فیلم Naked Gun 33 1/3: The Final Insult 1994

با توجه به موفقیت بزرگ دو فیلم اول، به نظر می‌رسید که این سه‌گانه حتماً ادامه خواهد داشت، اما حالا دیگر شوخی‌ها و شخصیت‌ها واقعاً تکراری شده‌اند. "درابین" (لزلی نیلسن) اکنون با همسرش "جین" (پرسیلا پریسلی) در دوران بازنشستگی خوشحال (?) زندگی می‌کند، زمانی که همکاران سابقش "اد" (جرج کندی) و "نوردبرگ" (اُ. جی. سیمپسون) از او می‌خواهند تا در خطرناک‌ترین پرونده‌شان به آنها کمک...

با توجه به موفقیت بزرگ دو فیلم اول، به نظر می‌رسید که این سه‌گانه حتماً ادامه خواهد داشت، اما حالا دیگر شوخی‌ها و شخصیت‌ها واقعاً تکراری شده‌اند. "درابین" (لزلی نیلسن) اکنون با همسرش "جین" (پرسیلا پریسلی) در دوران بازنشستگی خوشحال (?) زندگی می‌کند، زمانی که همکاران سابقش "اد" (جرج کندی) و "نوردبرگ" (اُ. جی. سیمپسون) از او می‌خواهند تا در خطرناک‌ترین پرونده‌شان به آنها کمک کند. نه، ملکه قرار نیست سفر دولتی دیگری داشته باشد - این "روکو" (فرد وارد) است و به نظر می‌رسد او قصد دارد با منفجر کردن مراسم اسکار، کریس را از هرگونه شرمندگی آینده نجات دهد. آنچه که بعد از این اتفاق می‌افتد، یک توالی روتین از سناریوهای "از تابه به آتش" است که به وضوح از فیلم‌های لورل و هاردی الهام گرفته شده است. متأسفانه، آن نوع شوخی‌ها اکنون کمی قدیمی شده‌اند و اگرچه حضور آنا نیکول اسمیت باید به هر بازیگر جوانی از تالاهاسی تا تیمبکتو امیدی بدهد که اگر او بتواند موفق شود، آنها هم می‌توانند - بقیه فیلم تقریباً بی‌مزه است! فیلم به‌خوبی ساخته شده است، شوخی‌ها به سرعت بیان می‌شوند و برخی از آنها هنوز هم لبخند می‌آورند. اما در کل، این ۸۰ دقیقه بیشتر شبیه به صحنه‌های حذف شده از دو فیلم اول است که به‌صورت نازکی به هم متصل شده‌اند. قابل تماشا است، اما واقعاً به پای نسخه‌های قبلی نمی‌رسد. **پایان مناسبی برای یکی از سه‌گانه‌های کمدی بزرگ دهه ۹۰.** این فیلم سوم و آخرین فیلم در سه‌گانه "تفنگ عریان" است. در طول فیلم، می‌توان بوی وداع و پایان را احساس کرد و انکار ناپذیر است که این فیلم ضعیف‌ترین و کم‌جذاب‌ترین آنهاست. با این حال، فیلم آنچه را که باید انجام دهد تا تماشاگرانش را راضی کند، انجام می‌دهد؛ کسانی که به خوبی می‌دانند چه چیزی را خواهند دید و انتظاراتی دارند. اگرچه سبک شوخی‌های او ممکن است بسیاری را ناراحت کند، نمی‌توان انکار کرد که این سه فیلم در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ موفقیت قابل توجهی داشتند و تأثیر زیادی بر فیلم‌شناسی لزلی نیلسن گذاشتند. در واقع، قدرت کار و جذابیت نیلسن است که باعث موفقیت فیلم می‌شود. بدون او یا با بازیگر دیگری، هیچ چیز منطقی نخواهد بود و محصول نهایی ارزشی نخواهد داشت. با این حال، باید به کار انجام شده توسط اُ. جی. سیمپسون، پرسیلا پریسلی و جورج کندی نیز اشاره کرد؛ بازیگرانی که تلاش زیادی برای نقش‌های خود کردند و در این فیلم، زمان و مواد لازم برای نشان دادن استعداد خود را پیدا کردند. در واقع، نسبت به نسخه‌های قبلی - و در این موارد مقایسات اجتناب‌ناپذیر هستند - این فیلم فضای بیشتری به بازیگران فرعی داده و به همین دلیل کیفیت بیشتری به دست آورده است. صحبت کردن درباره جنبه‌های فنی چندان ارزش ندارد، زیرا این یک فیلم کمدی است که سرمایه‌گذاری کمی در این بخش‌ها دارد و تمام توجه خود را معطوف به شوخی‌ها و عملکرد بازیگر اصلی کرده است. با این حال، می‌توان گفت که فیلم موفق به حفظ کیفیتی شده که این سه‌گانه به آن عادت کرده است. با این حال، فیلمنامه همچنان یک مشکل است و فقط به عنوان وسیله‌ای برای توالی‌های کمدی و شوخی‌های فیزیکی دیده می‌شود. 'تفنگ عریان ۳۳⅓: توهین نهایی' ضعیف‌ترین فیلم این سه‌گانه است، هرچند هنوز هم سرگرمی‌های قابل قبولی تولید می‌کند. لزلی نیلسن در نقش اصلی آنقدر خوب است که فکر نمی‌کنم واقعاً ممکن باشد این فیلم‌ها خسته‌کننده باشند، حداقل در کنار شوخی‌های مناسب و زمان کوتاه فیلم. البته این ورودی سوم کمی از مسیر خود منحرف می‌شود، اما علاقه‌ام به وقایع هرگز به سمت منفی نرفت. پایانی که فیلم دارد، قوی‌ترین بخش آن است و آن صحنه‌ی "دست بر پیشانی گذاشتن" (که قبلاً از آن مطلع بودم) طلاست. در کل، این یک فرانچایز خوب است. واقعاً امیدوارم که بتوانم در بازسازی ۲۰۲۵ با بازی لیام نیسون حضور پیدا کنم؛ به شرطی که نویسندگی مناسب باشد، فکر می‌کنم او می‌تواند به خوبی آن را به اجرا درآورد.