فیلم M*A*S*H 1970

این فیلم هرگز به کلاسیک تبدیل نشد، اما فضایی و زمانی خاص خود را داشت. برخی فیلم‌ها، با وجود اینکه چهل یا پنجاه سال از ساخت آن‌ها می‌گذرد، همچنان تمام ارتباط و اهمیت خود را حفظ کرده‌اند. این فیلم‌ها معمولاً آزمون زمان را پشت سر گذاشته و نسل به نسل تماشاگران جدیدی را جذب می‌کنند. از سوی دیگر، فیلم‌هایی وجود دارند که تصویری از زمانه‌ای که...

این فیلم هرگز به کلاسیک تبدیل نشد، اما فضایی و زمانی خاص خود را داشت. برخی فیلم‌ها، با وجود اینکه چهل یا پنجاه سال از ساخت آن‌ها می‌گذرد، همچنان تمام ارتباط و اهمیت خود را حفظ کرده‌اند. این فیلم‌ها معمولاً آزمون زمان را پشت سر گذاشته و نسل به نسل تماشاگران جدیدی را جذب می‌کنند. از سوی دیگر، فیلم‌هایی وجود دارند که تصویری از زمانه‌ای که در آن ساخته شده‌اند را به نمایش می‌گذارند و باید در پرتو آن لحظه خاص درک شوند. داستان در دوران جنگ کره، که بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم رخ داد و دو کشور را که هنوز در حال جنگ هستند، تقسیم کرد، unfolds می‌شود. این جنگ یک تعارض منجمد است. داستان بر روی یک واحد پزشکی سیار نزدیک خط مقدم متمرکز است، جایی که گروهی از پزشکان و پرستاران سعی می‌کنند با استفاده از طنز و کنایه، محیط پرتنش را سبک‌تر کرده و خطرات اطراف را فراموش کنند و به رئیسان خود بی‌احترامی کنند. همان‌طور که می‌بینید، نمی‌توانیم فیلم را بدون درک ذهنیت دهه ۷۰ درک کنیم. در زمانی که جوانان آمریکایی برای صلح و علیه جنگ ویتنام فریاد می‌زدند، چه فیلمی منطقی‌تر از یک پارودی کمدی از ارتش می‌توانست باشد؟ جنگ کره به تازگی اتفاق افتاده بود و آن ماهیت تقریباً مقدس مشارکت در جنگ جهانی دوم را نداشت؛ بنابراین بازی با این موضوع و نمایش پزشکان با سبیل و سبک هیپی، مست یا نیمه‌معتاد، که کارهای خنده‌داری انجام می‌دهند، قابل قبول بود. اگر این فیلم تنها ده سال زودتر منتشر شده بود، چیزی کاملاً متفاوت می‌داشتیم، اما این دهه دهه "قدرت گل"، صلح و عشق بود. روبرت آلتمن کارگردانی نسبتاً مؤثری ارائه می‌دهد. بازسازی زمان و محیط‌های میدان نظامی با دقت فنی انجام شده است. مواد جنگی واقعی زیادی برای طراحی دکورها و لباس‌ها وجود داشت و احتمالاً برخی شاهدان از آن واحدهای بهداشتی سیار گفته‌اند که چه شکلی بودند و چه کارهایی در آنجا انجام می‌شد. با این حال، فیلمنامه از نظر وحدت و انسجام ضعیف است و به کلاژی از قسمت‌های کمدی یا کنایه‌آمیز شباهت دارد که ارتباط زیادی با یکدیگر ندارند. فیلمنامه به شدت ضعیف بود و نمی‌توانم درک کنم چگونه توانست جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی را به دست آورد. نوع طنز نیز مشکل دیگری است: حس شوخ‌طبعی ما در تنها چند دهه تغییر کرده و حساسیت ما اجازه نمی‌دهد جوک‌های بی‌مزه مانند آن‌هایی که گاهی در اینجا وجود دارد، به ویژه آن‌هایی که به شخصیت‌های زن مربوط می‌شود، را نادیده بگیریم. چیزی که فیلم را نجات می‌دهد، ظرفیت بالای بداهه‌پردازی و خلاقیت بازیگران در پروژه است. با وجود فیلمنامه‌نویسان کمتر از توانمند و مواد ناکافی برای ساخت شخصیت‌ها، به نظر می‌رسد کارگردان باهوش بوده و به بازیگران اجازه داده تا شکاف‌ها را پر کنند و شخصیت‌ها را به شیوه خود شکل دهند. این کار دونالد ساترلند بود که رهبری بسیار قدرتمند و کاریزمایی را تضمین کرد. این حتی به بهترین کار بازیگر نزدیک هم نیست، اما او با موفقیت از پس آن برآمد. الیوت گولد و تام اسکریت به او نزدیک می‌شوند و هسته اصلی قوی‌ای را تشکیل می‌دهند که شخصیت‌های کافی برای پیشبرد داستان را دارند. رابرت دووال، سالی کلرمن و راجر باوین نیز حمایت ضروری را فراهم می‌کنند. در آن زمان، فیلم موفقیت زیادی به دست آورد و حتی به یک سریال تلویزیونی تبدیل شد. و امروز؟ تقریباً هیچ‌کس چیزی از آن به یاد نمی‌آورد، و گفتن اینکه این یک کلاسیک است، به نظر می‌رسد بزرگ‌ترین اغراق باشد. در آن زمان، این فیلم مخاطب تضمینی داشت. امروز، با کاهش صلح جهانی به قیمت افزایش تنش‌ها بین ایالات متحده، ایران، چین، روسیه و دیگر قدرت‌ها، دیگر نمی‌توانیم بدون درخواست برای تسلیح مجدد کشورهایمان و متحدانمان، برای صلح فراخوان دهیم. در زمانی که ما در یک محیط "پیش‌جنگ جهانی" زندگی می‌کنیم، فیلمی که ارتش را به سخره می‌گیرد، جایی برای شکوفایی ندارد.