فیلم Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw 2019

در این مرحله از مجموعه فیلم‌های «سرعت و جنون»، طرفداران این سری به‌خوبی می‌دانند که از «هابز و شاو» چه انتظاری داشته باشند و به‌اندازه کافی موارد تازه‌ای در این فیلم وجود دارد که ارزش یک بار دیگر نشستن در صندلی سینما را داشته باشد. مسئله‌ای که درباره مجموعه «سرعت و جنون» وجود دارد این است که می‌تواند سرگرم‌کننده و بی‌فکر باشد. هر فیلم حق دارد...

در این مرحله از مجموعه فیلم‌های «سرعت و جنون»، طرفداران این سری به‌خوبی می‌دانند که از «هابز و شاو» چه انتظاری داشته باشند و به‌اندازه کافی موارد تازه‌ای در این فیلم وجود دارد که ارزش یک بار دیگر نشستن در صندلی سینما را داشته باشد. مسئله‌ای که درباره مجموعه «سرعت و جنون» وجود دارد این است که می‌تواند سرگرم‌کننده و بی‌فکر باشد. هر فیلم حق دارد سرگرم‌کننده باشد حتی اگر کاملاً از قوانین فیزیک و منطق چشم‌پوشی کند... به شرطی که از ابتدا لحن خود را مشخص کند. نمی‌توان یک فیلم اکشن ساخت که شخصیت‌های اصلی تقریباً از هر چیزی که نباید جان سالم به در ببرند و همه چیز را جدی بگیرند. این به این معنی نیست که نمی‌توان آن ترکیب لحن‌ها را داشت (فیلم «فوری ۷» این کار را به‌خوبی انجام داد)، اما این برای بهترین فیلم‌های سال محفوظ است چون تعادل بین این همه چیز به‌راحتی امکان‌پذیر نیست. «هابز و شاو» در ۱۰ دقیقه اول لحن خود را مشخص می‌کند و همه می‌دانند که به چه چیزی وارد می‌شوند. با این حال، این بار برای من چندان کارساز نبود... داستان «سرعت و جنون» یک موفقیت غیرقابل انکار است، به‌ویژه در کشور من که همواره رکوردهای باکس آفیس را می‌شکند. این فیلم همه چیزهایی را که یک بلاک‌باستر پاپ‌کورن باید داشته باشد، داراست: اکشن فراوان (تعقیب و گریزهای اتومبیل، انفجارها، مبارزات، تیراندازی‌ها)، داستانی ساده و قابل‌فهم، و توسعه شخصیت‌های ساده. هیچ اشکالی ندارد که مغزتان را در ورودی سینما بگذارید و فقط خوش بگذرانید. البته، «هابز و شاو» مضحک است. کاملاً غیرمنطقی است و باورکردنی نیست که چقدر صحنه‌های غیرواقعی وجود دارد. اما این دقیقاً همان چیزی است که در چند دقیقه اول مشخص می‌شود، بنابراین مردم فقط باید راحت بنشینند و کیسه بزرگ پاپ‌کورن خود را بخورند در حالی که مضحک‌ترین صحنه‌های اکشن را تماشا می‌کنند. پس اگر لحن به‌خوبی متعادل است، چرا من به‌اندازه بقیه از آن لذت نبردم؟ به نظر می‌رسد مردم واقعاً سرگرم‌کننده هستند (حتی منتقدینی که معمولاً این نوع فیلم‌ها را تخریب می‌کنند هم از آن خوششان آمده)، بنابراین گمان می‌کنم در اقلیت هستم، اما من فقط عمل را نسبتاً بی‌احساس یافتم و کمدی برای من خیلی دور از انتظار بود. البته، صحنه‌های اکشن بزرگی وجود دارد و چند صحنه عالی وجود دارد، به‌ویژه یک تعقیب و گریز موتور-اتومبیل بین بریستون، هابز و شاو. درست است که چند خنده وجود دارد که نمی‌توانستم جلوی خودم را بگیرم به خاطر شیمی فوق‌العاده استاتهم و جانسون. با این حال، در مجموع، فکر نمی‌کنم که این کافی باشد. اول از همه، مشکل اصلی من با داستان: بریستون. ادریس البا همیشه فوق‌العاده است، و واقعاً می‌خواهم او نفر بعدی جیمز باند باشد. اما شخصیت او به‌طرز وحشتناکی نوشته شده و به‌خوبی کاوش نشده است که می‌پرسم چرا او را به عنوان یک ماشین پیشرفته با قدرت‌های فوق‌العاده ساخته‌اند. واقعاً هیچ تفاوتی بین او و دو شخصیت اصلی دیگر وجود ندارد که در نهایت «احساس ابرقهرمانی» که البا باید داشته باشد را نابود می‌کند. این مشکل وجود یک فیلم غیرمنطقی است: اگر «قهرمانان» شما به خاطر حفاظ عظیم داستانی خود شکست‌ناپذیر هستند، چگونه «شرور دارای قدرت» شما با آن‌ها متفاوت است؟ اگر انفجاری در نزدیکی سه نفر از آن‌ها رخ دهد، چرا هابز و شاو به‌همان شیوه‌ای که بریستون زنده می‌مانند، جان سالم به در می‌برند؟ چگونه یک ضربه از یک «سوپرمن سیاه» همان تأثیر را دارد که یک ضربه از دو نفر دیگر دارد؟ سپس، کمدی. اینطور نیست که من از شوخی‌های استاتهم و جانسون در سه صحنه مختلف به مدت پنج دقیقه لذت نبردم. فقط خیلی طولانی است و همه شوخی‌ها به‌خوبی به نتیجه نمی‌رسند. خود فیلم خیلی طولانی است، کمی بیشتر از دو ساعت. اگر نمی‌دانستم که در مورد کل صحنه ساموآ از طریق تماشای گاه‌به‌گاه آن در یک تبلیغ تلویزیونی، فکر می‌کردم که فیلم در حال پایان است زمانی که به عمل سوم خود می‌رسد. احساس می‌شود که در حال پایان است، اما سپس یک صحنه اکشن بزرگ دیگر برای نمایش وجود دارد. برای اولین بار در مدت زمان طولانی، تقریباً در طول انتقال از آخرین صحنه اکشن به آخرین صحنه خوابم برد. اکشن نیز با توجه به اینکه دیوید لیتچ کارگردانی می‌کند بسیار ناامیدکننده است. برش‌های سریع بیش از حد و خیلی بی‌نظم است. در نهایت، یک تلاش برای شروع یک رابطه در آغاز وجود دارد که آن را اسپویل نمی‌کنم، اما... اینطور نیست که به زور باشد چرا که واقعاً این‌طور نیست. این یک مسیر منطقی را دنبال می‌کند، شخصیت‌ها به یکدیگر چیزهای احمقانه نمی‌گویند، و به‌طور شگفت‌انگیزی یک راه خوب برای توقف و تنفس و آرامش از تمام اکشن است. با این حال، هنگامی که فیلم به پایان خود می‌رسد، آنها به‌کلی آن را کنار می‌گذارند و دیگر به آن اشاره نمی‌کنند. حتی یک خط شبیه به «اگر هنوز زنده باشیم، فردا به تو یک بوسه می‌زنم» وجود دارد، اما دیگر به آن نمی‌پردازند. انگار هرگز اتفاق نیفتاده است... چرا؟ تنها چیزی که واقعاً منطقی و از نظر احساسی جذاب بود، در پایان کاملاً نادیده گرفته می‌شود. این ناامیدکننده است. نمی‌خواهم خیلی سختگیر باشم چرا که می‌دانم چقدر ممکن است سرگرم‌کننده و جالب باشد. مطمئنم که تماشاگران آن را دوست خواهند داشت و طرفداران مجموعه نیز بیشتر از آن لذت خواهند برد. شیمی بازیگران ملموس است و همه فوق‌العاده‌اند. دواین جانسون و جیسون استاتهم به عنوان ستاره‌های اکشن عالی هستند و قطعاً منبع اصلی سرگرمی هستند. ونسا کربی نیز بسیار عالی است و باید از فیلم به خاطر حفظ دو حضور ویژه فوق‌العاده تقدیر کنم. شما نمی‌خواهید باور کنید که چه کسانی در این فیلم حضور دارند. هنوز هم چند صحنه اکشن جالب وجود دارد و من بیشتر از چند بار خندیدم، بنابراین فکر می‌کنم به این بدی نیست که این نقد ممکن است منتقل کند. می‌دانم که در اقلیت هستم، بنابراین به همه شما توصیه می‌کنم که بروید و خودتان آن را تماشا کنید و قضاوت کنید. اگر از غیرمنطقی بودن، مضحک بودن و اکشن افراطی لذت می‌برید، همچنین کمدی احمقانه، «هابز و شاو» ممکن است برای شما ایده‌آل باشد. با این حال، برای من واقعاً کار نکرد. کمدی به اندازه‌ای که انتظار داشتم خوب نبود، اکشن آن چندان جذاب نیست، و بریستون شخصیت به‌شدت بد نوشته شده و کاوش نشده‌ای است که هر بار که یک صحنه اکشن به پایان می‌رسید، احساس ناامیدی می‌کردم. برای صحنه‌های بزرگ و سرگرمی بی‌فکر بروید، برای شیمی فوق‌العاده بازیگران بمانید.