سریال The Handmaid’s Tale

از ژوئن تا آفرِد: داستان برده‌ای در قرن 21! فصل اول: در ابتدا مطمئن نبودم که بخواهم این سریال را تماشا کنم، اما در نهایت تصمیم گرفتم. دلیلش هم تم دیکتاتوری آن بود. این فصل کوتاه با 10 قسمت بود و احساسات مختلطی داشتم. داستان بر اساس رمانی به همین نام که 30 سال پیش نوشته شده است، ساخته شده است. من به این فکر می‌کردم که...

از ژوئن تا آفرِد: داستان برده‌ای در قرن 21! فصل اول: در ابتدا مطمئن نبودم که بخواهم این سریال را تماشا کنم، اما در نهایت تصمیم گرفتم. دلیلش هم تم دیکتاتوری آن بود. این فصل کوتاه با 10 قسمت بود و احساسات مختلطی داشتم. داستان بر اساس رمانی به همین نام که 30 سال پیش نوشته شده است، ساخته شده است. من به این فکر می‌کردم که منبعی که 3 دهه از عمرش می‌گذرد، در دنیای امروز خیلی قدیمی است. از زمان انتشار آن کتاب، فیلم‌ها و سریال‌های زیادی با تم مشابه ساخته شده‌اند، از جمله یک اقتباس سینمایی. نمی‌دانم فیلمنامه به شدت از منبع اصلی قرض گرفته شده یا نه، اما تنها چیزی که انتظار داشتم، تغییراتی بود. با اینکه احساس آشنایی می‌کردم، اما از تماشای آن لذت بردم. مشکل من کشش داستان بود. کل فصل به کندی پیش می‌رفت. به نظر می‌رسید که برای فصل‌های بعدی بیشتر از این داستان نگه‌داری شده است. به‌ویژه در قسمت پایانی فصل، بسیار ناامید شدم. حس می‌کردم این فقط یک پایانی میانه فصل است و هنوز داستان‌های بیشتری در همان فصل مانده است. اما این تنها فرض من بود و فصل در میانه راه به پایان رسید. آنها خیلی از داستان را نگه‌داشته بودند تا در فصل‌های آینده ارائه دهند. این یک حرکت شدید از دیدگاه تولید است، اما برای بینندگان، این موضوع رضایت‌بخش نبود. نکات مثبت این سریال شامل بازیگری و تولید بود. الیزابت ماس بازی خوبی داشت و حالات او در برخی قسمت‌های ابتدایی به خوبی حفظ شده بود. به‌ویژه لبخند او در حین برگزاری سیرک‌ها، به جای اینکه مضطرب و گیج باشد، شخصیت او را نشان می‌دهد که می‌خواهد به دلایلی زنده بماند. با پیشرفت داستان در قسمت‌های بعدی، به دلایل بیشتری پی خواهید برد. بخش الکسیس کوتاه بود، مانند بسیاری دیگر. به‌طور کلی طراحی شخصیت‌ها خوب بود، اما انتظار بیشتری از داستان داشتم. در آینده نزدیک، انسان‌ها قابلیت باروری خود را از دست داده‌اند، به جز تعداد بسیار کمی از مردان و زنان. کسانی که قادر به داشتن فرزند هستند، به عنوان مادران جایگزین به بردگی گرفته می‌شوند، پس از جدایی از شوهران و فرزندانشان، تا به کسانی که خواهان داشتن بچه هستند، تحویل داده شوند. این داستان درباره آفرِد است، که یکی از خدمتکاران است. او با زناشویی که او را به خدمت گرفته و جامعه‌ای که چگونه با او و دیگران مانند او رفتار می‌کند، مبارزه می‌کند. رویاهای آمریکایی از بین رفته‌اند. بسیاری به کانادا فرار کرده‌اند و برخی دیگر در تلاشند که به آنجا برسند. اما آفرِد نگران این موضوع نیست. او اکنون باید دخترش را پیدا کند قبل از اینکه بخواهد برنامه‌ای بریزد. هر قسمت به طور کلی خوب بود، اما تنها چند قسمت از آن‌ها در سطح بالایی بودند. حداقل حالا می‌دانیم که چه انتظاری از فصل بعد داشته باشیم. همچنین دیدگاه داستان به شدت محدود بود، زیرا همه چیز از زاویه آفرِد روایت می‌شد. قسمت‌هایی مانند "سمت دیگر" واقعاً جالب بودند. ما به توضیحات بیشتری از آنچه در سمت دیگر می‌گذرد نیاز داریم. به‌ویژه برای یک سریال تلویزیونی، آن‌ها زمان کافی برای جزئیات از زوایای مختلف دارند. این چیزی است که من در این سریال دوست دارم، در غیر این صورت همیشه یک عاشق فیلم هستم و دوست دارم داستان‌های کوتاه و شیرین را تماشا کنم. بنابراین منتظر فصل دوم هستم. 7/10 این سریال عالی است! باید اعتراف کنم که وقتی همسرم گفت که یک سریال داریم که باید تماشا کنیم، فکر کردم این چیست؟ اما بعد از قسمت اول، جذب شدم. این سریال را توصیه می‌کنم، اما کمی چالش‌برانگیز است و اگر با این نوع موضوعات مشکل دارید، ممکن است برای شما مناسب نباشد. هر از گاهی یک تولید به وجود می‌آید که واقعاً یک جواهر است و شما را بی‌کلام می‌گذارد. داستان داستان خدمتکاران بر اساس رمانی از نویسنده کانادایی مارگارت اتوود است. من هنوز کتاب را نخوانده‌ام، اما اگر این سریال نشانه‌ای از آن باشد، مطمئناً به زودی به مجموعه‌ام اضافه خواهد شد. به نظر می‌رسد در ابتدا فرضیه پشت سریال نوآورانه است. اما وقتی سرنوشت زنان را در جوامع مذهبی معاصر و تاریخی در نظر بگیرید، چندان هم دور از ذهن نیست. در واقع، آنچه اتوود به طرز هوشمندانه‌ای انجام داده، وارد کردن جنبه‌هایی از زندگی در جوامع مذهبی، به‌ویژه اروپا در قرون وسطی و آمریکا در دوره کالونی، به یک زمینه آینده‌نگر با استفاده از جنگ داخلی به عنوان وسیله‌ای است. یک ضرورت زیستی نیز در قالب استریل شدن انسانی ناشی از آلودگی به داستان افزوده شده است. زنان بارور در جیلاد (که قبلاً آمریکا بود) به عنوان انکوباتورهای انسانی کاهش یافته‌اند و تنها وظیفه آن‌ها تولید فرزند است. به‌ظاهر، این داستان ممکن است درباره تسلیم و کالایی‌سازی زنان به نظر برسد. در واقع، این نیز هست. با این حال، آنچه این سریال در نهایت درباره آن است، ریاکاری عدم تحمل است. نه تنها زنان، بلکه هر فرد یا گروهی که از متن مذهبی سخت‌گیر منحرف شود، سرنوشتی تلخ را تجربه می‌کند. در عین حال، کسانی که بر دیالوگ کنترل دارند، تقریباً آزادند که قوانین خود را به دلخواه خود بشکنند یا اجرا کنند. حتی کسانی که به متن اجتماعی پایبند هستند، اغلب به دلایلی عمل می‌کنند که در تضاد با آنچه ادعا می‌کنند، قرار دارد. به نظر من، همه‌چیز در این سریال فوق‌العاده است. الیزابت ماس انتخابی شگفت‌انگیز برای نقش آفرِد، خدمتکار یک فرمانده قدرتمند است که به طور مستقیم مسئول رنج او و دیگران است. جوزف فاینز هم در نقش فرمانده‌ای که ظاهراً جذاب اما عاطفی خالی است، توانمند عمل کرده است. به‌روزرسانی: بله، یک سریال قابل قبول است، اما به نظر من، مدت زمان آن بیش از حد طولانی شده و اکنون به سادگی به بازنویسی فیلمنامه اصلی با چند چرخش و تغییرات نزدیک است. در بعضی مواقع، به نظر من، به شدت به نظر می‌رسد که به نوعی ضد مردانه است. به‌طور خلاصه، این یک سریال جذاب، متفکر و درگیرکننده است، اما نیاز دارد به پایان برسد، زیرا دیگر چیز جدیدی برای گفتن ندارد که قبلاً گفته نشده باشد. این یک نمایش تلویزیونی به هم ریخته است؛ درباره یک آمریکا دیکتاتوری که تحت حکومت یک دولت زن‌ستیز قرار دارد. با این حال، عملکرد الیزابت ماس واقعاً خوب بود. در حالی که من رفتار نادرست با زنان در این سریال را تأیید نمی‌کنم، اما به خاطر محبوبیت آن، از آن قدردانی می‌کنم. کنجکاوم ببینم نتیجه این نمایش چه خواهد بود؟ مردم به دهه سانسور نگاه خواهند کرد و فکر خواهند کرد که این و هری پاتر تنها دو کتابی هستند که فرهنگ لغو آن‌ها را خوانده‌اند... ... و سپس متوجه می‌شوند که هر دو برای صفحه تلویزیونی اقتباس شده‌اند. این زمانی خوب بود که برای HBO در دهه 1990 ساخته شد، زمانی که داستان واقعی داشت و واقعاً به نفع اتوود بود. تنها افرادی که این را ساختند در دوران #MeToo به اتوود پشت کردند، زمانی که او از حقایق دفاع کرد و سپس به تدریج از مالکیت معنوی او فاصله گرفتند... زیرا به طور فزاینده‌ای سیاسی‌تر شد. و این زمانی است که چنین چیزهایی مرا از دست می‌دهد. این یک نمایش احمقانه لیبرال چپ‌گرا است که در آن افراد محافظه‌کار به عنوان هیولاهای بزرگ معرفی می‌شوند در حالی که آن "لیبرال‌های بی‌گناه" به عنوان قربانیان تصویر می‌شوند و نکته جالب این است که در واقعیت، این معکوس است.