فیلم Pokémon Detective Pikachu 2019

من به‌طور مستقیم می‌نویسم: از تماشای «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» به‌اندازه‌ای که انتظار داشتم لذت نبردم. در برخی جنبه‌ها، این فیلم مرا ناامید کرد. احتمالاً شما فکر می‌کنید که من یکی از آن افرادی هستم که هرگز «پوکمون» را ندیده یا بازی نکرده‌اند و حالا می‌خواهم فیلم را به خاطر عدم درک آن خراب کنم. اما نه، اینطور نیست. در مورد این فرنچایزهای مشهور که طرفداران...

من به‌طور مستقیم می‌نویسم: از تماشای «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» به‌اندازه‌ای که انتظار داشتم لذت نبردم. در برخی جنبه‌ها، این فیلم مرا ناامید کرد. احتمالاً شما فکر می‌کنید که من یکی از آن افرادی هستم که هرگز «پوکمون» را ندیده یا بازی نکرده‌اند و حالا می‌خواهم فیلم را به خاطر عدم درک آن خراب کنم. اما نه، اینطور نیست. در مورد این فرنچایزهای مشهور که طرفداران زیادی دارند، همیشه سه گروه وجود دارد: طرفداران دو آتشه‌ای که از ابتدا با این داستان همراه بوده و هرگز از آن حمایت نکرده‌اند؛ طرفدارانی که آن را دوست دارند یا حتی عاشقش هستند، اما در یک برهه زمانی از آن فاصله گرفته‌اند؛ و غیرطرفدارانی که هیچ‌گاه واقعاً به آن علاقمند نشده و نمی‌توانند با دو گروه قبلی ارتباط برقرار کنند. من به گروه دوم تعلق دارم. من طرفدار «پوکمون» هستم، اما از پایان دهه گذشته دیگر بازی‌های ویدئویی آن را انجام نداده‌ام و هیچ سریال یا فیلمی از آن ندیده‌ام. با این حال، همواره سعی می‌کنم تا حد ممکن عادلانه و بی‌طرف به فیلم‌ها و افرادی که تمام تلاش خود را برای روایت یک داستان عالی کرده‌اند، نگاه کنم. برای طرفداران دو آتشه، این فیلم ممکن است همه چیزهایی باشد که آرزو داشته‌اید. حتی من نیز متوجه شدم که برخی صحنه‌ها پر از ارجاعات و ایستر اگ‌هایی هستند که طرفداران متعهد قطعاً آن‌ها را دوست خواهند داشت. این لحظات به تنهایی می‌توانند باعث شوند که شما از این فیلم بیشتر از طرفداران مانند من لذت ببرید. با این حال، همه می‌دانیم که در حالی که این صحنه‌ها فوق‌العاده به نظر می‌رسند و هیجان زیادی را ارائه می‌دهند، برای نگه‌داشتن یک روایت یا جذاب بودن کافی نیستند. پوکمون‌ها فوق‌العاده زیبا هستند و من مرتباً در شگفتی بودم! فیلم‌های لایو اکشن همیشه با گروهی از نفرت‌پیشگان روبرو هستند که معتقدند نسخه‌های انیمیشنی باید به حالت انیمیشن باقی بمانند، هرچند که. افرادی همیشه خواهند بود که به این نوع فیلم‌ها تنها به خاطر لایو اکشن بودنشان نفرت می‌ورزند. Honestly، من همواره سعی می‌کنم، اما نمی‌توانم درک کنم چگونه افرادی پیکاچو را با آن واقع‌گرایی فوق‌العاده زشت یا نفرت‌انگیز می‌دانند در حالی که واقعاً دوست‌داشتنی و بصری جذاب به نظر می‌رسد. این موضوع در طول دهه ۲۰۲۰ به یک بحث طولانی و خسته‌کننده تبدیل خواهد شد، اما من ایمان دارم که مردم در نهایت آن را خواهند پذیرفت یا حتی دوست خواهند داشت. مشکلات اصلی «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» سناریو و بیشتر شخصیت‌ها هستند، بدون شک. من درک می‌کنم که تیم تولید باید تمرکز اصلی را به جلوه‌های ویژه مربوط به پوکمون‌ها تبدیل کند، زیرا بسیاری از بینندگان فقط بلیط می‌خرند تا یک دنیای واقعی زیبا را پر از آن‌ها ببینند، اما دو رکن هر فیلم هرگز نباید برای مدت طولانی کنار گذاشته شوند: داستان و شخصیت‌ها. جاستیس اسمیت تنها شخصیت انسانی است که داستانی جذاب و شخصیتی دوست‌داشتنی دارد. بله، کاترین نیوتن (لوسی استیونس) نیز عملکرد خوبی دارد و ممکن است شخصیتی را ایفا کند که بسیاری از مردم می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند، اما از زمانی که لوسی در فیلم بیشتر نقش دارد، به نظر می‌رسد که پیشرفت او متوقف شده است. با این حال، اسمیت در نقش تیم درخشان است و احساسات زیادی را به نمایش می‌گذارد که من را نه تنها می‌خنداند بلکه کمی هم احساسی می‌کند. متأسفانه، این دو تنها شخصیت‌های انسانی هستند که نه یک شرور کلیشه‌ای هستند که می‌خواهد بر جهان حکومت کند و نه یک پلیس یا دانشمند سطحی که تنها به عنوان ابزاری برای توضیحات عمل می‌کنند. واقعاً، این ممکن است یکی از فیلم‌های پر از توضیحات در سال ۲۰۱۹ باشد. مقدار اطلاعات بی‌کیفیت و تنبل که در طول فیلم پخش می‌شود، بیش از حد قابل تحمل است، به خصوص وقتی که همان اطلاعات چندین بار تکرار می‌شود. این باعث عدم تعادل در ریتم و حتی لحن فیلم می‌شود و در برخی مقاطع آن را کسل‌کننده می‌کند. من به ندرت کسی هستم که “بیشتر عمل می‌خواهد”، اما «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» واقعاً به لحظات هیجان‌انگیز بیشتری نیاز داشت، به ویژه شامل پوکمون‌ها. از چند صحنه اکشن، بیشتر آن‌ها فقط شامل فرار قهرمانان ما از چیزی و پرش از صخره‌ها هستند. به ندرت می‌بینیم که پوکمون‌ها واقعاً کاری انجام دهند تا آخرین عمل. راب لترمن نشان می‌دهد که ویژگی‌های زیادی دارد که یک کارگردان باید داشته باشد، اما او باید بر روی نقاط ضعف خود کار کند و نقش نگارش فیلمنامه را به افراد با تجربه‌تر بسپارد. برای چنین داستانی که محور آن معما است، بخش “معما” از ابتدا کاملاً آشکار است، با یک استثنای قابل توجه در پایان که من اصلاً پیش‌بینی نکرده بودم و فیلم را با یک پایان عالی به اتمام می‌رساند. پیکاچو با صدای رایان رینولدز به زیبایی صداگذاری شده است و اگر نگران بودید که صدای او با این دوست زرد رنگ ترکیب نشود، نگران نباشید. پیکاچو فوق‌العاده خنده‌دار و جذاب است و تمام بار این نمایش را بر دوش خود می‌کشد با کمی کمک از سایداک. کوبون و دیتو نیز لحظات فوق‌العاده‌ای دارند، اما میوتو طبق انتظار زیبایی است که باید دید. با اینکه من یک طرفدار دو آتشه نیستم، اما احساس غرق شدگی در دنیای شگفت‌انگیز پوکمون که وارنر بروس خلق کرده را تجربه کردم و این بهترین تحسینی است که می‌توانم بدهم: احساس کردم در یک جهان واقعی از پوکمون هستم. در مجموع، «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» خوب است. برای طرفداران دو آتشه، ممکن است همه چیزهایی باشد که آرزو داشتید، اما برای طرفداران پوکمون دهه ۲۰۰۰ که پس از آغاز دهه جدید از این فرانچایز فاصله گرفته‌اند، تعداد زیاد ایستر اگ‌ها و ارجاعات ممکن است برای غلبه بر مشکلات نامشخص روایت کافی نباشد. جاستیس اسمیت عملکرد برجسته‌ای ارائه می‌دهد و رایان رینولدز به خوبی صدای پیکاچو را به تصویر می‌کشد، به طوری که فوق‌العاده خنده‌دار و غیرقابل‌باور جذاب است. CGI بی‌نظیر است و باعث می‌شود پوکمون‌ها به طرز شگفت‌انگیزی واقع‌گرایانه به نظر برسند و دنیای آن‌ها به طرز قابل‌توجهی غرق‌کننده باشد. با این حال، حتی اگر فیلم با لمسی فوق‌العاده به پایان برسد، شخصیت‌های سطحی، اطلاعات اضافی سنگین و معمایی که آنچنان هم معما نیست، ریتم فیلم را پایین می‌آورد و این اقتباس لایو اکشن را به یک فیلم فقط قابل قبول تبدیل می‌کند. پی‌نوشت: در مورد نفرین اقتباس‌های سینمایی بازی‌های ویدئویی، من معتقدم که «توم ریدر» با اختلاف خوبی این نفرین را شکست، اما هم «وارکرفت» و هم «پوکمون: کارآگاه پیکاچو» تنها موفق به لمس جنبه مثبت نظرات من شده‌اند. شما در مسیر درستی هستید، اما هالیوود باید بهتر عمل کند! امتیاز: B- داستان اصلی واقعاً... خیلی احمق است. و دیالوگ بین هر دو کاراکتر که شامل پیکاچو نمی‌شود، مرا واقعاً ناراحت کرد. اما من دنیا را که این داستان را نگه‌داشته، دوست دارم. تماشای «کارآگاه پیکاچو» مانند نوشیدن شکلات داغ در کنار آتش در زمستان بود. حتی هم‌اتاقی‌ام که مجبور شدیم او را با زجر به تماشا بکشیم، در نهایت زمان خوبی را گذراند. امتیاز نهایی: ★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً پیشنهاد می‌کنم به تماشای آن بروید. این فیلم داستان بهترین را نداشت، بلکه خیلی شبیه به فیلم اصلی «پوکمون» بود که در آن آشی در دستان میوتو می‌میرد، فقط کمی تغییر کرده بود. انیمیشن و جلوه‌های بصری واقعاً خوب انجام شده بودند. برخی قسمت‌ها خنده‌دار بودند، هرچند که بسیاری از آن‌ها واقعاً خشک به نظر می‌رسیدند. از آنجا که هرگز بازی «کارآگاه پیکاچو» را بازی نکرده‌ام، نمی‌توانم در مورد وفاداری فیلم به منبع اصلی نظر دهم. به عنوان یک فیلم با معیارهای خودش و با اطلاعاتی سطحی از پوکمون، متوجه شدم که از آن بیشتر از آنچه که فکر می‌کردم لذت بردم. ساختار داستانی معقولی دارد (هرچند که افشای شرور کمی غیرمنتظره است؛ احتمالاً می‌توانستند کمی بیشتر روی آن کار کنند) و شخصیت‌های محبوبی دارد، هرچند که کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. اما، وای، تن صدای فیلم inconsistent است! بیشتر فیلم به طرز عجیبی جدی و تاریک می‌شود و در برخی قسمت‌ها رایان رینولدز بیشتر به عنوان کمدی به نظر می‌رسد. از این فیلم انتظار احساساتی متناقض داشته باشید. با این حال، این یک فیلم منصفانه است که حداقل طرفداران پوکمون احتمالاً از آن لذت خواهند برد. من هیچ انتظاری از این نداشتم... اما مرا به یک باور تبدیل کرد. پوکمون مبتنی بر CGI لایو اکشن می‌تواند وجود داشته باشد و می‌تواند تحویل دهد. ترکیب بازیگران عالی است. آقای مایم مرا می‌ترساند. رایان رینولدز به عنوان پیکاچو بهترین تصمیم casting ever بود. فیلمی مناسب برای کودکان، اما عدم علاقه‌ام به پوکمون احتمالاً مانع از این شد که بیشتر از آنچه که کردم، از فیلم لذت ببرم. سال‌ها چیزهای خوبی درباره این فیلم شنیدم اما هرگز نشستم تا آن را تماشا کنم تا اینکه دختر سه ساله‌ام وقتی او را در یک تبلیغ دید، شروع به گفتن «پیکاچو» کرد. بنابراین ما آن را امتحان کردیم و او واقعاً از همه موجودات کوچک و صداهایشان خوشش آمد. من هم از فیلم لذت بردم، اما پس از تماشای فیلم‌های «سونیک» اخیراً، انتظارات بالایی داشتم. جاستیس اسمیت در تعامل با شخصیت‌های CG کار عالی‌ای انجام داد و صداپیشگی رایان رینولدز به اندازه‌ای که انتظار داشتم فوق‌العاده بود. «کارآگاه پیکاچو» بد نبود، اما احساس می‌کردم که باید طرفدار بیشتری از پوکمون می‌بودم تا بیشتر از فیلم لذت ببرم. اوج و افشای نقشه شوم برای ادغام انسان‌ها با پوکمون برای من کمی ناامیدکننده بود، بنابراین این فیلم از «سونیک» یا «گربه چکمه‌پوش» یا «مینون‌ها» کم‌تر بود. من از آن بد نمی‌گذراندم و مطمئنم که بیشتر از آنچه که می‌خواستم، آن را تماشا خواهم کرد، اما فیلم‌های کودکان دیگری وجود دارند که بیشتر از آن‌ها لذت بردم.