سریال Masters of the Air

سریال "Masters of the Air" به سرعت در کلیشه‌های احساسی خود غرق می‌شود. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً توأم با شوخی‌های بی‌مزه و دست‌وپا شکسته است. خلبانانی که همزمان هم بیش از حد مطمئن به خود هستند و هم به طرز غیرقابل توضیحی، عاقل به نظر می‌رسند. این تصویر غیرقابل باور است و حس کلی دلتنگی برای یک جنگ و دوران گذشته به رنگ گل‌گون که هرگز وجود...

سریال "Masters of the Air" به سرعت در کلیشه‌های احساسی خود غرق می‌شود. شخصیت‌پردازی‌ها معمولاً توأم با شوخی‌های بی‌مزه و دست‌وپا شکسته است. خلبانانی که همزمان هم بیش از حد مطمئن به خود هستند و هم به طرز غیرقابل توضیحی، عاقل به نظر می‌رسند. این تصویر غیرقابل باور است و حس کلی دلتنگی برای یک جنگ و دوران گذشته به رنگ گل‌گون که هرگز وجود نداشته، حس می‌شود. در دوران کودکی، مردی را می‌شناختم که در جنگ جهانی دوم جنگیده بود و به مدت زمانی ناخواسته مسئول تمیز کردن بمب‌افکن‌ها پس از یک مأموریت بود. آنچه او به من گفت درباره‌ی آنچه در یک هواپیما پس از یک مأموریت بد باقی می‌ماند، به‌طرز وحشتناکی غیرقابل تصور بود. در واقع، خیلی بدتر از آنچه در اینجا به تصویر کشیده شده است. با این حال، این سریال حداقل تلاشی برای نمایش، تا حدودی، زشتی‌های جنگ کرده است. با این حال، این سریال در بیشتر جنبه‌ها بیشتر شبیه به تبلیغ برای شکوه جنگ است تا واقعیت‌های دردناک و ناامیدکننده‌ی درگیری. و من به‌عنوان یک بیننده، این را بسیار نامناسب می‌دانم، به‌ویژه با توجه به درگیری‌های بسیار جدی که امروز در جهان وجود دارد. از جنبه مثبت، بازیگری در سطح بالایی قرار دارد، هرچند که گاهی تحت تأثیر شخصیت‌پردازی‌های بی‌مزه و کلیشه‌ای و داستان‌سرایی مرتبط قرار گرفته است. نقطه قوت واقعی این سریال به جلوه‌های ویژه آن بازمی‌گردد که تنها می‌توان آن‌ها را "شگفت‌انگیز" توصیف کرد. مقدار زیادی پول در این بخش هزینه شده و واقعاً قابل مشاهده است. به طور خلاصه، اگر رویکرد این سریال واقعی‌تر و عاری از بزرگ‌نمایی جنگ بود، می‌توانست تجربه‌ای معنادار و جذاب باشد. اما در حال حاضر، به نظر این منتقد، به‌عنوان یک نمونه دیگر از پروپاگاندای نظامی به نظر می‌رسد. چیزی که جهان کنونی جنگ‌زده می‌تواند به خوبی از آن دوری کند. واقعاً امیدوار بودم که نمایشی دقیق و واقع‌گرایانه از نبرد هوایی در جنگ جهانی دوم ارائه شود، اما آنچه به من ارائه شد (و به انصاف باید بگویم من فقط دو قسمت را دیده‌ام، بنابراین ممکن است بهتر شود) یک خروار بازنگری تاریخی، طرفدار آمریکا و ضد انگلیس/بریتانیا است که بیشتر وقت خود را صرف به تصویر کشیدن اسکادران‌ها می‌کند و کمتر به پرواز واقعی می‌پردازد. عملکرد بیشتر بازیگران بسیار ضعیف است، به‌ویژه دو شخصیت اصلی. آستین باتلر به نظر می‌رسد فراموش کرده که دیگر نقش الویس را بازی نمی‌کند و همان حرکات و بازی ضعیف را دارد. این تنها توسط بازی افراطی کالوم ترنر شکست می‌خورد. تنها کسی که یک عملکرد نسبتاً قابل توجه ارائه می‌دهد، بری کیوگان است. داستان به هیچ وجه زمان لازم برای ساخت شخصیت‌های اصلی در حین تمرین را نمی‌گیرد، مانند "Band of Brothers" یا حتی زندگی‌های پیش از نظامی آن‌ها. در نتیجه، هیچ سرمایه‌گذاری عاطفی در هیچ یک از آن‌ها ندارم. برایم مهم نیست. علاوه بر این، نویسندگان در دام ایجاد شخصیت‌های اصلی مانند آنچه که در بسیاری از شخصیت‌های مدرن دیده می‌شود، افتاده‌اند. یعنی، آن‌ها به‌طور غیرواقعی و بیش از حد جذاب و با اعتماد به نفس نوشته شده‌اند، "مری سوهایی" که هیچ اشتباهی نمی‌کنند و در هر کاری که انجام می‌دهند پیروز می‌شوند. نویسندگان شخصیت‌هایی را خلق کرده‌اند که فکر می‌کنند مخاطب می‌خواهد ببیند، اما این تنها باعث می‌شود آن‌ها کاملاً غیرقابل ارتباط باشند. مثالی از این موضوع جایی است که یک دعوا در یک بار با بریتانیایی‌ها شروع می‌شود. خلبان بریتانیایی آن را شروع می‌کند، البته. خلبانان آمریکایی که تا این لحظه به عنوان افرادی با اعتماد به نفس بیش از حد و خودشیفته به تصویر کشیده شده‌اند، ناگهان شخصیت خود را با بریتانیایی‌ها که تا این لحظه به عنوان افرادی متین، خجالتی و تحت تأثیر آمریکایی‌ها به تصویر کشیده شده‌اند، عوض می‌کنند. به ناگاه، آمریکایی‌ها تبدیل به کسانی می‌شوند که فقط می‌خواهند به کار خود بپردازند، متین و خونسرد هستند؛ در حالی که تصویر خلبانان RAF به صورت افرادی ناپسند، متکبر، مغرور و تندخو به نمایش درآمده است. به طور طبیعی، خلبان آمریکایی خلبان بریتانیایی را به طرز خفت‌باری تحقیر می‌کند. نتیجه این است که شخصیت‌های اصلی به طرز کاملاً غیرقابل تحمل و کسل‌کننده‌ای هستند و شما هیچ سرمایه‌گذاری احساسی در آن‌ها ندارید. این کاملاً در تضاد با دیک وینترز و دیگران در "Band of Brothers" است. همچنین طعمی تلخ به جا می‌گذارد زیرا بریتانیایی‌ها به عنوان بزرگ‌ترین شروران، حتی بیشتر از دشمن واقعی به تصویر کشیده می‌شوند. علاوه بر این، توجیهی که برای بمباران‌های روزانه آمریکایی‌ها ارائه شده این است که آن‌ها می‌خواستند دقیق‌تر باشند، هرچند که با خطر بیشتری همراه بود - چالشی که تمام خلبانان با خودخواهی، غرور و شجاعت از آن عبور کردند و چون آن‌ها بسیار شجاع‌تر و قهرمان‌تر از بریتانیایی‌های RAF هستند که فقط بدون هیچ توجهی به بمباران شهرها می‌پردازند. اما به واقعیت برگردیم، این عمدتاً به خاطر اعتماد به نفس بیش از حد و خودبزرگ‌بینی رهبری آمریکا بود و به این دلیل که آن‌ها از درس‌هایی که RAF و لوفت‌وافه شناسایی کرده بودند، یاد نمی‌گرفتند و بمباران در طول روز غیرمفید بود. البته، ممکن است شما بتوانید در اولین پرواز هدف را بهتر بزنید، اما در پایان، آنقدر بمب‌افکن و خدمه از دست می‌دادید که نمی‌توانستید به طور قابل اعتمادی به هیچ چیزی ضربه بزنید. هرچه بمب‌افکن‌های بیشتری از دست می‌دادید، احتمال بیشتری وجود داشت که از دست بدهید، که به این معنا بود که احتمال کمتری برای کامل کردن پرواز داشتید، حتی صحبت از بمباران هدف. این موضوع در تاریخ 22 اکتبر 1943 ثابت شد که ارتش هشتم بمباران‌های روزانه بدون اسکورت را متوقف کرد زیرا سرانجام متوجه شدند که این کار پایدار نیست. در این زمان، نیروی هوایی آمریکا، با همکاری فرماندهی بمب‌افکن RAF، تلاش کرد تا به بمباران شبانه روی آورد، اما متوجه شد که B-17ها به سادگی قادر به بمباران با هر میزان دقت مرتبط نیستند. تنها دلیلی که بمباران روزانه ادامه پیدا کرد، نصب موتور رولز-رویس مرلین بریتانیایی بر روی P51 و همچنین ظهور مخازن سوخت بود که باعث می‌شد P51 بتواند بمب‌افکن‌ها را تمام راه تا هدف و بازگرداندن آن‌ها اسکورت کند. نه تنها این، بلکه بمب‌ساز نوردن (که در نمایش به آن افتخار می‌شود) به هیچ وجه به اندازه‌ای که تصور می‌شود دقیق نبود. تحت شرایط آزمایش، عالی بود. اما در شرایط جنگی که هواپیماها باید برای فرار از تیراندازی به سمت چپ و راست می‌رفتند و باید در شرایط بد آب و هوایی اروپا پرواز می‌کردند، به سختی از بمباران شبانه RAF دقیق‌تر بود! نتیجه این بود که بسیاری از مرگ‌های آمریکایی کاملاً قابل اجتناب بود، اما مطمئن هستم که در این سریال به آن اشاره نخواهد شد. بهترین چیزی که می‌توانم بگویم این است که تصاویر خوب هستند، اما حتی آن‌ها هم به شدت با CGI پردازش شده‌اند. مأموریت‌ها خودشان کسل‌کننده هستند و معمولاً 10 تا 15 دقیقه بیشتر طول نمی‌کشند. احتمالاً به این دلیل که CGI به شدت استفاده شده و نمایش نمی‌توانست هزینه بیشتری را متحمل شود. متأسفانه، آنچه اینجا داریم یک نمای کلی نادرست از تاریخ واقعی است که توسط گروهی از شخصیت‌های غیرقابل تحمل به تصویر کشیده شده است که همزمان بدترین کلیشه‌های سربازان آمریکایی و "توسعه شخصیت مدرن" را تجسم می‌بخشند و نویسندگانی که به نظر می‌رسد کاملاً توانایی خلق یک شخصیت دوست‌داشتنی را از دست داده‌اند. آن‌ها همه این کارها را در دنیایی با CGI بیش از حد انجام می‌دهند، جایی که بیشتر اوقات شخصیت‌ها هیچ کار جالب یا مهمی انجام نمی‌دهند و صحنه‌های "نبرد" در مجموع 15 دقیقه طول می‌کشد. این نمایش به شدت خسته‌کننده و ناامیدکننده است و از اینکه حتی پخش شده، متأسفم.