فیلم Batman & Robin 1997

**بتمن و رابین** به یک شکل خاص سرگرم‌کننده است: خنده‌دار بودن برای تماشا. واقعاً بد است، خدا بد است، اما بد به آن شکل خاصی که ارزش تماشا کردن را دارد. جوئل شوماخر آخرین میخ را به تابوت بتمن می‌زند، با هیچ‌کس جز جورج کلونی در نقش قهرمان پوشیده، که احتمالاً بدترین بتمن روی پرده سینماست. اگر فقط به شخصیت میلیاردر خوش‌گذران، بروس وین فکر...

**بتمن و رابین** به یک شکل خاص سرگرم‌کننده است: خنده‌دار بودن برای تماشا. واقعاً بد است، خدا بد است، اما بد به آن شکل خاصی که ارزش تماشا کردن را دارد. جوئل شوماخر آخرین میخ را به تابوت بتمن می‌زند، با هیچ‌کس جز جورج کلونی در نقش قهرمان پوشیده، که احتمالاً بدترین بتمن روی پرده سینماست. اگر فقط به شخصیت میلیاردر خوش‌گذران، بروس وین فکر کنید، کلونی انتخابی الهام‌بخش به نظر می‌رسد، اما از هر طرفدار بتمن بپرسید، آنها به شما خواهند گفت: هویت واقعی شخصیت، بتمن است و بروس وین فقط ماسکی است که او می‌زند. در نهایت، این موضوع شکایت واقعی نیست، اما چیزی است که به آن می‌پردازم: فیلم بتمن با بتمن و رابین به نام **بتمن جاودانه** است، اما فیلمی که با بتمن، رابین و بت‌گال به نام **بتمن و رابین** شناخته می‌شود؟ بروید بفهمید. **امتیاز نهایی:★★ - چیزهایی داشت که به من جذاب بود، اما محصول نهایی ضعیف بود.** **به راحتی بهترین از چهار فیلم است.** طرفداران سرسخت و بنیادی اعلام کرده‌اند که "بتمن و رابین" در سال 1997 لکه‌ای نابخشودنی در تاریخ قهرمانان است، اما به‌راحتی سرگرم‌کننده‌ترین فیلم از چهار فیلم بتمن است که بین سال‌های 1989 تا 1997 منتشر شده است. بیایید واقعیت را بپذیریم، همه این چهار فیلم دارای یک لحن کارتونی مشابه هستند. آنها چند پله بالاتر از سریال تلویزیونی دهه 60 در کمدی هستند، اما با لباس‌های بهتر و بودجه‌ای کلان. و "بتمن و رابین" سرگرم‌کننده‌ترین آنهاست. باید اعتراف کنم که من طرفدار بزرگ سبک عجیب و غریب این فیلم‌ها نیستم؛ من رویکرد واقعی و خام کریستوفر نولان را در سه‌گانه شوالیه تاریکی بیشتر می‌پسندم. تنها چیزی که می‌خواهم بگویم این است که "بتمن و رابین" سرگرم‌کننده‌ترین فیلم از سری قبلی است. به همین دلیل هرگز نتوانستم ذهنیت "بتمن تیم برتون یک شاهکار است" را درک کنم. واقعاً؟ نه برای من. از نظر بصری عالی به نظر می‌رسید، اما داستان خسته‌کننده بود. بار دیگر، همه این چهار فیلم دارای یک لحن کلی کارتونی مشابه هستند و هیچ دلیلی برای این که بگوییم "بتمن" یا "بتمن بازمی‌گردد" بر اساس رویکردی جدی‌تر یا واقعی‌تر از "بتمن جاودانه" و "بتمن و رابین" است، وجود ندارد. من همه آنها را پی‌درپی دیده‌ام و هرکدام دارای سبک رنگارنگی هستند که نشان می‌دهد ما به این موضوع خیلی جدی نگاه نمی‌کنیم. برای لذت بردن از این فیلم‌ها، شما باید حاضر باشید جهان کامیک بوکی که فیلم‌سازان خلق کرده‌اند را بپذیرید. اگر مایل باشید این کار را بکنید، این فیلم‌ها می‌توانند فیلم‌های بتمن به‌نصف جدی/به‌نصف کمدی سرگرم‌کننده‌ای باشند. نمی‌توانید انتظار لحن "بتمن آغاز می‌کند" و "شوالیه تاریکی برمی‌خیزد" را داشته باشید، در غیر این صورت به شدت ناامید خواهید شد. با این درک، "بتمن و رابین" مورد علاقه من از چهار فیلم است. دلیلش این است: - بهترین بتمن/بروس وین را در جورج کلونی دارد. اگرچه وال کیلمر دارای رفتار بهتری به عنوان بروس وین است (یعنی جدی‌تر)، کلونی به سادگی شبیه وین به نظر می‌رسد. علاوه بر این، او در این نقش از ابتدا تا انتها جذاب و سرگرم‌کننده است. - بهترین حس خانواده را بین اهالی عمارت وین دارد. گرما و صمیمیت بروس، دیک/رابین (کریس اودانل)، آلفرد و باربارا/بت‌گال (آلیشیا سیلورستون) لذت‌بخش است. - آلیشیا سیلورستون به عنوان بت‌گال وجود دارد. همین‌قدر بگویم. - اوما تورمن در نقش پویزن آیوی درخشیده است. معمولاً زنان بلند و لاغر برایم جذاب نیستند (من بیشتر به زنان شبیه سیلورستون جذب می‌شوم)، اما باید اعتراف کنم که اوما به‌طور کامل در نقش پویزن آیوی تسلط دارد و واقعاً جذاب است. - آرنولد شوارتزنگر در نقش آقای فریز عالی است. بله، هر بار که او فقط دهانش را باز می‌کند، می‌دانید که او شوارتزنگر است، اما او سرگرم‌کننده است و ظاهری و لباس خوبی دارد. - فیلم دارای قلب است. اگرچه پویزن آیوی واقعاً شیطانی است و به مجازات می‌رسد، اما نمی‌توانید از همدردی با عشق فریز به همسرش و تمایل او برای احیای او دست بردارید. بتمن می‌تواند زیر پوشش یخی او قلبی گرم را ببیند که حاضر به پذیرش رستگاری و جبران است. علاوه بر این، همانطور که در بالا اشاره شد، واقعاً عشق بروس و آلفرد و دیگران در عمارت وین را احساس می‌کنید. - در نهایت، فیلم پر از رنگ‌های زنده و هیجان‌های کمدی است. اگر به دنبال یک فیلم ابرقهرمانی به‌نصف جدی/به‌نصف کمدی هستید، این تنها یک فیلم سرگرم‌کننده است. من همچنین آهنگ "Smashing Pumpkins" که در پایان فیلم پخش می‌شود را دوست دارم. این فیلم 2 ساعت و 5 دقیقه زمان دارد. **امتیاز: B+** این بدترین فیلم بتمن از همه آنهاست. به جز کلونی، بازیگری وحشتناک بود. جای تعجب نیست که کلونی از حضور در این فیلم پشیمان است، زیرا واقعاً بد بود. می‌دانید چه؟ من واقعاً از این فیلم لذت بردم. "بتمن" (جورج کلونی) و همکارش "رابین" (کریس اودانل) باید به مرکز "گاتهام" بروند تا نقشه‌های سرقت الماس "آقای فریز" - که به معنای یخ است نه فرانسوی - (آرنولد شوارتزنگر) را خنثی کنند، کسی که در حال ایجاد هرج و مرج است تا شاید بتواند درمانی برای بیماری‌ای پیدا کند که او را مجبور کرده همسر عزیزش را سال‌ها در حالت تعلیق نگه دارد. در همین حال، "بروس وین" در یکی از افتتاحیه‌های خیریه شرکتش - این بار برای یک تلسکوپ غول‌پیکر - با "دکتر آیسلی" (اوما تورمن) روبرو می‌شود که از او می‌خواهد در تلاشش برای جلوگیری از تخریب زمین به او کمک کند. البته او مودب است، اما تاکید می‌کند که غذارسانی و سوخت‌رسانی به مردم مهم‌تر است، بنابراین او تصمیم می‌گیرد که اقدام یک‌جانبه‌ای انجام دهد. او در این زمینه به‌نوعی با دوست خود "دکتر وودرو" که با او کمی دچار درگیری می‌شود، کمک می‌شود و او را با یک دستیار جدید و تک‌سیلابی به نام "بین" (جیب سوئنسون) و برخی قدرت‌های جدید برای کنترل نیروهای طبیعت تحویل می‌دهد. صحنه آماده می‌شود زیرا او از مهارت‌های تازه یافته خود استفاده می‌کند تا تقریباً همه را به او جذب کند و با "فریز" متحد می‌شود تا هر دو بتمن را نابود کنند. در عمارت "وین"، خدمتکار "آلفرد" (مایکل گاف) احساس می‌کند که علائم اولیه بیماری‌ای که "خانم فریز" را ناتوان کرده است را تجربه می‌کند، اما دخترعمه‌اش "باربارا" (آلیشیا سیلورستون) به نظر می‌رسد که فراتر از آن گل ظریف دانشجویی است که ادعا می‌کند. آیا برخی از آنها می‌توانند برای نجات خدمتکار و شاید حتی روز را متحد شوند؟ اینجا خیلی چیزها در حال وقوع است و اگرچه از ابتدا تا انتها به شدت کپی‌برداری شده، من فکر می‌کنم که تورمن و آرنولد در حال لذت بردن از ساخت این پروژه احمقانه هستند و این واقعاً در حالی که او ابرازهای شاعرانه‌اش درباره "بت‌تنبرگ" را ارائه می‌دهد و قدرت واقعی یخ را در دستان یک مگالومانیای نقره‌ای که به شدت از CGI استفاده می‌کند، نشان می‌دهد، احساس می‌شود. کمی طولانی است، صحنه‌های اکشن کمی تکراری هستند و پلی‌استایرن به اندازه هر یک از بازیگران نقش دارد، اما برای من این فیلم از فیلم‌هایی که سعی در غرق کردن ما در تاریکی روانی و بازگشت به گذشته دارند، که معمولاً با قهرمان پوشیده همراه است، سرگرم‌کننده‌تر است. نه عالی، نه - اما نه بد هم. فقط یک تفریح خنده‌دار است.