فیلم Don’t Look Now 1973

این فیلم به دلیل کارگردانی بی‌نقص، ریتم مناسب، فیلمنامه و بازی‌ها، یکی از ترسناک‌ترین و منحصر به فردترین فیلم‌های هراس‌آوری است که تا به حال دیده‌ام. شاید یکی از بهترین «فاش‌سازی‌ها» در تاریخ سینما باشد. به طور خلاصه، این فیلم یک «باید دید» است و اگر از فیلم‌های ترسناک روان‌شناختی با کیفیت بالا لذت می‌برید، قطعاً ارزش خرید در بهترین نسخه موجود را دارد و امیدوارم...

این فیلم به دلیل کارگردانی بی‌نقص، ریتم مناسب، فیلمنامه و بازی‌ها، یکی از ترسناک‌ترین و منحصر به فردترین فیلم‌های هراس‌آوری است که تا به حال دیده‌ام. شاید یکی از بهترین «فاش‌سازی‌ها» در تاریخ سینما باشد. به طور خلاصه، این فیلم یک «باید دید» است و اگر از فیلم‌های ترسناک روان‌شناختی با کیفیت بالا لذت می‌برید، قطعاً ارزش خرید در بهترین نسخه موجود را دارد و امیدوارم هر سال در فصل هالووین دوباره تماشا کنید. قبل از تماشای این فیلم، واقعاً به آن علاقه‌مند بودم و انتظار داشتم که فیلمی با فضایی تاریک و دلهره‌آور را تجربه کنم. درباره «Don't Look Now» چیزهای زیادی شنیده بودم و داستان، مکان‌ها و شخصیت‌ها به اندازه‌ای جذاب به نظر می‌رسیدند که به این فیلم شانس دهم و آماده لذت بردن از یک اثر شگفت‌انگیز باشم. صادقانه بگویم، می‌دانم که اکثر کسانی که این فیلم را دوست دارند، احتمالاً فکر می‌کنند که من خیلی احمق هستم چون به نوعی از آن ناامید شدم، اما ترجیح می‌دهم نظر صادقانه‌ام را بیان کنم. دلیل اصلی ناامیدی من از این فیلم، تعداد زیادی از صحنه‌ها بود که برای من به مانند قرص خواب عمل کردند. فکر می‌کنم سهم مناسبی از فیلم‌های ترسناک را دیده‌ام که لحظات ساکت و نمادهای ظریف و جزئیات زیرکانه‌ای را ارائه می‌دهند که به ساخت یک داستان محکم کمک می‌کند. با این حال، در «Don't Look Now»، احساس کردم که از حجم بالای توالی‌های بی‌فایده (و مطمئناً بی‌فایده‌اند) و تصاویری که در نهایت به هیچ چیز تبدیل می‌شوند، تحت فشار قرار گرفتم. احساس می‌کردم که بیشتر این جزئیات معماگونه و حل‌نشده، روش نیکلاس روگ برای ایجاد ابهام در مخاطب با شیوه‌های بی‌احترامی و پر کردن فضاها برای طولانی‌تر کردن فیلم و به نوعی «جالب‌تر» کردن آن بود. با این حال، برخلاف آنچه که این توالی‌های بی‌نظم قرار بود ایجاد کنند، احساس می‌کردم که به نوعی تحقیر شده‌ام و از من سوءاستفاده شده است. این فیلم می‌توانست همان داستان و نمادهای درخشان را بدون نیاز به بمباران مخاطب با وضعیت‌های خسته‌کننده ارائه کند. من از ابهام در فیلم‌های ترسناک حمایت می‌کنم، زمانی که به خلق فضایی تاریک کمک کند. به عنوان مثال، احتمالاً می‌توانم به لوسیو فولچی اشاره کنم که فیلم‌هایش به دلیل تعداد زیاد صحنه‌های بی‌معنی مورد انتقاد قرار می‌گیرند. با این حال، در مورد آقای فولچی، فکر می‌کنم جنبه معماگونه فیلم‌هایش به شدت به توسعه یک جو ترسناک کمک می‌کند. بنابراین برای کوتاه و واضح کردن، آنچه من بیش از همه درباره «Don't Look Now» محکوم می‌کنم، ابهام توهین‌آمیز و تحقیرآمیز آن است که به هیچ چیزی نمی‌رسد و در نهایت تنها مخاطب را به شک درباره هوش خود رها می‌کند. متأسفانه این فیلم با نوسانات بی‌فایده مخاطب را فریب می‌دهد، زیرا خود داستان اصلاً بد نیست و شخصیت‌ها به اندازه‌ای تاریک و زیبا هستند که می‌توانند یک فیلم ترسناک ترسناک بسازند، مانند دو خواهر پیر. مکان‌ها احتمالاً یکی از جذاب‌ترین عناصر «Don't Look Now» بودند و احتمالاً یکی از دلایلی که باعث شد تا پایان فیلم را تماشا کنم. من یکی از آن طرفداران فیلم‌های ترسناک نیستم که منتظر یک لحظه «ایورکا!» بزرگ در دقایق پایانی فیلم هستم. با این حال، از احساس تمسخر پس از پایان فیلم خوشم نمی‌آید. مطمئنم که این نظر چندین بار به عنوان «غیرمفید» توسط افرادی که از این فیلم حمایت می‌کنند و فکر می‌کنند من فقط یک احمق هستم که نتوانستم آن را درک کنم، رأی خواهد گرفت، اما ایرادی ندارد... می‌توانم با این مسئله کنار بیایم. (پنج ستاره من عمدتاً به خاطر مکان‌ها و چند لحظه ترسناک است که به نوعی باعث قابل تحمل بودن کل فیلم شد.) «جان» (با بازی دونالد ساترلند) و همسرش «لورا» (با بازی جولی کریستی) در ونیز زندگی می‌کنند و با دو خواهر پیر به نام‌های «هدر» (با بازی هیلی مانسون) و «وندی» (با بازی کلیا ماتانیا) ملاقات می‌کنند. خواهر اول ادعا می‌کند که می‌تواند روح دختر تازه درگذشته‌شان را ببیند. «لورا» درگیر است و «جان» کمتر، اما با پیشرفت داستان متوجه می‌شویم که دختر غرق‌شده برای هر دو والد مشکلاتی به جا گذاشته است - برخی از آن‌ها جدی‌تر از بقیه! ساترلند در اینجا عملکرد خوبی دارد. شخصیت او عمق دارد و متوجه می‌شویم که هنوز نتوانسته است با فقدان و غم خود کنار بیاید. کریستی نیز به خوبی نشان می‌دهد که چگونه با استرس‌هایش برخورد می‌کند و داستان نیازهای یکدیگر و نیاز به پایان را متعادل می‌کند. با عمیق‌تر شدن معما، ارواح واقعی‌تر می‌شوند و - خوب، چه چیزی واقعی است و چه چیزی نیست؟ نیکلاس روگ همچنین تلاش کرده است تا حس تهدیدی جذاب ایجاد کند. نبود افکت‌های ویژه و بصری، اما استفاده از کلیسای تبدیل‌شده‌ای که «جان» در آن کار می‌کند، به خوبی عمل می‌کند و موسیقی قدرتمند از آهنگساز برجسته ژانر ترسناک، پینو دناجیو، حس فراگیر «آخ!» را ایجاد می‌کند. سپس صحنه عاشقانه وجود دارد - برای آن زمان بسیار جسورانه و به شکلی گرافیکی (هرچند هنوز با سبک خاص خود) عکاسی شده که به خوبی نشان می‌دهد این زوج هنوز عاشق یکدیگر هستند، با وجود مصیبتشان. ریتم در برخی مواقع ممکن است کمی کند باشد، اما این فیلم هنوز هم جالب و تحریک‌کننده‌ای است که واقعاً به هیچ الگوی مشخصی که دیده‌ام، پایبند نیست. این فیلم هم یک تریلر است و هم یک فیلم ترسناک و شخصیت‌ها بسیار عمیق‌تر هستند - چیزی برای آن‌ها و ما برای درگیر شدن. ونیز نیز فوق‌العاده به نظر می‌رسد!