فیلم Mr. Burton 2025

با وجود اینکه داستان کمی نامتعادل است، اما هنوز هم روایت تأثیرگذاری از ریچارد جنکینز جوان (هری لاوتی) است که از زمان مرگ مادرش در دوران نوزادی با خواهر بزرگترش و شوهرش زندگی کرده است. پدرش (استفان رودری) در معادن کار می‌کرد و پس از آن به نوشیدن مشغول می‌شد و به همین دلیل، پسر جوان به‌طور عمده‌ای از سوی او نادیده گرفته می‌شد. او...

با وجود اینکه داستان کمی نامتعادل است، اما هنوز هم روایت تأثیرگذاری از ریچارد جنکینز جوان (هری لاوتی) است که از زمان مرگ مادرش در دوران نوزادی با خواهر بزرگترش و شوهرش زندگی کرده است. پدرش (استفان رودری) در معادن کار می‌کرد و پس از آن به نوشیدن مشغول می‌شد و به همین دلیل، پسر جوان به‌طور عمده‌ای از سوی او نادیده گرفته می‌شد. او در مدرسه به تحصیل علاقه‌مند بود، دوست داشت کتاب بخواند، آواز بخواند و راگبی بازی کند و این ویژگی‌ها توجه معلمش، بورتون (توبی جونز) را جلب کرد. بورتون مردی تحصیل‌کرده اما ناامید از بازیگری بود که سال‌ها با «ما» (لزلی منویل) بیوه زندگی کرده و برای رادیو بی‌بی‌سی فیلمنامه می‌نوشت. اراده این معلم برای تمرکز دادن به شاگرد جوانش و یاد دادن صحیح گفتن کلمه «اینجا» به عنوان محور داستان عمل می‌کند و به ما نه تنها تصویری از درگیری‌ها و پتانسیل‌های بورتون می‌دهد، بلکه نگاهی به ارزش آموزشی در زمانی که خانواده‌ها در خط فقر زندگی می‌کردند و کار در معدن از سنین پایین ضرورت داشت، می‌اندازد. فیلم کمی در ارائه واقعیت‌های رابطه آن‌ها آزادانه عمل می‌کند و برخی نکات پیشنهادی درباره انگیزه‌های هر دو مرد را مطرح می‌کند، اما در اغلب موارد، مطالعه‌ای جالب از شخصیتی troubled را به تصویر می‌کشد که به احتمال زیاد نمی‌دانست چگونه عشق دریافت کند. نتیجه‌گیری داستان کمی شتابزده است؛ در ده دقیقه پایانی به‌طور قابل توجهی جلو می‌رویم و سال‌های از دست رفته، شکافی در انتقال او از دانش‌آموز گوشه‌نشین به سلبریتی استراتفورد ایجاد می‌کند. اما با کمک و راهنمایی‌های خوب منویل در این دوره پرآشوب برای او، معلمش و کشورش، این اثر در بین بیوگرافی‌های تلویزیونی در سطح بالایی قرار دارد و با بازی لاوتی که به جای تقلید از نسخه اصلی، به ایفای نقش می‌پردازد، ارزش تماشا کردن را دارد.