فیلم Withnail & I 1987

این فیلم را چند سال پیش از یک بازار دست‌دوم به قیمت ۲ پوند خریداری کردم و چند ماه پیش، وقتی در HMV با قیمت فوق‌العاده ۳ پوند دیدم، آن را به بلوری ارتقا دادم. اما هرگز نتوانستم آن را تماشا کنم. این فیلم (دو بار) به خاطر شهرت زیادش به عنوان یک کلاسیک بزرگ و ستایش‌شده خریداری کردم. اما در نهایت با ۵ پوند...

این فیلم را چند سال پیش از یک بازار دست‌دوم به قیمت ۲ پوند خریداری کردم و چند ماه پیش، وقتی در HMV با قیمت فوق‌العاده ۳ پوند دیدم، آن را به بلوری ارتقا دادم. اما هرگز نتوانستم آن را تماشا کنم. این فیلم (دو بار) به خاطر شهرت زیادش به عنوان یک کلاسیک بزرگ و ستایش‌شده خریداری کردم. اما در نهایت با ۵ پوند از من کلاهبرداری کرد! نمره‌ام ۲ از ۱۰ است و این یک امتیاز سخاوتمندانه است. چه آشغال بزرگی! "سومین کمدی بزرگ"؟ هرگز نمی‌توانستم آن را به عنوان یک "کمدی" بشناسم. این فیلم نه تنها در تلاش برای خنده‌دار بودن شکست خورده، بلکه حتی نتوانستم متوجه شوم که در تلاش برای خنده‌دار بودن است. به‌طور کلی، تنها چیز خنده‌داری که در این فیلم وجود داشت این بود که چطور کسی می‌توانست فکر کند این فیلم خوب است. داستان در اواخر دهه ۶۰ می‌گذرد و دو بازیگر مرفه (با نام‌های "ویتنل" و "من") که در کثافت مطلق زندگی می‌کنند، تصمیم می‌گیرند به یک استراحت در روستا بروند. اما در آنجا با باران بی‌وقفه مواجه می‌شوند و به خاطر رفتارهای غیرقابل تحملشان نمی‌توانند با مردم محلی کنار بیایند. در نهایت، عموی همجنس‌خواه "ویتنل" ظاهر می‌شود و تمام مدت در تلاش است با شخصیت "من" ارتباط برقرار کند. داستان به خانه برمی‌گردند و با یک دلال مواد مخدر و دوستش که به خانه‌شان وارد شده‌اند، مواجه می‌شوند. "من" یک پیشنهاد کاری برای بازیگری دریافت می‌کند و از آنجا می‌رود. پایان. واقعاً مضحک است. در واقع، من این فیلم را بهتر از آنچه که هست توصیف می‌کنم. به نظر می‌رسد که این داستان به یک قسمت ضعیف از "باهم" می‌ماند، اما "ویتنل و من" حتی از یک قسمت بد "باهم" هم ضعیف‌تر است. **این فیلم خوب است، اما به شدت تحت تأثیر سوء مصرف الکل، مواد مخدر و تنباکو و ضعف فیلمنامه در زمینه روایت آسیب دیده است.** از این فیلم انتظار بیشتری داشتم، باید اعتراف کنم. بسیاری آن را یکی از بهترین فیلم‌های کمدی بریتانیا می‌دانند و شک نیست که دیالوگ‌ها و موقعیت‌ها بسیار خنده‌دار هستند، اما فیلم به دور از کمال است. فیلمنامه بر اساس همزیستی دو شخصیت، "ویتنل" و یک پسر دیگر که هرگز نامش ذکر نمی‌شود، ساخته شده است. هر دو بازیگر جوان و ناکام، بی‌پول و در حال شریک‌کردن هزینه‌ها و زندگی در کامدن در اواخر دهه ۶۰ هستند. آنها از زندگی کثیف خود خسته می‌شوند و تصمیم می‌گیرند به خانه عموی "ویتنل" بروند، بی‌خبر از اینکه آنجا برای ساکنان شهر غیرقابل تحمل است. فیلم لحظات خوبی دارد و این به لطف دیالوگ‌های خوب نوشته شده و موقعیت‌های مضحک است. به‌خصوص به یادماندنی است که "ویتنل" تقریباً الکل را به مقام خدایی می‌نشاند. با این حال، فیلمنامه و داستان در سطح روایت بسیار ضعیف هستند. اما توانستم به راحتی با آن کنار بیایم. فیلم به اندازه‌ای خوب است که مخاطب بخواهد آن را بدون تفکر زیاد تماشا کند و از موقعیت‌های کمدی بسیار آن استفاده کند. چندین بار احساس کردم که این فیلم به عنوان یک نمایش کمدی بهتر عمل می‌کند تا در سینما. با این حال، توجیه مداوم برای الکل و مواد مخدر بسیار دشوار است. مطمئن نیستم که این قصد تولیدکنندگان بود، اما اینکه شخصیت‌ها مدت طولانی تحت تأثیر این مواد هستند می‌تواند برای مخاطبان امروزی آزاردهنده باشد. در این فیلم بازیگران کمی حضور دارند و تنها سه بازیگر شایسته ذکر هستند. ریچارد گرانت و پل مک‌گان با این فیلم به سینما معرفی شدند و این یک معرفی شگفت‌انگیز بود! گرانت نقشی را بازی می‌کند که می‌توان آن را بهترین نقش عمرش دانست. مک‌گان نیز بسیار خوب عمل کرده، هرچند که نمی‌تواند با گرانت رقابت کند. ریچارد گریفیتس نیز در نقش کوچک اما خوبش ظاهر می‌شود. از نظر فنی، فیلم درخشان نیست، اما نکاتی وجود دارد که می‌خواهم به آنها اشاره کنم، به ویژه عکاسی که بسیار برجسته است. به نظر می‌رسد فیلم توانسته است ظاهر و ویژگی‌های یک فیلم دهه ۶۰ را شبیه‌سازی کند. من به ویژه از دیدن لباس‌های "ویتنل" لذت بردم. لباس‌های او او را شبیه یک آقای دارسی زوار در رفته کرده است. همچنین صحنه‌های بصری قابل توجهی وجود دارد، مانند صحنه‌های حاشیه جاده یا صحنه‌ای که دو دوست از خانه "مونتی" خارج می‌شوند و تخریب یک خانه ویکتوریایی قدیمی را در پس‌زمینه مشاهده می‌کنیم.