فیلم Hammett 1982

فیلم «همت» داستانی تخیلی درباره نویسنده بزرگ دشیل همت (با بازی فردریک فارست) است. داستان درباره نویسنده‌ای است که از آژانس کارآگاهان پینکر تون بازنشسته شده و دچار مشکلات ریوی و علاقه به الکل است. زمانی که همکار قدیمی‌اش، جیمی رایان (با بازی پیتر بویل) به سراغش می‌آید، همت خود را در محله چینی‌های سان‌فرانسیسکو می‌یابد و در دنیای کثیف و دشوار غرق می‌شود. پیشینه تولید...

فیلم «همت» داستانی تخیلی درباره نویسنده بزرگ دشیل همت (با بازی فردریک فارست) است. داستان درباره نویسنده‌ای است که از آژانس کارآگاهان پینکر تون بازنشسته شده و دچار مشکلات ریوی و علاقه به الکل است. زمانی که همکار قدیمی‌اش، جیمی رایان (با بازی پیتر بویل) به سراغش می‌آید، همت خود را در محله چینی‌های سان‌فرانسیسکو می‌یابد و در دنیای کثیف و دشوار غرق می‌شود. پیشینه تولید «همت» طولانی و ناامیدکننده است که همگی برای خواندن جذاب است و به راحتی در دسترس قرار دارد. فیلمی که اکنون در اختیار داریم ممکن است آنچه کارگردان ویم وندرس در ابتدا تصور کرده بود نباشد، اما با تماشای مجدد، این فیلم به عنوان یک ادای احترام عاشقانه به روزهای طلایی فیلم نوآر خود را نشان می‌دهد و از نظر فنی بسیار باcraft و ماهرانه است. با این حال، بدون مشکلات نیست... ارزش تولید فیلم بالا است و طراحی صحنه که سان‌فرانسیسکو اواخر دهه 1920 را زنده می‌کند، لذت‌بخش است، همچنین عکاسی رنگی زیبا از جوزف بیراک نیز تحسین‌برانگیز است. جان بری موسیقی متن فیلم را تهیه کرده که به آرامی در جین‌جانت‌ها و کوچه‌ها جریان دارد و طراحی لباس نیز بسیار مناسب است. بازیگران به طور فوق‌العاده‌ای توسط فارست که به درستی ارزشش کم‌ارزش شده است، رهبری می‌شوند و ماریلو هنر (بیراک او را به خوبی نورپردازی کرده است)، بویل و لیدیا لی نتایج لازم را در فیلم نوآر به تصویر می‌کشند، در حالی که مجموعه‌ای از کمدی‌ها و نقش‌های کوتاه، تماشاگران با دقت را به یاد چهره‌های مشابه از فیلم‌های قدیمی می‌اندازد. داستان پیچیده است و به طور عمدی با روایت، زوایای کج، سایه‌های نازک، دود متراکم و البته چندین مکان که همه کارآگاهان ضدقهرمان باید برای کشف معما از آن‌ها عبور کنند، تزیین شده است. مشکلات در اینجا مشهود است؛ این فیلم بسیار ناپایدار است و بازنویسی‌ها و غیره اثر ناامیدکننده‌ای بر جا گذاشته‌اند. همچنین، تماشای این فیلم شبیه به تماشای یک نمایش در تئاتر است و به خاطر فیلم‌برداری عمدتاً صحنه‌ای و تحویل تقریباً اجباری دیالوگ‌ها، حس مصنوعی به آن داده است. اما در نهایت، اینجا عشق زیادی به نوآر وجود دارد که به اندازه کافی برای تماشای مجدد کسانی که به این سبک علاقمندند، پاداشی را به ارمغان می‌آورد. 7/10