سریال Iron Fist

این نمایش واقعاً بد است. به‌طور خلاصه، شخصیت‌ها کسل‌کننده، مقدمه خسته‌کننده، داستان بی‌رمق، بازی ضعیف و هنرهای رزمی بد دارد. البته این نمایش برخی جنبه‌های مثبت هم دارد. بازیگران در بیشتر موارد عملکرد خوبی دارند. پل‌فری و استروپ به خوبی نقش کوسه‌های شرکتی را با عمق مناسب به نمایش می‌گذارند. و وای چینگ هو همواره توانایی چشمگیری در نشان دادن تهدید خاموش دارد. متأسفانه، فین جونز...

این نمایش واقعاً بد است. به‌طور خلاصه، شخصیت‌ها کسل‌کننده، مقدمه خسته‌کننده، داستان بی‌رمق، بازی ضعیف و هنرهای رزمی بد دارد. البته این نمایش برخی جنبه‌های مثبت هم دارد. بازیگران در بیشتر موارد عملکرد خوبی دارند. پل‌فری و استروپ به خوبی نقش کوسه‌های شرکتی را با عمق مناسب به نمایش می‌گذارند. و وای چینگ هو همواره توانایی چشمگیری در نشان دادن تهدید خاموش دارد. متأسفانه، فین جونز در نقش دنی رند دیالوگ‌های بسیار غیرقابل‌باوری برای اجرا دارد. او بیشتر شبیه یک نوجوان لوس و سرکش به نظر می‌رسد تا یک مرد بالغ با مسئولیت‌های جدی. به این واقعیت که صحنه‌های هنرهای رزمی‌اش نیز بسیار ضعیف است اضافه کنید، و با مشکلات جدی روبرو هستیم. من کمیک‌ها را نخوانده‌ام، اما تصور می‌کردم آیرون فیست باید استاد رشته خود باشد. با این حال، توانایی‌های او به وضوح با سطح اعتمادبه‌نفسش هماهنگ نیست. در صحنه‌های مبارزه هیچ‌گونه هنرهای رزمی بی‌رحمانه و در عین حال روانی که در «دردویل» یا «ایپ من» می‌بینید وجود ندارد. حرکات جونز تقریباً بی‌دست و پا به نظر می‌رسد. این عوامل باعث می‌شود که باور به بازی جونز در نقش دنی رند دشوارتر شود، زمانی که او به‌طور تصادفی خطوط فلسفی مبهمی را بیان می‌کند که حتی به نظر می‌رسد خود نیز به آن‌ها اعتقادی ندارد. هنویک در صحنه‌های مبارزه‌اش بسیار بهتر عمل می‌کند. او آن لبه، خامی و در عین حال ظرافتی را دارد که انتظار می‌رفت از شخصیت اصلی ببینیم. هنویک همچنین نقش مربی/کارمند اجتماعی‌اش را با صداقت و انرژی مناسب بازی می‌کند. بنابراین، نمی‌توان انکار کرد که در این متن پتانسیل وجود دارد، اما دیالوگ‌های ضعیف، برخی مشکلات در ریتم و به‌طور کلی هنرهای رزمی بی‌کیفیت، واقعاً کیفیت این تولید را کاهش می‌دهد. این فصل با وعده‌های زیادی آغاز شد؛ دنی به نظر می‌رسید که به سمت برخورد جالبی با تریاد می‌رود و یک ضدقهرمان قوی با پس‌زمینه عالی و شخصیت‌پردازی خوب و به‌خوبی بازی شده توسط ساشا دهاوان داشت. هر بار که داووس روی صفحه ظاهر می‌شد، توجه من را جلب می‌کرد و به‌طور کلی مرا شگفت‌زده می‌کرد. مبارزه دنی با مشت و رابطه‌اش با کولین و مثلث عشقی بالقوه، همه خطوط داستانی بودند که می‌خواستم به آن‌ها بپردازم. به نیمه‌ی فصل که می‌رسیم، به عقب برمی‌گردیم و به آنچه فصل اول را فراموش‌کردنی کرد برمی‌گردیم؛ جوی، وارد و یک ابرقهرمان که به نظر می‌رسید هیچ قدرتی ندارد. عملکرد نهایی برخی لحظات عالی داشت، اما نتوانست بر بی‌نظمی‌هایی که پیش از آن بود غلبه کند. متأسفم که این نمایش لغو شده، اما می‌فهمم چرا نتوانست مخاطب را جذب کند؛ هر بار که به نظر می‌رسید لحظات به یاد ماندنی ایجاد کرده و گیره‌ای به داستان بزند، به سرعت با دیالوگ‌های کسل‌کننده بین رند و خانواده‌اش جایگزین می‌شدند. این چه وضعیتی است؟ اقتباس فیلم به‌طور کامل نادرست است. هنرهای رزمی آن‌قدر کسل‌کننده است که من در حین چیدمان حرکات خوابم می‌برد. شخصیت اصلی آن‌قدر خسته‌کننده است که داستان نیاز به زمان زیادی دارد تا بالاخره به جریان بیفتد، که در حالت کما در پایان فصل به وقوع می‌پیوندد. بدترین تولید مارول تا به امروز. به هر قیمتی از آن دوری کنید. قسمت اول نشانه‌ای قوی از آنچه در ادامه می‌آید است: شکست کامل. صحنه‌های هنرهای رزمی واقعاً عالی بودند. در حالی که آیرون فیست برخی از طرفداران را ناامید کرد و داستان‌ها ضعیف بودند، با این حال، به‌طور کلی نمایش خوبی بود. علاوه بر این، نمی‌دانستم فین جونز در «بازی تاج و تخت» هم بوده است. اما به‌طور منصفانه، من هرگز آن نمایش را تا پس از این یکی تماشا نکرده بودم.