فیلم Between the Temples 2024

داستان فیلم درباره "بِن" (با بازی جیسون شوارتزمن) است که به تازگی همسرش را از دست داده و در تلاش است تا با کارش به عنوان یک کنتور در کنیسه "سینای" به رهبری "بروس" (با بازی رابرت اسمیگل) کنار بیاید. او یک شب در بار بیش از حد شکلات‌دار "مادسلینگر" می‌نوشد و این منجر به درگیری و دیداری دوباره با "کارلا" (با بازی کارول کین)...

داستان فیلم درباره "بِن" (با بازی جیسون شوارتزمن) است که به تازگی همسرش را از دست داده و در تلاش است تا با کارش به عنوان یک کنتور در کنیسه "سینای" به رهبری "بروس" (با بازی رابرت اسمیگل) کنار بیاید. او یک شب در بار بیش از حد شکلات‌دار "مادسلینگر" می‌نوشد و این منجر به درگیری و دیداری دوباره با "کارلا" (با بازی کارول کین) می‌شود. هرچند که هیچ‌کدام به‌طور فوری یادشان نمی‌آید، اما معلوم می‌شود که او معلم موسیقی دوران کودکی‌اش بوده است. به زودی، کارلا به کنیسه او می‌آید و از ارثیه یهودی‌اش صحبت می‌کند و اعلام می‌کند که می‌خواهد بات میتسوا (مراسم عبور به سن بلوغ) بگیرد. بِن متوجه می‌شود که این مراسم بیش از یک سال زمان نیاز دارد و پس از کمی قانع کردن، او به آماده‌سازی کارلا برای این مراسم مشغول می‌شود و داستان به تدریج سرعت می‌گیرد. بِن با دو مادرش، "جودیت" (با بازی دالی دی لئون) و "مئیر" (با بازی کارولین آرن) زندگی می‌کند که می‌خواهند او دوباره با یک دختر خوب ازدواج کند و برای این منظور سعی می‌کنند او را با دختر ربی، "گابی" (با بازی مادیلن واینستین) آشنا کنند. اما به وضوح می‌دانیم که این راه‌حل مورد نظر خانواده و دوستانش، گزینه‌ای نیست که او انتخاب کند. این فیلم چندان نوآورانه نیست و چنین درام‌هایی را بارها دیده‌ایم. اما آنچه که این فیلم انجام می‌دهد، به طرز سرگرم‌کننده‌ای به بررسی تناقضات سنت و سرسختی می‌پردازد و ما را به تفکر درباره اینکه چه چیزی افراد را خوشحال می‌کند، دعوت می‌کند. دو صحنه شام در پایان نیز به خوبی رنگ واقعی شخصیت‌ها و قضاوت‌ها را نمایان می‌سازد. این فیلم بیشتر کمدی است تا یک کمدی خنده‌دار؛ لحظات خنده‌دار زیادی ندارد، اما نگارش در برخی مواقع قوی است و ارتباط لذت‌بخشی بین دو شخصیت که از حرکت بعدی خود مطمئن نیستند، شکل می‌گیرد. کارول کین با ارائه‌ای لطیف از شخصیتی قوی و در عین حال قابل احترام، این فیلم را می‌رباید. هرچند که فیلم در یک یا دو مورد سعی در ایجاد موقعیت‌های غیرمنتظره دارد، اما به‌طور کلی نگاهی جالب به ریاکاری و ایمان و همبرگرهای کوشر ارائه می‌دهد. بار سنگین قوانین، آداب و رسوم ممکن است بر دوش ما سنگینی کند، به‌ویژه زمانی که برای ما مفید نیستند و اجازه نمی‌دهند خودمان باشیم یا شادی را از زندگی‌مان می‌گیرند. این تأثیر می‌تواند به اشکال مختلفی بر ما تأثیر بگذارد، از جمله عاطفی، روانی، روحانی، جسمی و اجتماعی. این وضعیت برای "بنجامین گوتلیب" (با بازی جیسون شوارتزمن) که کنتوری ناامید در کنار کنیسه‌ای محافظه‌کار در شمال نیویورک است، صدق می‌کند. او به دلیل سال سختی که اخیراً پشت سر گذاشته، دچار بحران ایمان شده و به تازگی همسرش را از دست داده و حالا با خطر از دست دادن صدایش (و معیشت‌اش) مواجه است. او همچنین مجبور شده با دو مادر مهربان اما زورگو (کارولین آرن و دالی دی لئون) زندگی کند که به‌طور مداوم سعی در معرفی او به علاقه‌مندی‌های جدید عاشقانه دارند. رئیسش، ربی بروس (با بازی رابرت اسمیگل) هم سعی کرده او را با دخترش، گابی (با بازی مادیلن واینستین) که به شدت مایل به دوستی است، آشنا کند. اما این تلاش‌ها تنها فشار بیشتری به او وارد می‌کند و او را به مرز می‌برد. به طرز عجیبی، اما شرایط وقتی تغییر می‌کند که او به‌طور تصادفی با معلم موسیقی عجیب و غریب دوران ابتدایی‌اش، کارلا کسلر (با بازی کارول کین) ملاقات می‌کند. او مشتاق است که یکی از شاگردان بات میتسوا بِن باشد چرا که در جوانی از این حق محروم شده بود. او reluctantly شروع به آموزش او می‌کند، اما به زودی متوجه می‌شود که خودش هم به اندازه کارلا از او یاد می‌گیرد، به‌ویژه اینکه چگونه خود را آزاد کند، خود باشد و از زندگی لذت ببرد، ویژگی‌هایی که دیگران او را به خاطر نقض انتظارات مورد قضاوت قرار می‌دهند. با این حال، با توجه به ذهنیت‌های مختلف آنها، این رابطه بین بِن و کارلا دقیقاً چیزی است که هر کدام به آن نیاز دارند. فیلم جدید نویسنده و کارگردان ناتان سیلور نگاهی دل‌نشین و بی‌احترامی به زندگی‌ای که هم از نظر روحی و هم دنیوی رضایت‌بخش است، در برابر تأثیرات بیرونی سرکوب‌کننده ارائه می‌دهد، به‌ویژه هنگامی که به دانستن زمان پیروی و زمان شکستن قوانین می‌رسد. سفر غیرمتعارف قهرمان ما او و بینندگان را به مسیرهای غیرمنتظره‌ای می‌برد و لحظات خنده‌دار و تجربیات عجیب و غریب زیادی را ارائه می‌دهد. متأسفانه، در برخی مواقع، فیلمساز به طور عجیب و غریبی از حد می‌گذرد و داستان را با رویکردهای روایت و سبک‌های فیلم‌برداری مختلف پر می‌کند و در نتیجه تصویر کلی کمی نامنظم و نامفهوم می‌شود. این تلاش‌های خلاقانه برای نوآوری، هرچند قابل تقدیر است، معمولاً مانع از شکل‌گیری یک داستان منسجم می‌شود، صرف‌نظر از خنده‌های زیادی که ایجاد می‌کند. دو نفره شوارتزمن و کین، به همراه گروهی از بازیگران پشتیبان برجسته، به‌طور شجاعانه سعی می‌کنند تا مواد را به خوبی اجرا کنند، گاهی موفق و گاهی ناموفق. احساسات مورد بررسی در اینجا واقعاً شریف هستند و تعهد فیلم به رویکرد غیرمنتظره‌اش به موضوع واقعاً ستودنی است، اما خالقان باید بیشتر خود را کنترل می‌کردند. انجام این کار می‌توانست فیلم بهتری بسازد و به وضوح بیشتر در یک درس زندگی مهم که همه ما می‌توانیم از آن بهره‌مند شویم، بیان کند.