فیلم The Colditz Story 1955

فرار از قلعه کلدیست. گای همیلتون کارگردانی و به همراه ایوان فاکسول فیلمنامه را از رمانی به همین نام نوشته پی. آر. رید اقتباس کرده است. این داستان بر اساس واقعیت‌های تاریخی است و بازیگران آن شامل جان میلز، لیونل جفریس، برایان فاربز، آنتون دیفریگ، ریچارد واتیس، ایان کارمیکال و اریک پورتمن هستند. موسیقی اثر فرانسیس شاگرین و فیلمبرداری آن توسط گوردون داینز انجام شده است. داستان...

فرار از قلعه کلدیست. گای همیلتون کارگردانی و به همراه ایوان فاکسول فیلمنامه را از رمانی به همین نام نوشته پی. آر. رید اقتباس کرده است. این داستان بر اساس واقعیت‌های تاریخی است و بازیگران آن شامل جان میلز، لیونل جفریس، برایان فاربز، آنتون دیفریگ، ریچارد واتیس، ایان کارمیکال و اریک پورتمن هستند. موسیقی اثر فرانسیس شاگرین و فیلمبرداری آن توسط گوردون داینز انجام شده است. داستان عمدتاً به تلاش‌های مکرر فرار زندانیان متفقین در قلعه کلدیست می‌پردازد. این فیلم داستان‌های دشواری که این مردان با آن مواجه شدند، پیوندهایی که بین آن‌ها شکل می‌گیرد، رژیم و زندگی روزمره‌ای که داشتند را به تصویر می‌کشد و البته به نقطه پایانی تاریخی می‌رسد. سازندگان این فیلم با توازن عالی، توانسته‌اند دقایق تنش‌زا را به خوبی به نمایش بگذارند و در عین حال، حس طنز را به وضوح منتقل کنند. این موضوع به فیلم حس مقاومت و شجاعت می‌بخشد و شخصیت‌ها را در برابر شرایط دشوار به قهرمانانی قابل احترام تبدیل می‌کند که در مجموع، داستانی الهام‌بخش را رقم می‌زند. این فیلم با بازی عالی یک گروه بازیگر قابل توجه، به دوران طلایی سینمای بریتانیا اشاره می‌کند و همزمان به سربازان واقعی متفقین که در اردوگاه‌های جنگی گرفتار شدند، ادای احترام می‌کند. ۸ از ۱۰ این فیلم به نوعی به کلیشه‌ها می‌پردازد - بریتانیایی‌های شجاع، فرانسوی‌های بی‌نظم، هلندی‌های مقاوم و لهستانی‌های عموماً خوش‌برخورد - و به همین دلیل باید بیشتر به عنوان یک اثر سرگرم‌کننده بر اساس واقعیت‌ها تلقی شود تا تحلیلی مستندگونه. اما با این حال، به وضوح احساس ناامیدی و ناامیدی را زمانی که دروازه‌ها بسته می‌شوند و آزادی زندانیان به طرز وسوسه‌انگیزی نزدیک اما غیرقابل دسترس است، نشان می‌دهد. اریک پورتمن و لیونل جفریس به نظر من بهترین اجرا را داشته‌اند (همیشه جان میلز را کمی مغرور و برتر می‌یافتم). زمانی که قلعه به حداکثر قدرت خود می‌رسد و زندانیان شروع به همکاری می‌کنند، این فیلم به نمایشگاه فوق‌العاده‌ای از آنچه که زمانی اراده باشد، تبدیل می‌شود. همچنین طنز زیادی در فیلم وجود دارد - شوخی "کرک مورت" هنوز هم مرا می‌خنداند.