فیلم Extremely Loud & Incredibly Close 2011

**نیاز انسانی به یافتن معنا در مرگ یک عزیز** confess می‌کنم که وقتی این فیلم را شروع به تماشا کردم، نمی‌دانستم چه انتظاری باید داشته باشم. انتظار زیادی نداشتم، هرچند که می‌دانستم این فیلم درباره حملات یازدهم سپتامبر است و بازیگران معتبری در آن حضور دارند که دوست دارم آنها را ببینم. شاید به عمد، فیلم به صورت سنگین و کند آغاز می‌شود و گذر...

**نیاز انسانی به یافتن معنا در مرگ یک عزیز** confess می‌کنم که وقتی این فیلم را شروع به تماشا کردم، نمی‌دانستم چه انتظاری باید داشته باشم. انتظار زیادی نداشتم، هرچند که می‌دانستم این فیلم درباره حملات یازدهم سپتامبر است و بازیگران معتبری در آن حضور دارند که دوست دارم آنها را ببینم. شاید به عمد، فیلم به صورت سنگین و کند آغاز می‌شود و گذر از نیم ساعت ابتدایی چندان آسان نیست. با این حال، فیلم با آشنا شدن با شخصیت اصلی، پسری که پدرش در این حملات جان باخته، به طرز قابل توجهی بهبود می‌یابد. هرچند که سن یا وضعیت فرد متفاوت باشد، فقدان یک والد همیشه دراماتیک است. باور کنید، خواننده عزیز، که با صبر و شکیبایی این سطور را دنبال می‌کنید، من طی چند ماه گذشته این را در وجود خود احساس کرده‌ام، زیرا به تازگی مادر عزیزم را از دست دادم. به همین دلیل، این شرایط شخصی بر نحوه‌ی نگاه من به پسر تأثیر گذاشت و من را در احساسات و تلاش‌های او برای کنار آمدن با اندوه و فقدان همدردی کرد. او معتقد است که پدرش برای او یک "جستجوی گنج" آخرین را به جا گذاشته است و در تلاش است تا معنایی در مرگ پدرش و در یافتن کلید بیابد. به نظر کودکانه می‌رسد، اما اجازه دهید صادقانه بگویم، من نیز در سکوت رنج و درد خود احساس نیاز به یافتن دلیلی، نظمی در میان هرج و مرج تصادفی را دارم. شاید ما انسان‌ها نتوانیم بپذیریم که افرادی را که خیلی دوست داریم... به سادگی می‌میرند. و شاید در نپذیرفتن این حقیقت، درست باشیم... به این معنا که آیا تراژدی وحشتناک اتفاق‌افتاده در نیویورک خود به خود معنا دارد؟ نه... شر بی‌معناست، اما نیازی به معنا ندارد. چیزی که من نمی‌خواهم به آن فکر کنم این است که تمام آن افراد بی‌دلیل مردند. من باور دارم که مردم آمریکا و همه ما به عنوان یک جامعه غربی، در هر آنچه که اتفاق افتاده معنا می‌یابیم و آن افراد را به عنوان قربانیان بی‌رحمی غیرقابل بیان می‌بینیم که به طرز دردناکی به ما یادآوری می‌کند که چقدر در برابر ذهن یک دیوانه آسیب‌پذیریم. من معتقدم که هر عضو خانواده‌ای که کسی را در آنجا از دست داده، معنای بسیار شخصی در فقدان خود یافته و امیدوارم این به آنها در کنار آمدن با آنچه که اتفاق افتاده کمک کرده باشد. با وجود سن کم، من کار تاماس هورن را بسیار پسندیدم. او همه چیز را به خوبی انجام داد و به شخصیتش یک سادگی می‌دهد که هرگز کودکانه یا بی‌معنا و کم‌هوش نیست، بلکه کاملاً برعکس. تام هنکس، همانطور که تقریباً همیشه، بی‌نقص است و به پدر پسر یک هاله از آشنایی و همدلی می‌دهد که بازیگر به خوبی از آن استفاده می‌کند. همچنین، ساندا بولاک با کاراکتر مادر کار جالبی انجام داد. با اینکه نامزد اسکار شده، به نظرم مکس فون سیدو کار بهتری و کامل‌تری انجام داده است. با این حال، من از نحوه ابراز وجود و ارتباط او بدون استفاده از یک کلمه نیز لذت بردم. زویی کالدوِل نیز کار خوبی انجام داد، هرچند در ثبت و نمایش خود بسیار محدودتر از دیگران بود. از طرفی، فکر می‌کنم جان گودمن، ویولا دیویس و جفری رایت به درستی استفاده نشده‌اند. فیلم چندین مکان در نیویورک را پوشش می‌دهد و نیازی به بازدید از این شهر نمادین نیست تا به راحتی آنها را شناسایی کنید و از نحوه دوستانه‌ای که فیلم از آنها بهره می‌برد و زیبایی‌شان را به نمایش می‌گذارد، لذت ببرید. فیلم‌برداری در این زمینه بسیار کمک‌کننده بود، با نوری، رنگ و درخششی که به خوبی کار شده و ویرایش خوبی از تصاویر.