فیلم The Ballad of Little Jo 1993

قبل از تماشای این فیلم، اشتباه نکنید و آن را با کمدی‌های پوشش متقاطع مانند "توتسی" و "خانم داتفایر" مقایسه نکنید. این فیلم که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده، توسط کارگردان گرینوالد به یکی از بهترین وسترن‌های دهه 1990 تبدیل شده است. سوزی آمیس نقش جو، زنی را بازی می‌کند که کمی بیش از حد به برخی مردان بد اعتماد دارد. پس از...

قبل از تماشای این فیلم، اشتباه نکنید و آن را با کمدی‌های پوشش متقاطع مانند "توتسی" و "خانم داتفایر" مقایسه نکنید. این فیلم که بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده، توسط کارگردان گرینوالد به یکی از بهترین وسترن‌های دهه 1990 تبدیل شده است. سوزی آمیس نقش جو، زنی را بازی می‌کند که کمی بیش از حد به برخی مردان بد اعتماد دارد. پس از فرار به غرب و ترک کردن پسرش که از ازدواج نامشروع به دنیا آمده، تقریباً توسط دو سرباز مورد حمله قرار می‌گیرد. برای پنهان شدن از آن‌ها، لباس مردانه می‌پوشد و صورتش را زخمی می‌کند و در نهایت از این چهره جدیدش برای بقا استفاده می‌کند. پرسی (با بازی ایان مک‌کلن) که متنفر از زنان است، او را به عنوان یک جوان مرد قبول می‌کند. او در نهایت با فرانک (با بازی بو هاپکینز) که در بهترین نقش خود در سال‌ها ظاهر شده، دوست می‌شود و یک دامداری گوسفند راه‌اندازی می‌کند. او عاشق تین من، مردی چینی (با بازی دیوید چونگ) می‌شود که مجبور است او را به عنوان آشپز استخدام کند و در نهایت باید با یک شرکت بزرگ دامداری که در تلاش است تا نفوذ پیدا کند و دامداران گوسفند را از بین ببرد، بجنگد. آمیس در صحنه‌هایش به عنوان مرد، به ایریک استولتز شباهت دارد و کاملاً باورپذیر است. مک‌کلن و رنه آبرژونوایز نقش‌های کوچکی اما کلیدی به عنوان پدران سالخورده‌ای دارند که آمیس به آن‌ها اعتماد می‌کند اما در نهایت به او خیانت می‌کنند. بو هاپکینز به خوبی نقش همسایه‌ای را ایفا می‌کند که آمیس تحمل می‌کند و با او دوست می‌شود. چونگ نقش تین من را به عنوان مردی بیمار و معتاد به تریاک بازی می‌کند و برای این نقش کاملاً مناسب است، با تمام زخم‌های زندگی‌اش. هدر گراهام نیز نقش کوچکی به عنوان معشوقه آمیس، ماری آدی، دارد و تمام تلاشش را می‌کند. یکی از جنبه‌های شگفت‌انگیز این فیلم این است که چه چیزی نیست. صحنه‌های شیرین "ینتل" وجود ندارد که در آن جو به عنوان یک مرد عاشق یک مرد دیگر شود. جنگ شرکت دامداری، که یک نقطه عطف استاندارد در وسترن‌هاست، هرگز داستان را تحت‌الشعاع قرار نمی‌دهد و به نتیجه‌ای تکراری نمی‌رسد. صحنه‌های پایانی، با افشای هویت جو، تقریباً به صورت کمدی به نظر می‌رسند، اما وقتی بعداً به آن فکر می‌کنید، بسیار حقیقی و احساسی به نظر می‌رسند، به‌ویژه واکنش فرانک. دوربین گرینوالد یک فیلم کوچک را به یک حماسه تبدیل می‌کند، با مناظر خیره‌کننده مونتانا. فیلمنامه او نیز بسیار هوشمندانه است و هرگز به دنبال خنده‌های ارزان یا نوعی استثمار نیست که کارگردان دیگری ممکن است به سراغ آن برود. من به شدت "بالاد جو کوچک" را توصیه می‌کنم.