فیلم Rebel Moon: Part One

ریبل مون یک حماسه فضایی با اشکالاتی است که نمی‌تواند با جنگ ستارگان یا دین رقابت کند، اما برای طرفداران این ژانر که آن را خیلی جدی نمی‌گیرند، سرگرم‌کننده است. ریبل مون به داستان یک مقاومت کوچک و در حال رشد در برابر یک امپراتوری ظلم‌طلب که یادآور جنگ ستارگان است، می‌پردازد و در عین حال به جستجوی قهرمانان نجیب برای نجات یک دهکده مشابه هفت...

ریبل مون یک حماسه فضایی با اشکالاتی است که نمی‌تواند با جنگ ستارگان یا دین رقابت کند، اما برای طرفداران این ژانر که آن را خیلی جدی نمی‌گیرند، سرگرم‌کننده است. ریبل مون به داستان یک مقاومت کوچک و در حال رشد در برابر یک امپراتوری ظلم‌طلب که یادآور جنگ ستارگان است، می‌پردازد و در عین حال به جستجوی قهرمانان نجیب برای نجات یک دهکده مشابه هفت سامورایی (یا هفت شگفت‌انگیز یا سه رفیق) می‌پردازد، اما نتوانسته است عظمت الهام‌بخش‌های خود را به درستی به تصویر بکشد. با این حال، هرچند که قسمت اول ریبل مون ممکن است خودستایانه و پیش‌بینی‌پذیر باشد، هنوز هم فیلمی سرگرم‌کننده است. کارگردان زک اسنایدر با مهارت یک جهان بصری خیره‌کننده می‌سازد که پر از رنگ‌های زنده و جلوه‌های خلاقانه موجودات است. اگرچه شخصیت‌ها به طور قابل توجهی داستان‌های پس‌زمینه قوی ندارند، اما هنوز هم توانسته‌اند کنجکاوی تماشاگران را جلب کنند. اسنایدر همچنین به طرز هوشمندانه‌ای نکات جالبی را اضافه کرده است که بدون شک تماشاگران را به بازگشت برای دنباله‌ای احتمالی ترغیب می‌کند. با وجود اینکه فیلم با نگارش سطحی و CGI گاه ضعیف دست و پنجه نرم می‌کند، ریبل مون توانست توجه من را جلب کند، مرا سرگرم کند و باعث شود که برای قسمت دوم آماده باشم. در مورد انتخاب بازیگر اصلی، یعنی صوفیا بوتلا (بلوند اتمی) باید بگویم که بهترین انتخاب نبود، اما اصلاً بد نیست. برای فیلمی که قرار است نسخه زک اسنایدر از جنگ ستارگان باشد، بد نیست... کمی حس اپرای فضایی قرون وسطایی/وسترن با لمسی از وارهمر ۴۰٫۰۰۰ را تداعی می‌کند. انتقاد من به این فیلم بیشتر به فاصله بین این قسمت و قسمت دوم (۱۸ آوریل ۲۰۲۴) مربوط می‌شود، بنابراین تقریباً دو تا سه سال برای تکمیل سه‌گانه اگر با استقبال عمومی مواجه شود، طول می‌کشد. مشکل اصلی این بود که مبارزه نهایی با شخصیتی که به نظر می‌رسید اصلی‌ترین شرور باشد، برگذار شد، اما در نهایت او مانند دارث مائول جلوه کرد و در انتها با یک رویارویی دیگر قرار گرفتیم تا کمی بیشتر اکشن داشته باشیم. به طور کلی، تیم نویسندگان زک اسنایدر (بسیار جاه‌طلب)، کورت جانستاد (۳۰۰ - خوب است) و شای هاتن (جان ویک ۳ و ۴... که تقریباً داستانی ندارند) انتخاب خوبی نیستند. از نظر بصری، به جز صحنه‌های شبه-باستانی وسترن/سامورایی (شامل یک دعوای در بار) انتخاب خوبی بود، به ویژه در دنیای بیرونی امپراتوری. بازیگری خوب بود، اما بوتلا می‌توانست با بازیگری دیگر که کاراکترهایش را بهتر به تصویر بکشد، جایگزین شود. در مورد بقیه به‌دلیل اینکه در حال معرفی و جمع‌آوری قهرمانان (یا شورشیان، اگر به شیوه عنوان فیلم علاقه‌مند باشید) هستند، چیز زیادی برای گفتن نیست. هر یک دارای شخصیت و پس‌زمینه‌ای متمایز هستند که هنوز باید دیده شوند. CGI و جلوه‌های عملی و پروتزها بسیار خوب بودند - آنتونی هاپکینز به عنوان روبات فقط ۵ دقیقه از فیلم را به خود اختصاص داده است. طراحی بصری سفینه‌ها من را به یاد اپرای فضایی ژاپنی دهه ۷۰ انداخت (بله، ناو فضایی یاماتو با دیگر ارجاعات) با لمسی از وارهمر ۴۰k در شرورها. ادیت خوب است (دودی دورن از ممنتو) و جانی ایکس ال (یا تام هولکنبورگ - که بیشتر با فیلم‌های ماجراجویی کار می‌کند) انتخاب قابل قبولی است، اما موسیقی به یاد ماندنی ندارد. به طور کلی، این فیلم یک ناامیدی بزرگ بود. من طرفدار بزرگی از علم‌تخیلی هستم و می‌توانم اشتباهات زیادی را ببخشم، اما این فیلم بیش از حد ناامیدکننده بود. شاید قسمت دوم بتواند این فیلم را کامل کند، شاید در ابتدا باید یک فیلم واحد می‌بود. اما اگر شما طرفدار دو آتشه علم‌تخیلی نیستید، پیشنهاد می‌کنم این دو ساعت از زندگی‌تان را برای چیز دیگری صرف کنید.