فیلم Tone-Deaf 2019

«Tone-Deaf» داستانی را در قالب یک فیلم کوتاه به نمایش می‌گذارد. این فیلم تنبل، غیر اصلی، بد نوشته شده، به‌طور کسل‌کننده‌ای فیلم‌برداری شده و به طرز ناامیدکننده‌ای بازی شده است. هر امتیاز مثبتی که ممکن است این فیلم داشته باشد - پتانسیل کمدی، عناصر داستان‌گویی منحصر به فرد، یک بازیگر قابل احترام - به خاطر یک درس قدیمی درباره تفاوت‌های نسلی نادیده گرفته می‌شود. چیزی...

«Tone-Deaf» داستانی را در قالب یک فیلم کوتاه به نمایش می‌گذارد. این فیلم تنبل، غیر اصلی، بد نوشته شده، به‌طور کسل‌کننده‌ای فیلم‌برداری شده و به طرز ناامیدکننده‌ای بازی شده است. هر امتیاز مثبتی که ممکن است این فیلم داشته باشد - پتانسیل کمدی، عناصر داستان‌گویی منحصر به فرد، یک بازیگر قابل احترام - به خاطر یک درس قدیمی درباره تفاوت‌های نسلی نادیده گرفته می‌شود. چیزی که باقی می‌ماند، تلاشی بی‌هدف و کسل‌کننده در ژانر ترسناک است. تنها دلیلی که شما را به فریاد می‌آورد، از سر کلافگی است. - چارلی دیوید پیج فیلم کمدی سیاه/ترسناک نسبتاً خوبی است که در آن عملکردی افراطی از رابرت پاتریک را شاهد هستیم که احتمالاً یکی از بهترین نقش‌های او در مدت زمان طولانی است و آماندا کروس نیز در برخی از صحنه‌ها به خوبی عمل می‌کند. برخی صحنه‌های جالب وجود دارد که من از آن‌ها خوشم آمد، از جمله زمانی که شخصیت کروس در حالت توهم است و با پدر مرحومش صحبت می‌کند، که صحنه زیبایی بین کروس و ری وایز بود. به‌طور کلی، چیز خاصی ندارد و در برخی نقاط به شدت موعظه‌گونه می‌شود (هم از طرف پاتریک و هم از طرف کروس، و بله می‌دانم که بخشی از عناصر کمدی تاریک است)، اما هنوز هم این فیلم را به عنوان یک کرایه پیشنهاد می‌کنم. **۳.۰/۵** می‌دانم که چیزهایی که درباره «Tone-Deaf» بد است **نقطه** اصلی این فیلم است، اما نمی‌دانم آیا این موضوع آن‌ها را قابل قبول‌تر می‌کند یا خیر. **امتیاز نهایی:★★ - برخی چیزها برای من جذاب بود، اما محصول نهایی ضعیف بود.**