فیلم Camp X-Ray 2014

از همان ابتدا، رویدادهای صحنه‌ها به خوبی تقویت نشده بودند. این روایت یک‌سویه بود که برای چنین موضوع حساسی واقعاً بد است. اما هدف اصلی این بود که وحشی‌گری‌های اردوگاه بازداشت گوانتانامو و رفتارهای نظامیان آمریکایی با بازداشت‌شدگان را به تصویر بکشد. با این حال، فیلم از نشان دادن این قساوت‌های قوی اجتناب کرده و بیشتر بر رابطه غیرمعمول بین یک بازداشت‌شده و یک نگهبان زن...

از همان ابتدا، رویدادهای صحنه‌ها به خوبی تقویت نشده بودند. این روایت یک‌سویه بود که برای چنین موضوع حساسی واقعاً بد است. اما هدف اصلی این بود که وحشی‌گری‌های اردوگاه بازداشت گوانتانامو و رفتارهای نظامیان آمریکایی با بازداشت‌شدگان را به تصویر بکشد. با این حال، فیلم از نشان دادن این قساوت‌های قوی اجتناب کرده و بیشتر بر رابطه غیرمعمول بین یک بازداشت‌شده و یک نگهبان زن تمرکز کرده است. این فیلم با بازیگران محدودی ساخته شده و عمدتاً در یک مکان فیلم‌برداری شده است و بودجه آن تنها یک میلیون دلار بوده است. آغاز آن عادی بود، اما در پایان قوی عمل کرد. در حین تماشا، فرضیات زیادی در ذهنم شکل می‌گرفت. مثلاً فکر می‌کردم که آمی کول (کریستین استوارت) در حال نفوذ به میان بازداشت‌شدگان است تا از آنها اطلاعات بگیرد. زیرا او تنها زن در آنجا بود، اما مانند بیشتر مواقع، اشتباه می‌کردم. این فیلم بسیار ساده و مملو از احساسات انسانی بود. من مطمئن بودم که آنها فقط در حال شکنجه تروریست‌هایی بودند که مستحق آن بودند. اگر از دید انسانی به این قضیه نگاه کنید، این کمی فراتر از حد مجاز بود، البته اگر جنایات آنها را نادیده بگیریم. احساس می‌کردم که این یک تبلیغ برای نشان دادن چهره بد آمریکا است. به همین دلیل، فیلم هیچ حمله تروریستی که توسط شخصیت‌های بازداشت‌شده انجام شده باشد را نشان نمی‌دهد و تنها به عواقبی که با آن مواجه هستند، می‌پردازد. این یک فیلم هالیوودی است که به‌خصوص برای ایجاد حس خوب درباره تروریست‌ها و حامیان آنها ساخته شده است. با این حال، برخی از آنها بی‌گناه بودند. در حین ماهی‌گیری، چندین موجود دریایی دیگر نیز در تله گیر می‌افتند و برای این موضوع متأسف هستم. اما ۹۵ درصد آنها موجوداتی بی‌رحم بودند. هر کسی بر اساس دین، ملیت یا همدردی انسانی خود نظر خاصی درباره این فیلم خواهد داشت و همه نظرات قابل قبول هستند. نمره: ۶ از ۱۰ به عنوان یک طرفدار کریستین استوارت، «کمپ ایکس‌ری» برای من به عنوان یک کاوش نزدیک در توانایی او برای تجسم احساسات پیچیده احساس می‌شد. بازی استوارت در نقش سرباز آمی کول جذاب و گیرا بود؛ قدرت خاموش و آسیب‌پذیری او به زندگی این شخصیت جان بخشید و معضلات اخلاقی‌اش را به شدت قابل درک کرد. وقتی او در محیط چالش‌برانگیز گوانتانامو حرکت می‌کرد، می‌توانستید درگیری درونی که سفرش را تعریف می‌کند احساس کنید. یکی از جنبه‌های برجسته فیلم، شیمی بین استوارت و پیمان معادی بود که نقش علی امیر را بازی کرده بود. تعاملات آنها بار عاطفی زیادی از فیلم را به دوش می‌کشید و به تضاد واضح بین یک سرباز و یک بازداشت‌شده عمق می‌بخشید. اجرای معادی تأثیرگذار بود و نگاهی به انسانیت و تاب‌آوری ارائه می‌داد که باعث می‌شد آرزو کنید فیلم بیشتر به داستان شخصیت او بپردازد. این به یکی از نقص‌های قابل توجه فیلم می‌رسد: فرصت‌های از دست رفته برای روایت بهتر و داستان‌گویی متعادل‌تر. با نزدیک به دو ساعت زمان، فیلم به شدت بر دیدگاه کول تمرکز کرده و داستان‌های پس‌زمینه و توسعه شخصیت‌های بازداشت‌شدگان را به خوبی به تصویر نکشیده است. با توجه به پتانسیل غنی چنین محیطی، این یک غفلت به نظر می‌رسید. این تنها یک فرصت از دست رفته در روایت نبود، بلکه بر عمق عاطفی فیلم نیز تأثیر گذاشت که می‌توانست به مراتب قوی‌تر باشد اگر بیشتر از انسانیت و چالش‌های بازداشت‌شدگان را می‌دیدیم. با این حال، تولید و کارگردانی محکم بودند و تصوری واقعی و فراموش‌نشدنی از زندگی در گوانتانامو به نمایش گذاشتند. محیط واقعی به نظر می‌رسید و جو هر تعامل را تنش‌آورتر می‌کرد. لحظات آرام‌تر فیلم، هرچند که گاهی کند بودند، مؤثر بودند و انزوای شخصیت‌ها را به خوبی به تصویر می‌کشیدند. به‌طور کلی، «کمپ ایکس‌ری» فیلمی است که ارزش تماشا دارد، به‌ویژه به خاطر اجرای صمیمانه کریستین استوارت. اگرچه می‌توانست داستانی متعادل‌تر باشد، اما مضامین ارتباط، انسانیت و ابهام اخلاقی هنوز در آن به وضوح دیده می‌شود. این فیلم در ذهن شما باقی می‌ماند نه به خاطر آنچه که به آن دست یافته، بلکه به خاطر آنچه که می‌توانست با رویکردی متعادل‌تر به دست آورد.