سریال Good Omens

فصل اول: بررسی من فقط دو قسمت از این سریال را دیدم و باید بگویم که این برنامه برای من مناسب نبود. به وضوح در اقلیت قرار دارم، اما این تماشا برایم ناامیدکننده بود؛ حتی بعد از دیدن تنها دو قسمت. ابتدا باید بگویم که این موضوع هیچ ارتباطی با جنجال‌های مذهبی پیرامون «نشانه‌های خوب» ندارد. در واقع، من از اینکه آنها به این موضوع با شوخی...

فصل اول: بررسی من فقط دو قسمت از این سریال را دیدم و باید بگویم که این برنامه برای من مناسب نبود. به وضوح در اقلیت قرار دارم، اما این تماشا برایم ناامیدکننده بود؛ حتی بعد از دیدن تنها دو قسمت. ابتدا باید بگویم که این موضوع هیچ ارتباطی با جنجال‌های مذهبی پیرامون «نشانه‌های خوب» ندارد. در واقع، من از اینکه آنها به این موضوع با شوخی و سرگرمی پرداخته‌اند، قدردانی می‌کنم. اما از دیدگاه یک بیننده، همه چیز در این سریال برایم خسته‌کننده بود. من از بازی مایکل شین و دیوید Tennant به عنوان بازیگران لذت می‌برم، به ویژه شین، اما به نظر من هیچ‌یک از آنها در این نقش‌ها جا نیفتاده‌اند. شین به نظر می‌رسد که خود را مهار کرده، در حالی که گاهی اوقات بازی Tennant به تقلید از بیل نای می‌ماند - این یک نظر تا حدی شوخی‌آمیز است، اما در واقع کمی هم به این صورت است. همچنین هیچ شیمی خاصی بین این دو حس نکردم. تأثیرات ویژه متوسط هستند و برخی از پس‌زمینه‌های بهبود یافته به نظر ضعیف می‌رسند. شوخی‌ها قابل قبول هستند، هرچند که گاهی اوقات کمی اجباری به نظر می‌رسند. همچنین احساس کردم که سریال در برخی صحنه‌ها بیش از حد طولانی می‌شود. به عنوان مثال، صحنه‌ای وجود دارد که شامل سه نوزاد است و آنها این صحنه را به گونه‌ای به نمایش می‌گذارند که به نوعی فریبکاری سریع و هوشمندانه باشد، اما آن را به صورت بسیار کشیده و واضح اجرا می‌کنند - نیاز بود که این صحنه به مراتب سریع‌تر باشد، که این احساس کلی من نسبت به این سریال را خلاصه می‌کند. همانطور که در ابتدا گفتم، به وضوح در مورد این موضوع در اقلیت قرار دارم. هر کسی نظر خود را دارد و من به نظرات همه احترام می‌گذارم، اما متأسفانه من با این سریال ارتباط برقرار نکردم. شاید در آینده دوباره فرصتی برای تماشای آن داشته باشم، اما بعید می‌دانم. من کتاب را بسیار دوست داشتم، به حدی که در دانشگاه فردی بودم که می‌دانست کدام آهنگ‌های راک به کدام آهنگسازان کلاسیک نسبت داده شده‌اند. فکر می‌کردم این یکی از خنده‌دارترین کتاب‌هایی است که تا به حال خوانده‌ام. و مدت زیادی است که آن را دوباره نخوانده‌ام، اما یادم نمی‌آید که کتاب خود را متکبرانه جلوه داده باشد. اما این سریال احساس می‌کند که متکبرانه است، شوخی‌ها واقعاً سرگرم‌کننده نیستند و این یک sátیر هیستریک نیست که در سطوح مختلف کار کند... به نوعی فقط خودپسند است. کتاب به نظر می‌رسید برای همه ساخته شده، اما سریال کمی الیت‌گرایانه به نظر می‌رسد. و واقعاً این تأسف‌آور است، من واقعاً از آن هیجان‌زده بودم. نشانه‌ها برای فصل دوم این سریال خوب نیستند. در حالی که فصل اول خنده‌دار، انتقادی و با بصیرت بود، فصل دوم از اعتبار خود افت می‌کند. به طور پیش‌بینی‌شده، «پیام» در قسمت اول به وضوح به تماشاگران تحمیل می‌شود و نمی‌رود. سبک‌های زندگی/جنسیتی، فمینیسم، تنوع و غیره. زمانی که به داستان واقعی می‌رسد، این یک ماجرای خجالتی و کمرنگ است که گاهی اوقات به طرز بدی خنده‌دار است و به نظر من، کاملاً بی‌خنده. حتی استعدادهای دیوید Tennant و دیگران نمی‌توانند این سریال را از چاله‌ای که به آن افتاده خارج کنند. من دو قسمت دیدم و سپس تصمیم به کنار گذاشتن آن گرفتم. به طور خلاصه، برایم دشوار است که بفهمم چگونه متنی با این همه وعده می‌تواند این‌قدر بی‌الهام و کسل‌کننده باشد، اما اینجا نتیجه است. به طور کلی، احساس کردم که این سریال بین ارائه درس‌های خسته‌کننده، خنده‌دار، یکنواخت، خجالتی و در نهایت، به شدت بی‌خنده نوسان دارد.