فیلم The Old Man & the Gun 2018

این فیلم به خوبی ساخته شده و به سبک قدیمی است، اما لحن آرام و بالادیک آن ممکن است برای برخی افراد خیلی کم‌مایه به نظر برسد. در روزهای قدیم، دزدان مانند کابوی‌ها عمل می‌کردند. آن‌ها به داخل می‌رفتند و شلیک می‌کردند و می‌خواستند همه دراز بکشند. اما به نظر من، خشونت اولین نشانه یک آماتور است. اگر درست انجام شود، دزدی از بانک یک هنر...

این فیلم به خوبی ساخته شده و به سبک قدیمی است، اما لحن آرام و بالادیک آن ممکن است برای برخی افراد خیلی کم‌مایه به نظر برسد. در روزهای قدیم، دزدان مانند کابوی‌ها عمل می‌کردند. آن‌ها به داخل می‌رفتند و شلیک می‌کردند و می‌خواستند همه دراز بکشند. اما به نظر من، خشونت اولین نشانه یک آماتور است. اگر درست انجام شود، دزدی از بانک یک هنر است. وقتی ماشین خنک خود را در نزدیکی پارک کردید، رادیو دارید و دستان‌تان با دستکش یا چسب پوشیده شده است، وارد می‌شوید. به مدیر می‌روید و می‌گویید: "بنشینید." هرگز اسلحه را نکشید - فقط آن را به نمایش بگذارید. به آرامی به او بگویید که برای دزدی از بانک آمده‌اید و بهتر است که این کار بدون مشکل انجام شود. مگر اینکه تیراندازی شود، از بانک فرار نکنید، زیرا این فقط نشان می‌دهد که چیزی در حال وقوع است. به آرامی به سمت ماشین داغ خود می‌روید و سپس به ماشین خنک می‌روید. آن را روشن می‌کنید و می‌روید. از میان همه نویسنده/کارگردان‌های جوان آمریکایی که در سال‌های اخیر به عرصه آمده‌اند، برای من، جف نیکولز و دیوید لاوری درخشان هستند؛ به خصوص فیلم‌های _Take Shelter_ (۲۰۱۱) نیکولز و _Ain't Them Bodies Saints_ (۲۰۱۳) و اثر وجودی _A Ghost Story_ (۲۰۱۷) لاوری. هر دو کارگردان تا کنون موفق بوده‌اند و حتی بازسازی اصلی و تجاری لاوری از دیزنی، _Pete's Dragon_ (۲۰۱۶)، در تمام جنبه‌ها من را تحت تأثیر قرار داد. علاوه بر اینکه خود فیلم از نظر کیفیت لذت‌بخش است، همچنین نشان داد که لاوری به اندازه کافی در ساخت درام‌های شخصی و کوچک راحت است که بتواند بلاک باسترهای بزرگ‌بودجه‌ای با جلوه‌های ویژه نیز بسازد. با _The Old Man & the Gun_، او در جایی بین این دو قرار دارد - نه به اندازه _St. Nick_ (۲۰۰۹)، _Ain't Them Bodies Saints_، یا _A Ghost Story_ صمیمی است، اما همچنین به اندازه _Pete's Dragon_ عامه‌پسند نیست. این فیلم که به عنوان آخرین نمایش رابرت ردفورد معرفی شده، اگرچه او کمی از این ادعا عقب‌نشینی کرده است، یک بالاد آرام و یادبودی برای شخصیت ردفورد و خود او است. این فیلم به سبک یک فیلم مستقل دهه ۷۰ ساخته شده و به قدری به ردفورد به عنوان یک بازیگر وابسته است که به‌طور تقریبی خودارجاعی است. به طور خلاصه، اگر طرفدار این بازیگر نیستید، از این فیلم هیچ چیزی دریافت نخواهید کرد. این فیلم داستان "اکثراً واقعی" فارست تاکر (جنایتکار حرفه‌ای، نه بازیگر پرکار) را روایت می‌کند، و فیلمنامه لاوری عمدتاً بر اساس مقاله دیوید گرن در سال ۲۰۰۳ در _نیویورکر_ نوشته شده است. تاکر در سن ۸۳ سالگی، که از اوایل ۲۰ سالگی به دزدی از بانک‌ها مشغول بود، حداقل ۸۰ کار موفق انجام داده و ۱۸ بار از زندان فرار کرده بود. او معمولاً توسط متصدیان به عنوان "مردی با شخصیت" و "جذاب" توصیف می‌شود و روش کار او هرگز تغییر نمی‌کند - او وارد یک بانک می‌شود و می‌پرسد آیا می‌تواند یک حساب باز کند. با وجود اینکه معمولاً به تنهایی کار می‌کند، او دو همکار دارد: تدی (دنی گلاور) و والر (تام ویتس) که بعداً توسط مطبوعات "گروه پیرمردان" نامیده می‌شود. نکته‌ای که در مورد _Old Man_ متوجه خواهید شد، سرعت آن است که به شدت سنجیده و آرام است. این فیلم به ظاهر یک فیلم دزدی است، اما داستان جرم به شدت به لحن و شخصیت‌ها وابسته است. لاوری نسبت به هیجان، تعلیق، پیچش‌های داستانی یا هر یک از کلیشه‌های معمولی بی‌علاقه است. او به جای تمرکز بر فرار تاکر، از سرقت به ملاقات جواهر (سیسی اسپیسک) می‌رود و از آنجا به صحنه‌ای طولانی در یک رستوران می‌پردازد که در آن تاکر و جواهر با هم آشنا می‌شوند. از نظر زیبایی‌شناسی، فیلم جذاب است. لاوری به طور غیرمعمولی هرگز از یک فیلم‌بردار برای دو فیلم متوالی استفاده نکرده است و سبک فیلم به وضوح شبیه به _A Ghost Story_ است. در رابطه با مشکلات، چند مورد وجود دارد. واقعاً، یکی از آن‌ها این است که برای بسیاری، فیلم به شدت به ردفورد وابسته است، به‌خصوص به ارجاعات خودارجاعی به حرفه و میراث او. اگر طرفدار او نیستید، از این فیلم هیچ چیزی دریافت نخواهید کرد. با این حال، _The Old Man & the Gun_ فیلمی عالی است. به اندازه داستان فارست تاکر، به ردفورد نیز مربوط می‌شود، اگرچه این ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما چیزهای زیادی برای تحسین وجود دارد.