فیلم Death of a Unicorn 2025

فیلم 'مرگ یک تک‌شاخ' پتانسیل‌های زیادی دارد، اما متأسفانه نتوانستم به خوبی با آن ارتباط برقرار کنم. ساختار کلی فیلم به شدت ناامیدکننده است و داستان خانواده ثروتمند به هیچ وجه برای من جذاب نبود. در پایان فیلم، داستان کمی بهتر می‌شود و آنجا است که پتانسیل آن را می‌بینم. فیلمی که به طور کامل درباره خانواده کینتزر و تک‌شاخ‌ها باشد می‌توانست فوق‌العاده باشد، به‌ویژه اگر...

فیلم 'مرگ یک تک‌شاخ' پتانسیل‌های زیادی دارد، اما متأسفانه نتوانستم به خوبی با آن ارتباط برقرار کنم. ساختار کلی فیلم به شدت ناامیدکننده است و داستان خانواده ثروتمند به هیچ وجه برای من جذاب نبود. در پایان فیلم، داستان کمی بهتر می‌شود و آنجا است که پتانسیل آن را می‌بینم. فیلمی که به طور کامل درباره خانواده کینتزر و تک‌شاخ‌ها باشد می‌توانست فوق‌العاده باشد، به‌ویژه اگر به جنبه‌های فانتزی آن پرداخته می‌شد؛ تقریباً مانند 'چگونه اژدهای خود را تربیت کنیم'، اما با تمام خون و مرگی که این فیلم در سال ۲۰۲۵ به همراه دارد. صحنه پایانی، هرچند به طرز عجیبی افراطی است، نویدبخش است. پل راد و جننا اورتگا در نقش‌های خود خوب عمل می‌کنند، هرچند که لحظات خاصی از آن‌ها در اینجا به یاد نمی‌آورم. خانواده لئوپولد، هرچند که آرزو دارم در فیلم نبودند، به اندازه کافی خوب به تصویر کشیده شده‌اند و ویل پولتر به‌طور مختصری سرگرم‌کننده است. مطمئنم این فیلم برای بسیاری از افراد جذاب خواهد بود، اما نمی‌توانم بگویم که برای من چنین بود. این درام کمدی به طرز ناامیدکننده‌ای فرمولی است و هرگز به طور کامل زنده نمی‌شود. داستان با معرفی "الیوت" (پل راد) آغاز می‌شود که با دختر نوجوانش "ریدلی" (جننا اورتگا) به خانه‌ای دورافتاده سفر می‌کند که امیدوار است حامیانش به او وکالت تام بدهند تا بتواند دسترسی به مبلغ زیادی پول پیدا کند. "اودل" (ریچارد ای. گرانت) پدر خانواده است و در حال مرگ، "بلیندا" (تیا لئونی) همسرش و "شپ" (ویل پولتر) پسرش است که به شدت احمق به نظر می‌رسد - و "الیوت" تلاش می‌کند تا تحت تأثیر قرارشان دهد. مشکل این است که او خیلی دیر به قرار ملاقاتشان می‌رسد. چرا؟ زیرا در راه به خانه، با چیزی برخورد می‌کنند که به هیچ وجه معمولی نیست - حتی اگر شما تام کروز باشید. آن‌ها فرض می‌کنند که این موجود مرده است، پس تصور کنید وقتی که متوجه می‌شوند این موجود در پارکینگ میزبانی‌شان حضور دارد، چه تعجبی می‌کنند! تحقیقی نشان می‌دهد که نه تنها این چه چیزی است، بلکه خون آن می‌تواند قدرت‌های شفابخش معجزه‌آسا داشته باشد (به اشک‌های ققنوس فکر کنید). آیا ممکن است این همان درمان معجزه‌آسا باشد که "اودل" به دنبالش است؟ احتمالاً بیشتر منبع غم برای همه خواهد بود وقتی که والدینش متوجه می‌شوند فرزندشان به خانه برنگشته و با عصبانیت به دنبال او می‌روند. داستان سعی دارد کمی فانتزی بنیادی را به پیش ببرد، اما با این احتمال که لئونی آماده است با شوخی پیش برود، بقیه واقعاً در این زمینه موفق نیستند. گرانت به حالت افراطی می‌افتد، پولتر تلاش می‌کند اما چیز زیادی برای کار کردن ندارد و نه راد و نه اورتگا کار خاصی با این پروژه "بامبی" و "پارک ژوراسیک" انجام نمی‌دهند. نقش سرگرم‌کننده‌ای برای آنتونی کاریگان در نقش "گریف" - دستیار "لرچ"- وجود دارد که تنها کسی است که احتمالاً واقعاً مغز دارد، اما در غیر این صورت این فیلم بیشتر بر وزن نسبت به محتوا تأکید دارد. کاملاً قابل تماشا است، اما فیلمی نیست که انتظار داشته باشم برای مدت طولانی به یاد بیاورم.