فیلم Black Christmas 1974

**بررسی فیلم "کریسمس سیاه"** این فیلم در دوره کریسمس در یک خانه خواهران در شمال شرقی آمریکا روایت می‌شود، جایی که یک روانی مبهم در زیرشیروانی به دختران زنگ می‌زند و یکی‌یکی آن‌ها را به قتل می‌رساند. جان سکسون نقش کارآگاه محلی را بازی می‌کند. فیلم "کریسمس سیاه" (1974) به وضوح بر فیلم "هالووین" (1978) تأثیر گذاشته است، به‌ویژه در صحنه کمد، اما خود نیز تحت تأثیر...

**بررسی فیلم "کریسمس سیاه"** این فیلم در دوره کریسمس در یک خانه خواهران در شمال شرقی آمریکا روایت می‌شود، جایی که یک روانی مبهم در زیرشیروانی به دختران زنگ می‌زند و یکی‌یکی آن‌ها را به قتل می‌رساند. جان سکسون نقش کارآگاه محلی را بازی می‌کند. فیلم "کریسمس سیاه" (1974) به وضوح بر فیلم "هالووین" (1978) تأثیر گذاشته است، به‌ویژه در صحنه کمد، اما خود نیز تحت تأثیر فیلم‌های روانی و اسلشر مانند "روانی" (1960)، "دمنتیا 13" (1963) و "شب کریسمس، شب خونین" (1972) قرار دارد. به‌راستی، بازسازی 2006 داستانی جذاب‌تر دارد که برای من نشان‌دهنده کیفیت یک فیلم است. این نسخه در مقایسه با بازسازی خسته‌کننده است، به‌ویژه در نیمه اول، اما در نیمه دوم قدرت می‌گیرد. و پایان باز آن جالب است. اما من به شدت بازیگران زن در بازسازی را ترجیح می‌دهم؛ به نظر من آن‌ها به‌طور کلی بهتر هستند. البته الیویا هاسی در این نسخه جذاب است، هرچند سرد، و لین گریفین در نقش کلر دل‌نشین است، هرچند نقش او کوچک است. آندره مارتین (فیلی) به‌عنوان نسخه‌ای کوتاه‌تر از شر با موهای کوتاه و مجعد به نظر می‌رسد. متأسفانه، مارگوت کیدر در نقش بارب یکی از آزاردهنده‌ترین شخصیت‌ها در سینما است که واقعاً آزاردهنده است (مادر مک هم همین‌طور، اما کمتر). خوشبختانه، بارب تنها در نیمه اول واضح است. فیلم 98 دقیقه طول می‌کشد و در تورنتو فیلم‌برداری شده است. **امتیاز: C+/B-** "کریسمس سیاه" نتیجه‌ای است که وقتی یک کارگردان تصمیم می‌گیرد یک اسلشر بسازد، اما همچنین می‌خواهد یک فیلم خوب بسازد، به دست می‌آید. هر شخصیت هدفی دارد. منظور من این نیست که فقط برای پیشبرد داستان وجود دارند. هر شخصیت یک انسان است و هر یک دارای شخصیت‌ها و انگیزه‌های منحصر به فرد خود است. بارب تنها یک کلیشه از یک فرد الکلی و غیر اخلاقی نیست؛ او تحت تأثیر حسادت و احتمالاً مسائل دوران کودکی‌اش قرار دارد. هر شخصیت حداقل به اندازه او عمیق به نظر می‌رسد. تنها شخصیتی که به‌طور کامل توضیح داده نشده، بیلی است و این برای بهتر است. بیلی شخصیتی نیست که بخواهیم توضیح داده شود و اینکه هیچ توضیحی درباره‌اش وجود ندارد، ترس را عمیق‌تر می‌کند. این فیلم باید در لیست کریسمس هر طرفدار وحشت باشد. یکی از تنها دو فیلمی که در زندگی بزرگسالی‌ام به گونه‌ای مرا به احساس واقعی ترس نزدیک کرده است. **امتیاز نهایی: ★★★½ - به شدت توصیه می‌کنم زمانی برای تماشای آن اختصاص دهید.** "کریسمس سیاه" جشن‌های سنتی را با خون، خفگی و تماس‌های تلفنی آزاردهنده زینت می‌دهد. هو! هو! هو! کریسمس مبارک! و از زمان خوبی لذت ببرید! زیرژانر اسلشر در اواسط تا اواخر دهه 70 به اوج خود رسید و فیلم‌هایی مانند "محرک زنجیری تگزاس"، "هالووین" و تعدادی فیلم جذاب از آرجنتو را به زیبایی به نمایش گذاشت. با این حال، یکی از فیلم‌هایی که به نوآوری در ویژگی‌ها و الگوهای معمول در عناوین فوق‌الذکر پرداخته، فیلم "کریسمس سیاه" به کارگردانی باب کلارک است. یک فیلم وحشت "اسلشر" (اگر بتوان آن را این‌گونه طبقه‌بندی کرد...) که یک قاتل سریالی ناشناس در یک خانه خواهران پنهان می‌شود و به تدریج دختران را یکی‌یکی از بین می‌برد. درست در زمان ورود بابا نوئل از دودکش گرم و روشن و تحویل دادن تابوت‌هایی که با روبان‌های زیبا بسته‌بندی شده‌اند. گفتن اینکه "کریسمس سیاه" انقلابی بوده و نطفه‌ای برای زیرژانر در حال ظهور بوده، کم‌انگاری است. یک قاتل ناشناس که ناپایداری روانی را به نمایش می‌گذارد؟ چک. یک گروه شخصیت‌های قابل حذف که به طور احمقانه‌ای صداهای مشکوک را خودشان بررسی می‌کنند؟ چک. تنش طاقت‌فرسا در هر حرکت دوربین؟ قطعاً! به‌طرز شگفت‌آوری، اکنون که فیلم‌های مختلفی را در آغاز یک حرکت وحشت‌انگیز دیده‌ام، به‌راحتی می‌توانم ببینم که "کریسمس سیاه" چقدر تأثیرگذار است. نه به خاطر ایده نوآورانه‌اش، بلکه به خاطر مهارت فنی‌اش. کارگردانی کلارک، هرچند ناپخته، در کل محکم است. حرکت‌های دوربین به‌طور دقیق راهروهای تاریک خانه خواهران را بررسی می‌کند. ویرایش صدای حداقلی برای افزایش هیجان. استفاده عالی از سایه‌ها برای نشان دادن ناشناسی آنتاگونیست. زاویه دیدی فوق‌العاده برای قرار دادن بیننده در جایگاه قاتل. و عمل نهایی پرتحرک که هر کسی را به لبه صندلی‌اش می‌نشاند و مشتاقانه منتظر چرخش داستان است، حتی اگر آن چرخش از ابتدا قابل پیش‌بینی باشد. دوربین در برخی مواقع، عمدتاً از طریق بازتاب در قاب‌های عکس دیده می‌شود، در حالی که از طریق راهروها حرکت می‌کند. این کیفیت ناپخته کارگردانی جوان‌پسند کلارک را تأکید می‌کند. این به فیلم طعمی می‌دهد، شاید نه جشن‌های شادمانی که کسی انتظار دارد. بیشتر شربت تخم‌مرغ تا شامپاین. اما چیزی که واقعاً روحیه تعطیلات را به داستان تزریق کرد، شخصیت‌ها بودند. هر کدام دارای شخصیتی قابل تشخیص بودند که آن‌ها را متفاوت و مرتبط می‌کرد. دوست الکلی سایه‌دار یا دختر باهوشی که همه عقل را دارد (تا زمانی که به تنهایی به گشت و گذار برود...!). نکته این است که آن‌ها همه به یاد ماندنی بودند و این یک دستاورد نادر در فیلم‌های اسلشر است. عمل دوم، جایی که پلیس دانشگاه درگیر می‌شود، به طور کلی سرعت را کاهش می‌دهد و داستان را کمرنگ می‌کند. خوشبختانه عمل سوم بلافاصله آن را دوباره به اوج می‌رساند. بنابراین با وجود کمبود واقعی قتل، کیفیت کلی ناپخته و ریتم نامنظم، این یک فیلم وحشت بسیار لذت‌بخش است که یک فصل تعطیلات آرام را به یک جلسه قتل جنون‌آمیز تبدیل می‌کند. شاید فیلم سالانه کریسمس جدید من باشد؟ باید ببینیم...! من در نهایت کمی متمایل به سادیسم هستم! فکر می‌کنم یک خانه خواهران می‌تواند میزبان شخصیت‌های متعددی باشد، بنابراین این چیزی است که باب کلارک در اینجا انجام می‌دهد و چهار دختر کاملاً متفاوت را در یک خانه تحت نظارت "خانم مک" (ماریان والدمن) قرار می‌دهد. این خانه مدتی است که از یک مردی که آن را "غرش‌کننده" می‌نامند، زنگ‌های آزاردهنده دریافت می‌کند. برخی از رفتار او ناراحت می‌شوند، برخی دیگر آن را نادیده می‌گیرند، اما وقتی یکی از آن‌ها به نام "کلر" (لین گریفین) ناپدید می‌شود و پلیس به‌دست دوست‌پسرش "کریس" (آرت هینل) فراخوانده می‌شود، حس تهدید افزایش می‌یابد. به مرور که با این شخصیت‌ها آشنا می‌شویم، چندین مظنون وجود دارد و دلایل خوبی برای حذف آن‌ها. "جس" (الیویا هاسی) انتظار یک بچه را با دوست‌پسر بی‌مسئولش "پیت" (کیر دلی) دارد، اما او هنوز از آن خبر ندارد؛ "بارب" (مارگوت کیدر) که به شدت دوست دارد آزاردهنده خود را تحریک کند ("بیلی") - که به وضوح او را ناراحت می‌کند. اطلاعات روزافزون و دقیقی که در تماس‌ها وجود دارد، بیلی را ترسناک‌تر می‌کند. آیا او یکی از آن‌هاست؟ راستش، نمی‌دانم این داستان چه ارتباطی با کریسمس دارد. این فقط یک اسلشر معمولی است که در بین یک جامعه دانشجویی قرار دارد و به همه این امکان را می‌دهد که فریاد بزنند و تصمیمات به شدت ضعیفی تحت فشار بگیرند. نه بازیگری و نه نویسندگی نکته‌ای خاص ندارد، اما عکاسی در ایجاد و حفظ حس خطر متوسط بسیار مؤثر است، زیرا قاتل ما به هدف خود نزدیک می‌شود. واقعاً ترسناک نیست و زمان به آن لطف نکرده است - اما اگر شما این ژانر را دوست دارید و یک یا دو نوشیدنی مصرف کرده‌اید، قابل تماشا است.