فیلم The Heiress 1949

تغییر مسیر در کلاس‌های بازیگری و کارگردانی. کاترین اسلوپر، دختر مجرد و بی‌توجهی، در زندگی‌اش در مانده است. او معمولاً از سوی پدر تقریباً tyrannical خود احساس بی‌فایده بودن می‌کند و زندگی‌اش در یکنواختی و خستگی پیش می‌رود. خواستگاران محترم از او دوری می‌کنند، زیرا او در برخوردهای اجتماعی آن زمان احساس ناآرامی می‌کند. اما یک روز در یک بال اجتماعی، توجه موریس تاونزند را به...

تغییر مسیر در کلاس‌های بازیگری و کارگردانی. کاترین اسلوپر، دختر مجرد و بی‌توجهی، در زندگی‌اش در مانده است. او معمولاً از سوی پدر تقریباً tyrannical خود احساس بی‌فایده بودن می‌کند و زندگی‌اش در یکنواختی و خستگی پیش می‌رود. خواستگاران محترم از او دوری می‌کنند، زیرا او در برخوردهای اجتماعی آن زمان احساس ناآرامی می‌کند. اما یک روز در یک بال اجتماعی، توجه موریس تاونزند را به خود جلب می‌کند، آیا این عشق است؟ یا او فقط به دنبال ارثیه‌اش است؟ ارثیه‌ای که پدرش در صورت پیشرفت بیشتر او با تاونزند مشکوک از او می‌گیرد. این رمان نوشته هنری جیمز (واشنگتن اسکوئر) و یک نمایش موفق برادوی توسط روث و آگوستوس گوتز (مسئول پایان شگفت‌انگیز فیلم) است. «وارثه» به‌طور کامل به پرده بزرگ اقتباس می‌شود، به خاطر کار تقریباً بی‌نظیر تمامی افراد درگیر در تولید. اولیویا دی هاویلند در نقش کاترین فوق‌العاده است؛ داستان درباره انتقال کاترین از victim به یک زن بالغ و عاقل است و دی هاویلند با یک نگاه خاص در پایان نمایش، ممکن است لقب بهترین نگاه یخ‌زده تاریخ سینما را از آن خود کند. رالف ریچاردسون نیز به‌خوبی نقش پدر را بازی می‌کند و ترکیبی از ویژگی‌های شخصیتی را با نتایج چشمگیر به نمایش می‌گذارد. کارگردانی ویلیام وایلار کاملاً دقیق و به‌جا است و جای تعجب نیست که دی هاویلند از وایلار برای این پروژه درخواست کرده باشد، زیرا او قطعاً می‌دانسته که او بهترین گزینه برای به‌وجود آوردن چنین عملکرد شگفت‌انگیزی است. مونتگومری کلیفت در نقش تاونزند، بازی نسبتاً مطمئن‌تری دارد، شاید گاهی بیش از حد متوجه درخشش دی هاویلند و ریچاردسون باشد، اما کلیفت همچنان یکی از آن بازیگرانی است که حتی نمایش‌های متوسطش بهتر از بهترین آثار همتایانش است. امتیاز بزرگ اینجا موسیقی آیرون کاپند است که در بخش‌های ابتدایی شاداب و در یک سوم نهایی به‌صورت شاعرانه طوفانی می‌شود، واقعاً زیباست. داستان‌های ناخوشایند در صحنه فیلم در منابع مختلف وجود دارد، به‌طوری که هم ریچاردسون و هم کلیفت نسبت به توانایی بازیگری دی هاویلند بی‌توجهی نشان می‌دهند. اما قطعاً، تنها کافی است که فیلم را اکنون ببینید تا ببینید که تنش‌های پشت صحنه دی هاویلند را به سطح دیگری از بازیگری ارتقا داده است، البته با کمک دستان بااستعداد ویلیام وایلار. این فیلمی دراماتیک، جذاب و خیره‌کننده است که دیدن آن برای کسانی که به دنبال هنر و زیبایی هستند، ضروری است و پایانی به یادماندنی و مناسب ارائه می‌دهد. 9/10 در اینجا سه عملکرد واقعاً قوی وجود دارد، اما به نظر من، رالف ریچاردسون است که بیشتر به چشم می‌آید. «اسلوپر» یک جراح ثروتمند، بیوه و پدر دختر جوان و naive «کاترین» است. او (اولیویا دی هاویلند) خجالتی است و معمولاً با خوشحالی در خانه به دوخت و دوز خود مشغول است. سپس خاله مهربانش «لاوینیا» (مریام هاپکینز) به خانه می‌آید و پدرش فکر می‌کند که شاید او بتواند به دخترش کمک کند تا کمی از خود خارج شود. یکی از نتایج این تغییر، دیدار با «موریس» (مونتگومری کلیفت) است. حالا در حالی که او دقیقاً بی‌پول نیست، اما هیچ‌چیز حتی نزدیک به 30,000 دلار در سال کاترین ندارد. او به سادگی جذابیت‌های او را می‌پذیرد و به سرعت درباره ازدواج صحبت می‌کنند. به‌طور منطقی، پدرش فکر می‌کند که همه‌چیز خیلی سریع پیش می‌رود و بنابراین پیشنهاد سفر به اروپا را می‌دهد تا ببیند آیا می‌تواند او را از ذهنش بیرون کند. زمانی که این روش کار نمی‌کند، پدر شروع به نشان دادن رنگ اصلی خود می‌کند و این تنها شروع مشکلاتی است که برای این زن جوان در حال وقوع است. این یک درام با ظاهری لوکس است که داستانی سمی و جذاب دارد که عشق و محبت را در برابر خودخواهی و حسادت قرار می‌دهد - اما این کار را به‌طور دردناکی و با احترام انجام می‌دهد. فرضیات زیادی درباره آنچه که این افراد فکر می‌کنند وجود دارد. نه تنها توسط سه شخصیت، بلکه توسط تماشاگران نیز، زیرا ما باید انگیزه‌های هر یک را ارزیابی کنیم. همه سه نفر نکته‌ای برای مطرح کردن دارند، سوالات معتبری را مطرح می‌کنند و نقص‌هایی در شخصیت خود دارند که قطعاً بذر سوء تفاهم و بی‌اعتمادی را می‌کارد. رمان پایه‌گذار این داستان به‌خوبی به نقش‌های مردان و زنان در جامعه‌ای می‌پردازد که هیچ نشانه‌ای از برابری وجود ندارد - حتی زمانی که زن دارای پول است، اما همچنین شواهدی از شرافت و افتخار وجود دارد - خوب و بد. نتیجه‌گیری کاملاً مناسب است، اما احساس کردم که نوعی غیرهمدردانه و محکوم‌کننده است که من را به حال همه شخصیت‌های زنده حسرت‌زده می‌کند. این یک فیلم غم‌انگیز با شخصیت‌های واقعی و درام پویا است و بهترین کار ویلیام وایلار می‌باشد.