فیلم Beware, My Lovely 1952

مرد، نمایش و بازیگر. ما در یک شهر کوچک هستیم، جایی که یک بیوه مهربان (آیدا لوپینو) یک کارگر ساده (رابرت رایان) را برای نگهداری از خانه‌اش استخدام می‌کند. او به زودی از این تصمیم پشیمان می‌شود زیرا رایان به تدریج رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی از خود نشان می‌دهد و به نظر می‌رسد که او میزبان یک بیمار اسکیزوفرن خطرناک است و حالا نمی‌تواند از خانه‌اش فرار...

مرد، نمایش و بازیگر. ما در یک شهر کوچک هستیم، جایی که یک بیوه مهربان (آیدا لوپینو) یک کارگر ساده (رابرت رایان) را برای نگهداری از خانه‌اش استخدام می‌کند. او به زودی از این تصمیم پشیمان می‌شود زیرا رایان به تدریج رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی از خود نشان می‌دهد و به نظر می‌رسد که او میزبان یک بیمار اسکیزوفرن خطرناک است و حالا نمی‌تواند از خانه‌اش فرار کند. «مراقبم، عزیز» بر اساس داستان و نمایشنامه‌ای به نام «مرد» از مل دینلی (نردبان مارپیچ) ساخته شده است. این فیلم بیشتر در یک دکور و با دو شخصیت اصلی پیش می‌رود و دارای دو اجرای برجسته است و نگاهی جالب به بیماری‌های روانی ارائه می‌دهد. با این حال، نباید فکر کرد که این یک فیلم خشن و عصبی‌کننده است، زیرا این‌گونه نیست. از همان ابتدا مشخص است که شخصیت هاروارد ویلتون (با بازی رایان) مردی به شدت دچار مشکل است، اما این نوعی فیلم «خطر» متفاوت است که نگاهی دیگر به روان‌پریشی دارد و لذا دشوار است که از شخصیت خطرناک ما متنفر شویم. رایان و لوپینو ترکیب فوق‌العاده‌ای هستند، آن‌ها همچنین در همان سال در «در زمین خطرناک» نیز درخشش داشتند. بنابراین با توجه به راحتی هر دو بازیگر در کنار هم، داستان شخصیت به خوبی در فضای یک خانه، یا به نوعی زندان، شکل می‌گیرد. رایان به ویژه در نقش خود قوی ظاهر می‌شود و شخصیتش در مرز جنون در نوسان است؛ برخی صحنه‌ها بسیار قدرتمند و گاه ترسناک هستند و در برخی دیگر همدردی عمیق را برمی‌انگیزند. کارگردانی هری هورنر به خوبی انجام شده است (او در واقع کار زیادی نمی‌کند جز اینکه به بازیگرانش اجازه دهد نقش خود را ایفا کنند) و فیلم‌برداری جورج ای. دیسکانت شامل برخی از جلوه‌های بصری هوشمندانه و تأثیرگذار است که یکی از آن‌ها مربوط به تزئینات درخت کریسمس به یادماندنی است. این فیلم در مرز میان متوسط و عالی قرار دارد و به اندازه کافی جذاب است که به طرفداران فیلم نوآر ساده و قابل دنبال کردن توصیه شود. برای طرفداران رابرت رایان، اما این فیلم تجربه‌ای ضروری است. رابرت رایان در این درام به خوبی نقش یک تنهایی (ویلتون) را ایفا می‌کند که به عنوان کارگر در خانه یک زن بیوه همدل (آیدا لوپینو) مشغول به کار می‌شود. او دچار پارانویا است که او را به این باور می‌رساند که همه علیه او هستند و با توجه به صحنه‌های مشکوک ابتدایی فیلم، این شامل تماشاگران هم می‌شود. وقتی او خود را تنها در خانه با او می‌یابد، در حالی که درها و پنجره‌ها قفل شده و تلفن از پریز کشیده شده است، همه ما برای ایمنی او نگران می‌شویم. رایان معمولاً بازیگری نسبتاً چوبین بود، اما در اینجا او به طرز هوشمندانه‌ای شخصیت را با روانشناسی بیشتری از تهدیدش به تصویر می‌کشد، نه فقط از نظر فیزیکی (هرچند کمی از این هم وجود دارد). هری هورنر به خوبی حس خطر را ایجاد می‌کند و تنها با چند بار وقفه از سوی بچه‌های بازدیدکننده که ممکن است یا ممکن است نه راهی برای ایمنی او از زندانی که خانه‌اش است، ارائه دهند، این حس را حفظ می‌کند. پایان فیلم نیز جالب است و کاملاً آن‌طور که ممکن است انتظار داشته باشید نیست. لوپینو و رایان در کنار هم خوب عمل می‌کنند و تماشای این فیلم ارزشمند است.