فیلم Star Trek V: The Final Frontier 1989

**کم‌ارزش و سرگرم‌کننده!** این فیلم از سری Star Trek، فیلم مورد علاقه من است. کل فیلم پر از شوخ‌طبعی است و موسیقی متن آن فوق‌العاده است. من عاشق بخش‌های ابتدایی و انتهایی _'Row, row, row your boat'_ هستم. این فیلم احساسی و خنده‌دار است - لحظه مورد علاقه من زمانی است که کرک می‌گوید "همیشه می‌دانستم... تنها خواهم مرد". این بخش واقعاً اشک مرا در می‌آورد. باید...

**کم‌ارزش و سرگرم‌کننده!** این فیلم از سری Star Trek، فیلم مورد علاقه من است. کل فیلم پر از شوخ‌طبعی است و موسیقی متن آن فوق‌العاده است. من عاشق بخش‌های ابتدایی و انتهایی _'Row, row, row your boat'_ هستم. این فیلم احساسی و خنده‌دار است - لحظه مورد علاقه من زمانی است که کرک می‌گوید "همیشه می‌دانستم... تنها خواهم مرد". این بخش واقعاً اشک مرا در می‌آورد. باید از من عذرخواهی کنید، به آن فکر می‌کنم و احساساتی می‌شوم. این روزها انتقاد کردن از این فیلم مد شده و من خوشحالم که می‌توانم به‌صورت صادقانه و باز درباره این فیلم ابراز علاقه کنم. اگر بخواهم بگویم، Star Trek VI ضعیف‌ترین فیلم سری است - یک قسمت کسل‌کننده از کلمبوس در فضا. _Star Trek V: The Final Frontier_ فیلمی پرهیجان و سرگرم‌کننده است. این فیلم که در سال 1989 وارد سری Star Trek شد، تلاشی جدی و نیکو از ویلیام شاتنر بود که کارگردانی و نگارش فیلم را بر عهده داشت تا به موضوعی بپردازد که تنها او و Star Trek جرات رویارویی با آن را داشتند. متأسفانه، در دنیای Star Trek، انتقاد از این فیلم به یک عادت تبدیل شده و نوعی پدیده باندی میان تماشاگران متعصب به وجود آمده که به نوعی از تفکر مستقل بازمانده‌اند. واقعاً به نوعی کلیشه تبدیل شده که از "Star Trek V" متنفر باشند. من مخالفم. هرچند "The Final Frontier" قطعاً نقص‌هایی دارد - داستان در بعضی از نقاط به سمت حماقت می‌رود و برخی معتقدند که جلوه‌های ویژه آن ممکن است از دیگر فیلم‌ها ضعیف‌تر باشد - اما این فیلم همچنان سرگرم‌کننده است. به‌علاوه، Star Trek هیچ‌گاه به خاطر جلوه‌های ویژه عالی‌اش شناخته نشده است (به جز "The Motion Picture"). در مورد انسان‌ها، شادی زندگی و روح بزرگ کاوش صحبت می‌کند؛ و این همان چیزی است که "The Final Frontier" به آن می‌پردازد و در این زمینه نمرات بالایی کسب می‌کند. هیچ فیلم دیگری از Star Trek تعاملات شخصیت‌های کرک/اسپوک/مک‌کوی را به اندازه "The Final Frontier" به تصویر نمی‌کشد و تنها "The Voyage Home" می‌تواند از انرژی شاد شخصیت‌ها در اینجا پیشی بگیرد. از نظر روحیه کاوش، "Star Trek V" از تمام ماجراجویی‌های دیگر Star Trek فراتر می‌رود؛ چرا که هیچ کاوشی بزرگ‌تر از جستجوی حقیقت نهایی و خالق همه چیز نیست. این فیلم به بسیاری از موضوعات مهم می‌پردازد: درد شخصی، بهبودی، ایمان، خانواده، عشق، افراط‌گرایی، تمایل به دانستن حقیقت نهایی، خدا، باورهای نادرست، وفاداری، توبه و بخشش. نام دیگر فیلمی در این سری را نام ببرید که این همه موضوعات سنگین را مطرح کند و در عین حال سرگرم‌کننده باشد. این فیلم از لحظه‌ای که مشخص شد شاتنر کارگردانی آن را بر عهده دارد، با انتقادات مواجه شد؛ انتقادات و شایعات منفی قبل از اکران آن آغاز شد و وقتی خبر بد بودن آن منتشر شد، موجی از انتقاد به راه افتاد. اگر شاتنر به‌صورت ناشناس کارگردانی می‌کرد و فیلم پس از "Star Trek III" اکران می‌شد، احتمالاً بهتر از این مورد استقبال قرار می‌گرفت. این فیلم در پی "Star Trek IV" منتشر شد که ممکن است اوج فیلم‌های این سری باشد. اگر "The Wrath of Khan" بعد از "The Voyage Home" اکران می‌شد، احتمالاً به عنوان یک کار متوسط دیده می‌شد. به‌طور کلی، "Star Trek V" یک تجربه اصل و جدی از Star Trek است که به‌طور همزمان سرگرم‌کننده، تفکر برانگیز، شگفت‌انگیز و دلگرم‌کننده است؛ این فیلم دارای صحنه‌های باکیفیت و شخصیت‌های رنگارنگ جالبی است که برای کشف نهایی با هم متحد می‌شوند. بهترین شخصیت این فیلم، سیبک است که به‌خوبی توسط لورنس لاکینبیل بازی شده است. سیبک واقعاً یک شرور نیست، بلکه یک ولکن شورشی است که استوئیسم را رد کرده و تمایل به بهبود افراد و یافتن دانش نهایی دارد. اشتباه او این است که اجازه می‌دهد این تمایل به او بگوید که موجودی که فراتر از مانع بزرگ است، خداست، که واضحاً چنین نیست. البته این فیلم می‌توانست موفق‌تر باشد اگر استودیو بارها و بارها بودجه را کاهش نمی‌داد و از دیدگاه اصلی شاتنر (و ما) می‌کاست. در حال حاضر، اوج داستان قابل قبول است، اما چیزی کم دارد. با این حال، "The Final Frontier" یک سفر سرگرم‌کننده در دنیای Star Trek است، اگر هیچ چیز دیگری نباشد. خوشبختانه بیشتر از این‌ها را ارائه می‌دهد. شخصاً، من هر روز آن را قبل از "The Wrath of Khan" تماشا می‌کنم. به‌هرحال، دوباره برای اولین بار آن را تماشا کنید. این فیلم 1 ساعت و 46 دقیقه طول می‌کشد. نمره: B می‌دانم، می‌دانم، می‌دانم، لطفاً مرا نفرت‌انگیز نکنید. لطفاً. اما، این فیلم در سال '89 منتشر شد، والدینم مشغول بودند، من و هیث را در سینما رها کردند و با ما نیامدند، و بله، این اتفاق زیاد برای من در دوران کودکی افتاد، اما این اولین فیلم Star Trek بود که من به‌تنهایی دیدم. و واقعاً، این فیلم نوعی فیلم Star Trek من شد. نه فیلم‌هایی که با پدرم به اشتراک گذاشتم، بلکه Star Trek من. و حالا وقتی آن را می‌بینم، بله، متوجه می‌شوم که چقدر بد است، اما این احساس نمادینی دارد که فیلم Star Trek من است... بنابراین نمی‌توانم نمره وحشتناکی که شایسته‌اش است را به آن بدهم. اما... بله، می‌دانم که بد است. داستان با وعده‌ای امیدوارکننده آغاز می‌شود، اما به سرعت به یک داستان نسبتاً غیرمعقول تبدیل می‌شود زمانی که خدمه اینترپرایز با برادر ناتنی "اسپوک" ملاقات می‌کنند. سپس ما با جستجوی "خدا" مواجه می‌شویم که کل مفهوم خیال‌پردازی فرار را با مذهب مختل می‌کند و در طول مسیر ما را تحت یک تلاش خسته‌کننده برای تلقین قرار می‌دهد. البته بحثی درباره یک رویکرد اخلاقی‌تر به جهان و جایگاه ما در آن وجود دارد؛ اما فیلم‌های "Star Trek" مکان مناسبی برای این بحث نیستند - و متأسفانه داستان به‌طرز کندی پیش می‌رود مانند یک کرگدن که در یک برکه شکر گیر کرده است. جلوه‌های ویژه عالی هستند و تیم معمولی طرفداران Star Trek این فیلم را از یک فاجعه کامل دور نگه می‌دارد، اما این فیلم خوبی نیست. "Star Trek V: The Final Frontier" فیلمی بسیار قابل تماشا است که به شدت به شوخی‌های زنده‌ای متکی است که در ماجراجویی‌های اخیر کمتر به آن‌ها عادت کرده‌ایم. این شوخی‌ها بیشتر اوقات مؤثر هستند و ویلیام شاتنر به‌طرز بی‌نهایتی مصمم است که در نقش جدیدش به عنوان کارگردان هرچه بیشتر عمل‌های دیدنی را به زمان فیلم اضافه کند - او واقعاً در این زمینه موفق بوده است - و به‌راحتی روح سریال تلویزیونی پیشگام را به تصویر می‌کشد. با این حال، نقص اصلی این است که فیلم به شدت متوقف می‌شود وقتی که روشن می‌شود پس از رسیدن به سیاره در مرکز کهکشان چیزهای مهمی برای گفتن ندارد.