سریال The Queen’s Gambit

پس از تماشای این مینی‌سریال جذاب، به نظر می‌رسد که یک اثر جدید محبوب نتفلیکس پیدا کرده‌ام. هنرمند اصلی آن، آنا تیلور-جوی، به سرعت به محبوبیت دست پیدا کرده و در نقش بث هارمون، یک شطرنج‌باز جوان نابغه که با مشکلات اعتیاد و موانع ذهنی و عاطفی دست و پنجه نرم می‌کند، عملکرد فوق‌العاده‌ای دارد. او هم جذاب است و هم خونسرد و محاسبه‌گر، در عین...

پس از تماشای این مینی‌سریال جذاب، به نظر می‌رسد که یک اثر جدید محبوب نتفلیکس پیدا کرده‌ام. هنرمند اصلی آن، آنا تیلور-جوی، به سرعت به محبوبیت دست پیدا کرده و در نقش بث هارمون، یک شطرنج‌باز جوان نابغه که با مشکلات اعتیاد و موانع ذهنی و عاطفی دست و پنجه نرم می‌کند، عملکرد فوق‌العاده‌ای دارد. او هم جذاب است و هم خونسرد و محاسبه‌گر، در عین حال که در مواقعی که بخواهد، سرگرم‌کننده و بسیار زیبا و دل‌فریب به نظر می‌رسد. بازیگران پشتیبان نیز به خوبی نقش خود را ایفا می‌کنند و با چهره‌های جدید و به یادماندنی، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی را رقم می‌زنند. شخصیت‌های بنّی واتس (توماس برودی-سانگستر) و قهرمان شطرنج شوروی، وسلی بورگوف (مارچین دوروچینسکی) از نقاط قوت سریال هستند و در ایجاد لحظات احساسی بزرگ در پایان نقش مهمی دارند. اگرچه شطرنج بر روی یک تخته کوچک بازی می‌شود و پیچیدگی‌هایی فراتر از درک بیشتر تماشاگران دارد، اما ویرایش دقیق در زمینه زمان‌بندی و توضیحات، این بازی را به یک ورزش تماشایی هیجان‌انگیز تبدیل کرده است، حتی برای مبتدیان. وقتی بث روبه‌روی قهرمان بورگوف می‌نشیند، احساس می‌کنم که در حال تماشای فینال NBA یا سوپربول هستم. سریال به خوبی با ایجاد تنش‌های احساسی و نشان دادن شب‌های سخت‌کوشی و اشتباهات، مسابقات مهم خود را می‌سازد و این کار را در زمان‌های مناسب انجام می‌دهد تا اثرگذاری بیشتری داشته باشد. واقعاً انگیزه می‌دهد که بخواهید بیشتر در مورد این بازی پیچیده یاد بگیرید. در نهایت، می‌خواهم به محیط داستان اشاره کنم، نه تنها به زیبایی اجرای دوران میانه قرن، بلکه به مکان‌های مختلفی که در طول سریال به نمایش گذاشته می‌شوند. اگرچه داستان در یک شهر کوچک در کنتاکی آغاز می‌شود، اما به سرعت به مسابقات بین‌المللی می‌رسد و این احساس پیشرفت را به خوبی منتقل می‌کند. با وجود بخشی که در شوروی تنظیم شده، که به نظر من عالی بود، شاید می‌توانستند از این مکان‌ها بیشتر بهره ببرند، اما هنوز هم هر یک از آن‌ها رنگ و بویی به قسمت‌های مربوطه می‌دهد و دیدن آن‌ها هیجان‌انگیز است. تمرکز جهانی این سریال به خوبی با زمان‌های بث در خانه در کنتاکی متعادل شده و دینامیک سریال را حفظ می‌کند. امیدوارم افراد بیشتری این سریال فوق‌العاده را تماشا کنند. در حال حاضر در نتفلیکس رتبه اول را دارد و به نظر می‌رسد که افراد زیادی آن را تماشا می‌کنند. واقعاً فکر می‌کنم که فرمت مینی‌سریال به نفع این کار بوده و آن را از یک درام تلویزیونی طولانی استاندارد متمایز کرده است. این کار به خوبی تمام آنچه را که نیاز دارد ارائه می‌دهد بدون اینکه فرصتی برای کسل‌کننده شدن داشته باشد و بدون ریسک پایان‌بندی نامشخص. منتظر هستم ببینم این افراد در آینده چه کارهایی انجام می‌دهند. از این سریال لذت می‌بردم (تقریباً) تا اینکه در قسمت آخر یک شخصیت به‌روز شده ناگهانی در یک کورور به صحنه آمد تا روز را نجات دهد. فیلم‌برداری زیباست و داستان پیروزی به خوبی پیش می‌رود بدون تمام موانع عادی که ممکن است انتظار داشته باشیم. مادر خوانده به راحتی با آرزوی قهرمانی شطرنجی قهرمان ما همراه می‌شود. هرگز انتظار نداشتم که این امر برای او به این سادگی باشد و کمی هم راحتی بود که پدر به شهر نرود و هرگز برنگردد. چندین غیرقابل باور دیگر هم وجود دارد که من را آزار می‌دهد، مانند این که یک دختر 8 ساله به این اندازه به آرام‌بخش‌ها معتاد شود. آیا مادرش معتاد بود؟ هرگز به این موضوع اشاره نشده است. معمولاً افراد به‌تنهایی اعتیادهای شدید ایجاد نمی‌کنند بدون اینکه حداقل یک انگیزه ژنتیکی داشته باشند و نمی‌توانید چنین چیزی بزرگ را در داستان فیلم داشته باشید بدون اینکه توضیحی برای آن بدهید. و چه در مورد تمام زمان آزاد او برای بازی شطرنج در زیرزمین یتیم‌خانه با سرایدار؟ همچنین، مطمئن نیستم که تمام آن رقص‌ها چه ارتباطی با داستان داشت، زیرا بث جوان هرگز به تنهایی در اتاقش نمی‌رقصید. همچنین، چیزی که کاملاً متوجه نمی‌شوم، تمایل بث برای قهرمان شطرنج شدن است. مطمئناً او عاشق بازی است، اما این نیاز ذاتی برای بهترین شطرنج‌باز زمین بودن از کجا آمده است؟ این هرگز توضیح داده نشده و من انتظار داشتم این نیاز ممکن است به خاطر نیاز به کسب درآمد به دلیل رها شدن توسط پدر خوانده و مادرش باشد، اما نه، این هم هرگز اتفاق نیفتاد. وقتی یک شخصیت به انجام کاری وادار می‌شود، معمولاً به خاطر یک نیاز عمیق یا وضعیت بحرانی است، اما در این فیلم هرگز آن نیاز را نمی‌بینیم. فقط هست و این نوشتن تنبل است.