فیلم Hurry Up Tomorrow 2025

فیلم «فردا زود بیا» (Hurry Up Tomorrow) برای من هیچ لذتی نداشت. تنها نکته مثبت آن، بازی خوب جننا اورتگا است که به‌طور قابل توجهی قابل مشاهده‌ترین بخش این فیلم است. در ابتدای فیلم، دیدگاه‌های جداگانه‌ای که نمایش داده می‌شود، باعث تفاوت چشمگیری در جلب توجه بیننده می‌شود. بیری کیوغان نیز یکی از ستاره‌های این فیلم است، اما شخصیت او به شدت فراموش‌شدنی است؛ حداقل تا...

فیلم «فردا زود بیا» (Hurry Up Tomorrow) برای من هیچ لذتی نداشت. تنها نکته مثبت آن، بازی خوب جننا اورتگا است که به‌طور قابل توجهی قابل مشاهده‌ترین بخش این فیلم است. در ابتدای فیلم، دیدگاه‌های جداگانه‌ای که نمایش داده می‌شود، باعث تفاوت چشمگیری در جلب توجه بیننده می‌شود. بیری کیوغان نیز یکی از ستاره‌های این فیلم است، اما شخصیت او به شدت فراموش‌شدنی است؛ حداقل تا پایان فیلم. ابِل تسفای (معروف به «The Weeknd») نقش اصلی را ایفا می‌کند. این اولین بار است که او را در نقش بازیگری می‌بینم و به نظرم او در این نقش خوب است، اما چندان جذاب نیست. من به آهنگ‌های معروف این موزیسین علاقه‌مندم. آهنگ «Blinding Lights» واقعاً خوب است و استفاده از آن در فیلم، به‌طور عادلانه‌ای، خوب انجام شده است (احتمالاً بهترین صحنه فیلم). اما آهنگ «Starboy» که به‌عنوان یکی از آهنگ‌های مورد علاقه‌ام است، در فیلم استفاده نشده است. به نظر می‌رسد او پتانسیل خوبی برای یک بازیگر دارد و نشانه‌هایی از آن را می‌توان دید. در کل، نمی‌توانم بگویم که زمان مثبتی را با این فیلم سپری کردم. واقعاً من را آزار نداد، اما خوشحال بودم که به تیتراژ پایان فیلم رسیدم. جو فیلم به‌خوبی ایجاد شده و کار دوربین هم جالب است، اما مجبورم برای ستایش آن تلاش کنم - که نشانه خوبی نیست. تقریباً این فیلم را در یک سینمای خالی دیدم، که در روز اکران آن در بریتانیا بود (دردناک). دو نفر دیگر به‌طور دیرهنگام رسیدند و زود رفتند (دردناک‌تر)، بنابراین از لحاظ فنی این اتفاق افتاد. من عاشق تماشای فیلم‌ها به‌تنهایی در سینما هستم، حتی اگر واضح باشد که این برای فیلم یا سینما خوب نیست. «فردا زود بیا» یکی از پیچیده‌ترین و ناامیدکننده‌ترین فیلم‌های سال است. نمونه‌ای بارز از این‌که چگونه سبک می‌تواند محتوا را غرق کند و چگونه خودخواهی هنری می‌تواند یک اثر بالقوه جذاب را به یک تمرین در خودرضایتی توخالی تبدیل کند. با وجود برخی ویژگی‌های بصری غیرقابل‌انکار و بازی‌های صادقانه از بازیگران، تری ادوارد شالتس و ابِل تسفای در همه جبهه‌های اساسی: روایت، ساختار، احساس و هدف، ناکام می‌مانند. این یک تجربه مبهم است که بینندگان را سردرگم و دور نگه می‌دارد - فرصتی هدر رفته برای همه درگیر. امتیاز: D و من فکر می‌کردم که «جن. کلیتوس» در سال ۱۹۸۰ بر روی میخ‌ها به دار آویخته شده، اما نه. او در این داستان گیج‌کننده و درهم‌وبرهم به همراه برخی از آهنگ‌های «The Weeknd» (آبل تسفای) به صحنه برمی‌گردد. او واضحاً مردی در distress است زیرا متوجه می‌شویم که دوست‌دخترش او را ترک کرده و مدیر وسواسی‌اش «لی» (بیری کیوغان) فقط نگران این است که او بر روی صحنه برود. به‌طور عادلانه، وقتی او روی صحنه می‌رود، صدای سینما از مجموعه آهنگ‌های او به خوبی به نورپردازی‌های شگفت‌انگیز کمک می‌کند، اما وقتی از روی صحنه پایین می‌آییم، در داستانی قرار می‌گیریم که به نظر می‌رسد خودزندگی‌نامه‌ای یا نیمه خودزندگی‌نامه‌ای باشد. به هر حال، یک شب همه چیز بیش از حد برای او می‌شود و او تصمیم می‌گیرد که دور شود - فقط برای اینکه «آنیما» (جننا اورتگا) را در میان جمعیت هزاران نفر ببیند و آن‌ها به شب می‌روند که هر دو انتظارهای متفاوتی دارند. در حالی که «لی» بیچاره در حال نگرانی است که نمی‌داند «برادر» او کجاست و این دو در یک اتاق هتل لوکس در حال بررسی و تحلیل عمق متن آهنگ «Blinding Lights» هستند، داستان به یک نوع بی‌معنایی تهاجمی می‌رسد که نشان می‌دهد هرچند او می‌تواند به خوبی برقصید، اورتگا در بازیگری به هیچ وجه در بهترین حالتش نیست و من هم مطمئن نیستم که او هرگز در آنجا در مسابقه بوده باشد. کیوغان ممکن است اینجا را بدزدد. شخصیت‌پردازی او از یک حامی فاسد که به‌طور چشمگیری به خودخواهی نبوغش وابسته است، با برخی تعاریف قوی و مقدار زیادی کوکائین و مشروبات الکلی ممکن است کمی حقیقت بیشتری را به بازی‌های قدرت پشت صحنه که وقتی میلیون‌ها دلار در خطر است، تزریق کند - حتی زمانی که مشاوره پزشکی به استراحت توصیه می‌کند. (متأسفانه، ما در سینما این مشاوره را دریافت نمی‌کنیم!). این به وضوح یک کار عاشقانه برای تسفای و کارگردان است، اما برای باقی ما، این به یک پروژه خودپسندانه تبدیل می‌شود که به‌طور خاص برای نمایش موسیقی «The Weeknd» طراحی شده و در عین حال مجموعه‌ای از اجراهای سبک مد را با برخی از تحلیل‌های روانی که به‌طور مکرر به نظر می‌رسد درون یک لامپ گدازه فیلمبرداری شده است، پر می‌کند. شاید بهتر باشد فقط موسیقی را پخش کنید و این اثر طولانی و خودپسند را برای یک پلتفرم استریم بگذارید؟