سریال Servant

**فصل اول** وقتی خبر تولید یک سریال ترسناک توسط ام. نایت شیامالان را شنیدم، به سرعت جذب آن شدم. به دلایلی، احتمالاً به خاطر حجم زیاد فیلم‌هایی که باید تماشا می‌کردم، فراموش کردم که این سریال در انتهای نوامبر پخش می‌شود. از آنجا که کسی به آن اشاره نمی‌کرد، وجودش را تا این هفته به یاد نیاوردم. نمی‌دانم چرا مردم اینقدر ساکت هستند. «خدمتکار» یکی از...

**فصل اول** وقتی خبر تولید یک سریال ترسناک توسط ام. نایت شیامالان را شنیدم، به سرعت جذب آن شدم. به دلایلی، احتمالاً به خاطر حجم زیاد فیلم‌هایی که باید تماشا می‌کردم، فراموش کردم که این سریال در انتهای نوامبر پخش می‌شود. از آنجا که کسی به آن اشاره نمی‌کرد، وجودش را تا این هفته به یاد نیاوردم. نمی‌دانم چرا مردم اینقدر ساکت هستند. «خدمتکار» یکی از بهترین سریال‌های جدیدی است که در چند سال اخیر دیده‌ام. مردم تمام اعتبار را به شیامالان می‌دهند، اما من نمی‌خواهم همان اشتباه را تکرار کنم. تونی باسگالاپ این سریال را خلق و نوشته است. علاوه بر شیامالان که فقط کارگردانی قسمت‌های اول و نهم را بر عهده دارد، پنج کارگردان دیگر هم در این پروژه مشارکت دارند. من به اندازه هر کسی که شیامالان را دوست دارد، از او استقبال می‌کنم و همیشه از او دفاع کرده‌ام. نام او به تنهایی کافی است تا مرا متقاعد کند هر چیزی را ببینم. او دلیل اصلی علاقه‌مندی من به «خدمتکار» بود. با این حال، پیش‌فرض مرموز داستان بود که واقعاً مرا مجذوب کرد. از قسمت آزمایشی تا فینال، هر قسمت پر از سوالات بی‌پاسخ، پاسخ‌های مرموز و تنش‌های زیاد است. علاوه بر اینکه داستان به طور فوق‌العاده‌ای نوشته شده، دیالوگ‌ها پر از تعلیق و مقدار زیادی تنش هستند. هر کارگردان به خوبی جو ترسناکی را حفظ می‌کند و با استفاده از شات‌های متضاد مانند کلوزآپ و نمای عریض، آن محیط ناخوشایند را خلق می‌کند. بیشتر داستان در خانه خانواده ترنر اتفاق می‌افتد و همان حس کابوس‌وار را که بسیار دوست دارم، ارائه می‌دهد. به عنوان یک سریال با یک لوکیشن، هرگز بیننده را از آنچه در حال وقوع است دور نمی‌کند و تمرکز را بر روی هر یک از اعضای خانواده حفظ می‌کند. به ندرت احساس نیاز به تماشای یک فصل کامل را دارم. منتظر ماندن یک هفته یا بیشتر برای قسمت بعدی را دوست دارم. این به من اجازه می‌دهد تا به آنچه اتفاق افتاده فکر کنم، فضایی برای تأمل در مورد اقدامات یک شخصیت خاص ایجاد می‌کند یا می‌فهمم چرا یک تصمیم داستانی خاص برایم کار نکرد. من معتقد نیستم که کسی که هفت فصل از «بازی تاج و تخت» را به صورت مداوم می‌بیند، همان احساس عاطفی را به داستان و شخصیت‌های آن دارد که کسی که سال‌ها منتظر فصل پایانی بوده است. این فقط یک دیدگاه و تجربه متفاوت است. با این حال، «خدمتکار» همیشه آن حس «باید بلافاصله قسمت بعدی را ببینم» را به من می‌دهد. حالا، فکر نمی‌کنم این سریال برای همه باشد و می‌دانم که مردم از اینکه کسی این را بنویسد خوششان نمی‌آید، اما توضیح می‌دهم. «خدمتکار» یک روایت مبتنی بر توضیح نیست. تا پایان هیچ‌یک از سوالات شما را پاسخ نمی‌دهد و حتی در آنجا نیز فضایی برای تفسیرهای مختلف از داستان باقی می‌گذارد. هر قسمت بسیار مبهم و مرموز است و گاهی سوالات بیشتری نسبت به پاسخ‌ها یا سرنخ‌ها اضافه می‌کند. برای بسیاری از مردم، این سریال به شدت به افشاگری‌های قسمت نهایی وابسته است تا در نهایت آن را موفق یا ناامیدکننده بدانند. اگر از این نوع سریال‌ها لذت نمی‌برید، شاید بهتر باشد که از آن صرف‌نظر کنید. اما اگر این سبک «شما» است، بنشینید و از این سریال فوق‌العاده که باسگالاپ با کمک شیامالان خلق کرده است، لذت ببرید. از نظر فنی، نمی‌توانم به جز ستایش از فیلمبرداری (مایک جیولاکیس، که با شیامالان در «شیشه» و «شکاف» و همچنین با جردن پیل در «ما» کار کرده است) چیزی بگویم. برداشت‌های بلند و زیبا برای حفظ توجه بیننده به شخصیت‌ها و شنیدن آنچه که می‌گویند، حیاتی است. با کمک ویرایش بی‌نقص (و مدت زمان غیرمعمول کوتاه، سی دقیقه به ازای هر قسمت که به نظر می‌رسد زمان عجیبی در حال حاضر است)، تقریباً هر قسمت به سرعت می‌گذرد. کنترل فوق‌العاده بر روی ریتم، باعث می‌شود سریال به طرز قابل توجهی خوب پیش برود. طراحی صحنه و تولید همیشه در آثار با یک لوکیشن مهم است و «خدمتکار» از نظر کیفیت در این زمینه‌ها کمبودی ندارد. موسیقی زیرک ولی به طرز مؤثری شوم (ترور گورکیس). این اولین سریالی است که از Apple TV+ می‌بینم و از اینکه این شرکت فرصت را به فیلمسازان بزرگ می‌دهد تا ارزش خود را ثابت کنند به جای اینکه به طور مستقیم فستیوال‌های عظیم CGI تولید کنند، سپاسگزارم. بهترین را برای آخر گذاشته‌ام و آن هم بازیگران است. مهم نیست که یک فیلمنامه چقدر خوب باشد، اگر بازیگران نتوانند آن را به درستی به زندگی برسانند. چهار بازیگر اصلی همه فوق‌العاده هستند! توبی کبل در گذشته کاری نکرده که واقعاً مرا شگفت‌زده کند، اما حالا نشان داد که چقدر بازیگر خوبی است. او به راحتی با دیالوگ‌های طولانی برخورد می‌کند و کلوزآپ‌هایش از همه جذاب‌تر است. علاوه بر این، تمام صحنه‌های آشپزی بصری شگفت‌انگیز هستند (اگرچه به نظر می‌رسد برای تماشاگران حساس ممکن است بیش از حد باشند). لورن آمبروز در ابتدا کمی از جا در رفته به نظر می‌رسید، اما وقتی فهمیدم شخصیت او از کجا آمده، اجرای او کاملاً منطقی شد. نمایش او در فینال من را به لرزه انداخت. با این حال، روپرت گرینت (جولین پیرس، برادر دوروتی) و نل تایگر فری دو شگفتی فوق‌العاده هستند. اولی از آن پوسته هری پاتری خود بیرون می‌آید و در نهایت نشان می‌دهد که او بیشتر از یک رون ویزلی ساده است. واقعاً اجرای جذابی از اوست. و اما نل (که زمان کافی برای نشان دادن توانایی‌هایش به عنوان مایرلا باراتئون در «بازی تاج و تخت» نداشت)، نقش اساسی‌ترین را در داستان بر عهده دارد. او «گوسفند سیاه» داستان است، تضاد، شخصیت عجیب و غریب و ناهماهنگ. او باید کاملاً بی‌نقص می‌بود تا بیننده را درباره انگیزه‌هایش گیج کند و او به خوبی از عهده این کار برآمد. بدون شک، او بزرگ‌ترین کشف این سریال است. متوجه نمی‌شوم چرا «خدمتکار» طرفداران بیشتری ندارد و نمی‌توانم با سکوت افرادی که واقعاً آن را تماشا کرده‌اند کنار بیایم. این سریالی است که شایسته اعتبار بیشتری است. با داشتن بازیگران فوق‌العاده و با روپرت گرینت و نل تایگر فری به عنوان بزرگ‌ترین شگفتی‌ها، تونی باسگالاپ با کمک ام. نایت شیامالان یک سریال فوق‌العاده جذاب، مرموز، تعلیق‌آور و پرتنش خلق کرده است. دیالوگ‌های درخشان و پرتنش به ایجاد یک جو ترسناک و ناخوشایند کمک می‌کند که با فیلمبرداری فوق‌العاده (مایک جیولاکیس) تقویت شده است. عمدتاً در یک لوکیشن فیلمبرداری شده، طراحی صحنه و تولید به شدت محیط کابوس‌وار را بهبود می‌بخشد. روایت در تمام طول داستان مبهم باقی می‌ماند و فیلمنامه‌ای مبتنی بر توضیح نیست. اگر از این نوع سریال‌هایی که بیشتر سوال مطرح می‌کنند تا پاسخ بدهند، لذت نمی‌برید، پس ممکن است بهتر باشد که از آن صرف‌نظر کنید. اما اگر عاشق داستان‌هایی هستید که شما را به فکر وادار می‌کنند و همه چیز را دوباره بررسی می‌کنند، «خدمتکار» یک اثر ناب است. امتیاز: A