فیلم The Return 2024

این فیلم به طرز عجیبی مرا به یاد "ماموریت" (1986) می‌اندازد، زیرا به سادگی زندگی ابتدایی مردم ایثاکا را سال‌ها پس از پیوستن شاه اودیسه (رالف فاینس) به نیروهای آگاممنون برای جنگ تروآ به تصویر می‌کشد. همسر او، ملکه پنه‌لوپه (ژولیت بینوش)، در تلاش است تا پسر نسبتاً خجالتی‌شان، تلماخوس (چارلی پلامر)، را بزرگ کند و در عین حال با هجوم تعدادی خواستگار مواجه است...

این فیلم به طرز عجیبی مرا به یاد "ماموریت" (1986) می‌اندازد، زیرا به سادگی زندگی ابتدایی مردم ایثاکا را سال‌ها پس از پیوستن شاه اودیسه (رالف فاینس) به نیروهای آگاممنون برای جنگ تروآ به تصویر می‌کشد. همسر او، ملکه پنه‌لوپه (ژولیت بینوش)، در تلاش است تا پسر نسبتاً خجالتی‌شان، تلماخوس (چارلی پلامر)، را بزرگ کند و در عین حال با هجوم تعدادی خواستگار مواجه است که معتقدند شوهرش مرده و می‌خواهند با ازدواج با او به تخت سلطنت دست یابند. وقتی مردی پس از طوفانی شدید به ساحل می‌رسد، توسط یک کشاورز خوک دوستانه پذیرفته می‌شود که او را بهبود می‌بخشد و از اوضاع این پادشاهی که اکنون بدون قانون و عمدتاً ورشکسته است، آگاه می‌کند. برای ما که در حال تماشا هستیم، کاملاً مشخص است که او کیست و باقی این درام، struggles یک مرد دچار تردید را به تصویر می‌کشد. بدون شک، او می‌خواهد آنچه را که زمانی متعلق به او بود، پس بگیرد، اما همچنین در حال پرسش درباره این است که آیا باید این کار را بکند یا حتی می‌تواند، در مواجهه با آنتینوس (ماروان کنزاری) که به طرز بی‌شرمانه‌ای از امنیت پسرش به عنوان اهرم استفاده می‌کند تا انتخاب او باشد. اگر به دنبال یک ماجراجویی با شمشیر و صندل هستید یا هر چیزی که ممکن است ری هریهاوزن آن را متحرک کرده باشد، این فیلم برای شما نیست. این داستانی بسیار عمیق‌تر و شخصی‌تر درباره مردی است که در حال کنار آمدن با ویرانی‌های زمان و جنگ است. تقریباً هیچ بازی شمشیری وجود ندارد، نه شیرهایی برای مبارزه و نه دوشیزه‌هایی که او را به صخره‌ها می‌کشند؛ در واقع، این داستان کاملاً در مرحله پایانی حماسه هومر محدود است که به‌طور کامل بر روی جزیره متمرکز شده است. همچنین شایان ذکر است که زئوس، آپولو و خانواده المپیایی آن‌ها در این تاریخ حضور ندارند. این داستان به شکلی ساده و از دیدگاه شخصیتی روایت شده است که فاینس به خوبی آن را به تصویر می‌کشد، اما به نظر من، این اجرا بیش از حد تئاتری است. سبک "کمتر، بیشتر است" او همراه با کمبود واقعی دیالوگ و کارگردانی نزدیک به بی‌حالی اوبرتو پازولینی می‌تواند این نمایش را به یک تصویر کند و کسالت‌آور از یک مرد خسته، جمعیتی خسته و همسر حتی خسته‌تر تبدیل کند. در این مورد آخر، بینوش در طول فیلم حرف زیادی برای گفتن ندارد و اگرچه به خوبی نقش خود را ایفا می‌کند، اما فکر نمی‌کنم به او کافی فرصت داده شده باشد تا خود را در داستان بگنجاند تا در پایان که داستان برای چند لحظه زنده می‌شود - اما باز هم، به شکلی بسیار تئاتری. عکاسی و لوکیشن‌ها به خوبی داستان را معتبر جلوه می‌دهند، همان‌طور که طراحی تولید کلی نیز این کار را انجام می‌دهد، اما با توجه به اینکه این پروژه سی سال از صفحه اول تا اولین نمایش طول کشیده است، بیش از حد عینیت در کار عشق واضحی که برای فاینس و پازولینی است، از دست رفته است و اگرچه این فیلم به‌خوبی قابل تماشا است، اما چیزی خاص را کم دارد.