فیلم One Night in Miami… 2020

اگر از خواندن نقدهای بدون افشاگری من لذت می‌برید، لطفاً به وبلاگ من بپیوندید. همانطور که می‌دانید، من همیشه سعی می‌کنم قبل از دیدن فیلم، اطلاعات کمتری درباره آن داشته باشم. از رد کردن تریلرها تا گاهی حتی نخواندن خلاصه داستان و رفتن به تماشای فیلم به‌صورت کاملاً ناشناخته، به‌شدت معتقدم که بهترین تجربه‌ای که می‌توان داشت، سورپرایز شدن توسط فیلم است. با این حال، برخی...

اگر از خواندن نقدهای بدون افشاگری من لذت می‌برید، لطفاً به وبلاگ من بپیوندید. همانطور که می‌دانید، من همیشه سعی می‌کنم قبل از دیدن فیلم، اطلاعات کمتری درباره آن داشته باشم. از رد کردن تریلرها تا گاهی حتی نخواندن خلاصه داستان و رفتن به تماشای فیلم به‌صورت کاملاً ناشناخته، به‌شدت معتقدم که بهترین تجربه‌ای که می‌توان داشت، سورپرایز شدن توسط فیلم است. با این حال، برخی فیلم‌ها - به‌ویژه آن‌هایی که بر اساس وقایع واقعی یا شخصیت‌های واقعی ساخته شده‌اند - نیاز به کمی پیش‌تحقیق دارند. قبل از تماشای «یک شب در میامی»، کمی درباره زندگی هر یک از شخصیت‌های اصلی مطالعه کردم تا بفهمم آن‌ها چه کسانی بودند، چه تأثیری بر جامعه سیاه‌پوستان داشتند و آیا شب depicted در فیلم واقعاً اتفاق افتاده است یا خیر. خوب، گردهمایی این چهار دوست در آن شب واقعاً وجود دارد، اما آنچه واقعاً درباره‌اش صحبت کردند، توسط فیلمنامه کِمپ پاورز و کارگردانی ریجینا کینگ تخیل شده است. صادقانه بگویم، از اینکه چقدر از این فیلم لذت بردم، شگفت‌زده‌ام. انتظارات بالایی نداشتم، اما حتی اگر هم داشتم، باز هم فراتر از آن‌ها بود. این یکی از آن فیلم‌هاست که پیدا کردن نقص‌های عمده در آن دشوار است. کینگ همه را با کارگردانی فوق‌العاده‌اش شگفت‌زده می‌کند و کنترل شگفت‌انگیزی بر هنر فیلمسازی و دانش عمیق از آن دارد. بیشتر داستان در یک اتاق کوچک و ارزان‌قیمت در یک هتل می‌گذرد. فیلم‌های یک مکان، وظیفه‌ای دشوار و چالش‌برانگیز برای هر کارگردانی به‌ویژه یک کارگردان تازه‌کار به حساب می‌آید، به‌خصوص زمانی که هیچ عمل هیجان‌انگیزی برای سرگرم کردن مخاطب وجود نداشته باشد. با این حال، بلاکینگ، فریم‌بندی و ترکیب شات‌های استادانه کینگ هر صحنه را با کمک فیلمبرداری زیبا (تامی ریکر) منحصر به فرد می‌کند، حتی اگر مکان به ندرت تغییر کند. این ویژگی‌های فنی ممکن است برای عموم بی‌اهمیت به نظر برسد، اما دلیل اصلی جذابیت و تازگی فوق‌العاده این فیلم پس از هر مکالمه هستند. با این حال، فیلمنامه پاورز - که از نمایشنامه خود به همین نام اقتباس شده - هم به اندازه‌ای نوآورانه و هم تفکر برانگیز است. هر دیالوگ به طرز فوق‌العاده‌ای ارزش وقت گذاشتن و گوش دادن دقیق را دارد. تقریباً تمام بحث‌ها و تعاملاتی که شخصیت‌های اصلی در این فیلم دارند، می‌تواند به امروز هم مربوط باشد. این یک دستاورد بزرگ از نظر فیلمنامه است، اما هنوز هم اندکی ناامیدکننده و غم‌انگیز است که مباحث مهم درباره حقوق مدنی اکنون به همان اندازه‌ای که تقریباً شصت سال پیش معنا داشتند، هنوز به قوت خود باقی‌اند. مالکم ایکس و سم کوک دو شخصیتی هستند که بیشترین بحث‌ها را درباره این موضوع دارند. از یک طرف، بحث‌های آن‌ها می‌تواند روشن‌کننده باشد درباره اینکه سیاه‌پوستان چه کارهایی می‌توانند برای کمک به جامعه خود و تغییر سیستم اجتماعی-اقتصادی انجام دهند. از طرف دیگر، تماشای آن‌ها که بر سر اینکه کدام یک فرمول بهتری دارد یا کدام یک در استفاده از آن برای کمک به مردم خود موفق‌تر است، نباید به اندازه‌ای لذت‌بخش باشد که ممکن است انتظار داشته باشید. نکته این است که... هدف این نیست که بیننده در طول این صحبت‌ها احساس راحتی کند. بخش اول یک معرفی سریع از گروه قهرمانان است - شاید حتی خیلی سریع - اما دو بخش دیگر به‌طور کامل به این بحث‌ها اختصاص دارد تا دقیقاً مخاطب را تحریک کند و باعث تفکر و تأمل در وضعیت کنونی جامعه ما شود. به یک تأثیر بزرگ دیگر بر موفقیت کلی این فیلم می‌رسیم: بازیگران گروهی. همه به‌طرز فوق‌العاده‌ای عمل می‌کنند، اما از نظر شخصی، برجسته‌ترین آن‌ها کینگزلی بن-ادیر (عکس، پادشاه آرتور: افسانه شمشیر) در نقش مالکم ایکس است. کینگزلی کسی است که همه چیز را به راه می‌اندازد و گفتگوهای لازم را با نمایش احساسی قدرتمند به صفحه می‌آورد. لزلی اودوم جونیور (همیلتون، هریت) با تفسیر فوق‌العاده و جذاب از سم کوک در پی او قرار دارد و صدای زیبای خود را به موسیقی فیلم (ترنس بلنچارد) می‌دهد. آلدیس هاج (مرد نامرئی، اعداد پنهان) عملکردی محکم و در عین حال جذاب به عنوان جیم براون ارائه می‌دهد، در حالی که الی گوری (مسابقه) در نقش کاسیو کلی (که بعداً به محمد علی معروف شد) که در ابتدا کمی آزاردهنده است، بازی می‌کند اما به‌سرعت نشان می‌دهد که فراتر از این است. من در طول فیلم و حتی پس از اتمام آن، نتوانستم نقص‌های قابل توجه و مشخصی پیدا کنم. صادقانه بگویم، معتقدم این یکی از آن فیلم‌های معدودی است که هر سال منتشر می‌شود و واقعاً احساس ناامیدی در مورد یک بخش خاص از آن دشوار است. من فهرست 10 فیلم برتر سال خود را به‌خوبی مشخص کرده بودم، اما حالا باید فضایی برای این فیلم استثنایی باز کنم. امیدوارم همه قبل از جوایز اسکار این فیلم را تماشا کنند تا حمایت کافی برای برنده شدن در چند دسته را کسب کند. واقعاً جای تأسف دارد که نتوانیم «یک شب در میامی» را یک فیلم برنده اسکار بنامیم. با داشتن یکی از بهترین گروه‌های بازیگری سال، «یک شب در میامی» یک قطعه شگفت‌انگیز از فیلمسازی و روایت داستان است. از کارگردانی استثنایی ریجینا کینگ تا فیلمنامه تأمل‌برانگیز و مسحورکننده کِمپ پاورز، پیدا کردن نقص در چنین فیلم باکیفیتی دشوار است. بلاکینگ و فریم‌بندی درخشان کینگ هر مکالمه را تازه و منحصر به فرد نگه می‌دارد، در حالی که روایت پاورز پر از بحث‌هایی درباره حقوق مدنی است که به اندازه‌ای تأثیرگذار هستند که بیشتر آن‌ها هنوز هم وجود دارند. کینگزلی بن-ادیر و لزلی اودوم جونیور دیالوگ‌های بیشتری برای درخشش نسبت به آلدیس هاج و الی گوری دارند، اما همه عملکردهای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهند، به‌ویژه اولی. بخش اول کمی سریع است اما بسیار سرگرم‌کننده است، اما بقیه فیلم تا پایان به‌طرز شگفت‌انگیزی جذاب است. ممکن است در برخی لحظات به شدت غم‌انگیز به نظر برسد، اما هدف دقیقاً این است که مخاطبان را متقاعد کند که درباره جامعه امروز و سیستم اجتماعی-اقتصادی آن تأمل کنند. شخصاً انتظار نداشتم که این فیلم به فهرست 10 فیلم برتر 2020 من راه پیدا کند، اما حالا اینجا هستیم... امتیاز: A-