فیلم I’m Still Here 2024

فیلم‌هایی که به موضوعات سیاسی تاریک می‌پردازند، برای بسیاری از تماشاگران سینما طعمی خاص دارند، اما زمانی که این داستان‌ها در یک زمینه شخصی روایت می‌شوند، معمولاً برای بینندگان، حتی آن‌هایی که به طور معمول به این ژانر جذب نمی‌شوند، قابل دسترسی‌تر می‌گردند. این هدف به‌خوبی در آخرین اثر کارگردان والتر سالس محقق شده است. این فیلم فوق‌العاده که بر اساس واقعیت ساخته شده، داستان...

فیلم‌هایی که به موضوعات سیاسی تاریک می‌پردازند، برای بسیاری از تماشاگران سینما طعمی خاص دارند، اما زمانی که این داستان‌ها در یک زمینه شخصی روایت می‌شوند، معمولاً برای بینندگان، حتی آن‌هایی که به طور معمول به این ژانر جذب نمی‌شوند، قابل دسترسی‌تر می‌گردند. این هدف به‌خوبی در آخرین اثر کارگردان والتر سالس محقق شده است. این فیلم فوق‌العاده که بر اساس واقعیت ساخته شده، داستان دلخراش سیاستمدار سابق برزیلی، روبنس پایوا (سلطان ملو) را روایت می‌کند که در سال ۱۹۷۱ توسط دیکتاتوری نظامی که آن زمان کشور را در دست داشت، ربوده و سپس ناپدید شد. پایوا که در زمان ربودن مهندس بود، به دلیل گرایش‌های لیبرالی‌اش، به ویژه تلاش‌های پنهانی‌اش برای کمک به مخالفان سیاست‌ها و شیوه‌های سرکوبگرانه مقامات راست‌گرای برزیل، دستگیر شد. این ربایش منجر به بازداشت همسرش، یونس (فرناندو توره) و دخترش، الیانا (لویزا کاسوفسکی) شد تا مشخص شود که او با چه افرادی ارتباط داشته و چه فعالیت‌هایی انجام داده است. با این حال، این آزار و اذیت‌ها نتوانست عزم یونس و خانواده‌اش را برای پیدا کردن آنچه برای عزیزشان اتفاق افتاده است، متوقف کند. در روایت این داستان، فیلم‌ساز نه تنها داستانی پر از تعلیق را بیان می‌کند، بلکه تاریخچه‌ای جذاب از خانواده‌ای را به تصویر می‌کشد که به امیدواری و کشف حقیقت، هرچند که ممکن است وحشتناک باشد، پایبند هستند. در انجام این مأموریت، "من هنوز اینجا هستم" با موفقیت تمام عناصر سینمایی خود را به کار می‌گیرد و بینندگان را در یک سفر احساسی و پرهیجان درگیر می‌کند، مشابه فیلم‌های کارگردان معروف، کوستا-گاوراس، به‌ویژه "مفقود" (۱۹۸۲). به نظر من، این فیلم شایسته‌ترین فیلم برای دریافت اسکار بهترین فیلم، بهترین بازیگر زن (توره) و بهترین فیلم بین‌المللی در سال جاری است و همچنین شایسته تقدیر در سایر دسته‌ها می‌باشد. به هیچ وجه این فیلم را از دست ندهید. خانواده پایوا زندگی عادی‌ای دارند تا اینکه یک شب با زنگ در، همه چیز برایشان تغییر می‌کند. روبنس (سلطان ملو) پیشتر نماینده کنگره از حزب کارگر در برزیل بوده اما اکنون با تسلط نظامی‌ها، به ارتباط با کمونیست‌های ممنوعه متهم می‌شود. او بازداشت می‌شود و به زودی همسرش یونس (فرناندو توره) و دختر بزرگ‌ترشان نیز برای بازجویی بازداشت می‌شوند. در بیست دقیقه بعدی که یونس در زندان به سر می‌برد، ما با برخی از مؤثرترین احساسات سینمایی روبرو می‌شویم. هیچ خشونت گرافیکی یا دیالوگ‌های خشمگین زیادی وجود ندارد. واقعاً تهدید فیزیکی چندانی وجود ندارد. زندانی شدن او و محرومیتش از اطلاعات، ابزاری است که با آن او را مورد آزار قرار می‌دهند و این بسیار آسیب‌زا است. وقتی او یک هفته بعد آزاد می‌شود، به خانه برمی‌گردد و متوجه می‌شود هیچ‌کس اطلاعاتی درباره شوهر ناپدیدشده‌اش ارائه نمی‌دهد. با گذشت زمان، او و خانواده‌اش باید با عواقب عاطفی و عملی این وضعیت کنار بیایند و به آینده نگاه کنند، در حالی که از گذشته‌شان بی‌خبرند. به راحتی می‌توان فراموش کرد که برزیل نیز در دهه ۱۹۷۰ تحت سلطه یک دیکتاتوری نظامی قرار داشت و تهدید ناپدید شدن هر لحظه نزدیک است. فیلم به آرامی تلاش‌های یونس برای رسیدن به حقیقت و برقراری حس مثبت از هدف خود را دنبال می‌کند. توره در اینجا فوق‌العاده عمل می‌کند. او توانسته است شخصیتش را با ترس و همچنین حس نافرمانی پر کند. این نافرمانی غیرمحتاطانه نیست - او خانواده‌ای برای در نظر گرفتن دارد، اما تلاش او برای رسیدن به حقایق، هرچند ناخوشایند و زمان‌بر باشد، مصمم است. شدت داستان اصلی گهگاه با آرزوها و مشکلات خانواده منحرف می‌شود، زیرا آن‌ها نیز باید با فقدان پدری که واقعاً دوستش داشتند، کنار بیایند و در پایان، من از مشاهده تجربیات آن‌ها به شدت خسته شدم. زندگی در کشوری که ناپدید شدن‌های روتین و دائمی هر روز اتفاق می‌افتد، برای اکثر ما در غرب غیرقابل تصور است. این ما را یادآوری می‌کند تا شکرگزار نعمت‌هایمان باشیم. "من هنوز اینجا هستم" بدون شک شایسته تحسین است، این فیلم به طرز هوشمندانه‌ای درباره یک دوره تاریک در تاریخ برزیل ساخته شده است. بزرگ‌ترین نکته مثبت فیلم برای من، نحوه گرم و صمیمی نمایش خانواده پایوا است؛ واقعاً احساس می‌شود که شما در حال تماشای یک خانواده واقعی هستید؛ بازیگران در این امر نقش بزرگی ایفا می‌کنند. فرناندو توره درخشان است و حق دارد که بیشتر آنچه را که می‌بینیم رهبری کند. عملکرد فوق‌العاده‌ای! سلطان ملو نیز درخشان است، و همچنین همه اعضای نسبتا جوان‌تر گروه بازیگران؛ به عنوان مثال، لویزا کاسوفسکی و والنتینا هرشزاژ. هیچ‌کس در صحنه نیست که اشتباه کند. باید بگویم که فکر نمی‌کنم این فیلم باید ۱۳۸ دقیقه طول می‌کشید، در چند لحظه احساس کردم که قرار است به پایان برسد و این کار انجام نشد. اما این یک جزئیات بزرگ نیست، زیرا این فیلم با کیفیتی محکم ساخته شده و قطعاً ارزش دیدن دارد.