباشته شده‌اند. تقریباً شبیه به زندگی واقعی است! در این فصل، ما تأثیرات سوءاستفاده و بی‌توجهی به کودکان و چگونگی دنبال کردن آن به بزرگسالی، نقد وضعیت تاسف‌بار سیستم مراقبت از کودکان، بیشتر سوءاستفاده‌های پلیس و جوامع مخفی درون پلیس، و اینکه حتی افرادی از گروه‌های قومی دیگر که مورد تبعیض قرار گرفته‌اند، به سادگی "متوجه" نمی‌شوند و گاهی سریعاً دفاعی و تهاجمی می‌شوند به جای گوش دادن (من واقعاً صحنه بین آتنا و کیونگ‌آه را دوست داشتم)، و اینکه چگونه سرمایه‌داری بر شرافت غلبه می‌کند، و غیره. برخلاف باور عمومی، می‌گویم که خشونتی که به نمایش گذاشته می‌شود، ضروری است زیرا امروزه ما همه چیز را شیرین و کم‌اهمیت می‌کنیم و تظاهر می‌کنیم که مردم بر خشونت و تعصب تشویق نمی‌کنند. منتظر فصل سوم هستم اگر اصلاً ساخته شود. لیتل ماروین داستان‌گوی خوبی است. من به این نوع محتوا بیشتر نیاز دارم. کمتر از "نشان دادن فضیلت" مانند آنچه در FBI دیدم و بیشتر به نمایش گذاشتن آن زشتی و چگونگی تأثیر آن بر ما. اینگونه شناسایی نژادپرستان برای ما آسان‌تر می‌شود. پی‌نوشت: از دیدن پام گریز اینجا خوشحال شدم. دوست دارم که به او آن صحنه سرسخت "تو مادر!@#$ر!" را قبل از پایان داده‌اند. فکر می‌کنم اگر او به طور کامل به کنگ‌فو می‌رفت و لگد می‌زد، خیلی غیرواقعی می‌شد اما خوب، من اعتراضی نمی‌کردم!