فیلم Indochine 1992

این فیلم به نوعی معادل فرانسوی فیلم‌های «مرچنت آیووری» بریتانیا است که زوال تأثیرات استعماری در اوایل دهه 1950 را به همراه کمی رومانس بین‌نژادی به تصویر می‌کشد. در این داستان، «الیان» (کاترین دنو) که صاحب یک مزارع بزرگ لاستیک است، دختر جوان محلی به نام «کامی» (لین-دان فام) را که والدین قدرتمندش دوستان او بودند، به فرزندی می‌پذیرد. پدر کامی به‌طور مشکوکی توسط شورشیان...

این فیلم به نوعی معادل فرانسوی فیلم‌های «مرچنت آیووری» بریتانیا است که زوال تأثیرات استعماری در اوایل دهه 1950 را به همراه کمی رومانس بین‌نژادی به تصویر می‌کشد. در این داستان، «الیان» (کاترین دنو) که صاحب یک مزارع بزرگ لاستیک است، دختر جوان محلی به نام «کامی» (لین-دان فام) را که والدین قدرتمندش دوستان او بودند، به فرزندی می‌پذیرد. پدر کامی به‌طور مشکوکی توسط شورشیان کمونیست به قتل رسیده است. ورود افسر جوان و خوش‌سیما به نام «لو گن» (وینسنت پرس) اوضاع را دگرگون می‌کند، زیرا او به مادر علاقه‌مند می‌شود و دختر جوان نیز به او تمایل پیدا می‌کند. داستان در پس‌زمینه‌ای از تنش‌های سیاسی و احساسی به آرامی پیش می‌رود و نشان می‌دهد که چگونه این سه نفر باید با اوضاع خطرناک در حال ظهور سازگار شوند. فیلم کمی طولانی است و گاهی ریتم آن بسیار کند می‌شود، اما دنو با شخصیت خود جذابیت خاصی دارد. او به‌عنوان کسی که به‌طور طبیعی زاده همان سرزمین است، در عین حال بخشی از طبقه حاکم سرکوبگر است که مردم به‌طور فزاینده‌ای خواهان رهایی از آن هستند. پرس به‌خوبی نقش دریانورد جذاب و دلربا را ایفا می‌کند که در زمانی که هر دو زن در حال تجربه نوعی آسیب‌پذیری هستند، وارد داستان می‌شود. همچنین لین-دان فام به‌خوبی عمل می‌کند و چشمان معصوم او به حقایق سخت عشق، گذشته و آینده‌اش گشوده می‌شود. عکاسی فیلم به‌خوبی فقر و ثروت، روشنایی و زیبایی جامعه را به تصویر می‌کشد، چرا که به مرحله‌ای جدید از خودکنترلی و عزم راسخ وارد می‌شود. این فیلم می‌تواند هم لطیف باشد و هم بی‌رحمانه، و نشان می‌دهد که چگونه ما از غرب با کنجکاوی این فرهنگ‌های بی‌گناه را به مدت طولانی زیر سلطه نگه داشتیم.