فیلم Redbelt 2008

فیلم "Redbelt" شاید بهترین اثر دیوید مامت نباشد، اما به‌طور کلی نمونه جالبی از کارهای اوست که برخی از ویژگی‌های بارز او را به نمایش می‌گذارد. مهم‌تر از آن، این فیلم ثابت می‌کند که نشانه واقعی یک فیلم‌ساز بااستعداد، توانایی ارتقاء هر سبکی است که به عنوان ماده خام انتخاب می‌کند (نمونه دیگر این موضوع، "Spartan" او و همچنین "Haywire" استیون سودربرگ است). در اینجا،...

فیلم "Redbelt" شاید بهترین اثر دیوید مامت نباشد، اما به‌طور کلی نمونه جالبی از کارهای اوست که برخی از ویژگی‌های بارز او را به نمایش می‌گذارد. مهم‌تر از آن، این فیلم ثابت می‌کند که نشانه واقعی یک فیلم‌ساز بااستعداد، توانایی ارتقاء هر سبکی است که به عنوان ماده خام انتخاب می‌کند (نمونه دیگر این موضوع، "Spartan" او و همچنین "Haywire" استیون سودربرگ است). در اینجا، ما با یک فیلم هنرهای رزمی که به‌طور غیرخطی ساخته شده، مواجه هستیم که در نهایت یک مسابقه بزرگ را در بر دارد؛ اما رویدادهای منتهی به آن و نحوه برگزاری خود مسابقه، با دقت دیالوگ‌های واقعی، توجه به جزئیات و صبر مامت، به زیبایی ارائه شده‌اند. این صبر لازم است تا داستان به‌طور طبیعی و ارگانیک از انتخاب‌های شخصیت‌ها و عواقب مربوط به آن‌ها شکل بگیرد، نه صرفاً یک طرح داستانی. به همین دلیل، ما از صحنه‌های کلیشه‌ای مانند "ترکیب تمرینی" یا "علاقه عاشقانه" دور می‌مانیم. قهرمان داستان، معلم جیو-جیتسو برزیلی، مایک تری (با بازی چیووتل اجیوفور) است که شعارش این است: «هیچ وضعیتی وجود ندارد که نتوانید به نفع خود تغییر دهید.» در راستای این شعار، مامت فیلمنامه‌ای می‌نویسد که در آن هیچ حرکتی بیهوده نیست؛ همانند یک ماشین روب گلدبرگ، هر عنصر مختلف - استاد ایده‌گرا، ستاره سطحی هالیوود، افسر پلیس مشکل‌دار، وکیل زن آسیب‌دیده، همسر صبور، مالکان کلاب‌های فاسد و بازرگانان مشکوک و غیره - به یکدیگر متصل هستند و همه به داستان خدمت می‌کنند، همان‌طور که همه راه‌ها به رم ختم می‌شوند. حتی چیزی به ظاهر تصادفی مانند یک نفر که در بار تردستی می‌کند تا نوشیدنی بگیرد، در نهایت در جای خود قرار می‌گیرد و به‌خوبی با سایر عناصر هماهنگ می‌شود. تنها پایان فیلم به نظر می‌رسد که از یک فیلم بسیار ضعیف‌تر گرفته شده است (چیزی شبیه به "Kickboxer" یا "Never Back Down") و به‌نوعی یک انحراف در فیلم‌شناسی مامت به حساب می‌آید که عموماً برای بهتر یا بدتر، همواره دارای ثبات است - به عنوان مثال، در فیلم "Things Change" از سال 1988، دیوس اکس ماخینا نه تنها تنظیم بهتری داشت، بلکه به‌خاطر کمدی بودن آن، به راحتی قابل هضم بود. اما در اینجا، اوج خیالی داستان احساس می‌شود که به‌زور به آن افزوده شده است، به‌ویژه پس از تلاشی که هم کارگردان و هم بازیگران خبره‌اش برای ایجاد حس واقعی‌گرایی در داستان کرده‌اند. مامت به‌وضوح به شخصیت اصلی اهمیت می‌دهد و این احساس نیز در بین تماشاگران فیلم وجود خواهد داشت، هرچند که در مورد من، این مسئله به قیمت منطق درونی فیلم نبوده است.