فیلم Hang ‘Em High 1968

ما همه‌ی ما شبح‌هایی داریم، مارشال. فیلم "دارشون بزن" به کارگردانی تد پست و نویسندگی لئونارد فریمن و مل گلدبرگ ساخته شده است. بازیگران اصلی شامل کلینت ایستوود، اینگر استیونز، پات هینگل، اد بگلی، بن جانسون، چارلز مک‌گراو، روت وایت و بروس درن هستند. موسیقی این فیلم توسط دومینیک فرانتیر ساخته شده و فیلمبرداری آن به‌صورت مشترک توسط ریچارد اچ. کلاین و لئونارد جی. ساوت انجام...

ما همه‌ی ما شبح‌هایی داریم، مارشال. فیلم "دارشون بزن" به کارگردانی تد پست و نویسندگی لئونارد فریمن و مل گلدبرگ ساخته شده است. بازیگران اصلی شامل کلینت ایستوود، اینگر استیونز، پات هینگل، اد بگلی، بن جانسون، چارلز مک‌گراو، روت وایت و بروس درن هستند. موسیقی این فیلم توسط دومینیک فرانتیر ساخته شده و فیلمبرداری آن به‌صورت مشترک توسط ریچارد اچ. کلاین و لئونارد جی. ساوت انجام شده است. داستان درباره‌ی مردی بی‌گناه است که از چنگ دار اعدام می‌گریزد و به عنوان یک قانون‌گذار برمی‌گردد تا عدالت را برای وکیل‌هایی که قانون را زیر پا گذاشته‌اند، برقرار کند. بعد از اینکه ایستوود در سه‌گانه دلارهای سرجیو لئونه شناخته شد، به آمریکا بازگشت و نام خود را در ژانر وسترن تثبیت کرد. اگرچه این فیلم به‌وضوح یک وسترن آمریکایی است، اما ظرافت‌هایی از وسترن‌های اسپاجتی نیز در آن دیده می‌شود. داستان فیلم تا حدی تکراری و ایمن است، اما شخصیت‌پردازی‌ها جذاب و به‌قدری قوی هستند که ارزش دیدن دارند. متأسفانه، تد پست به‌طور مکرر اجازه می‌دهد که ریتم فیلم در بخش‌های پایانی به شدت افت کند. به ویژه در یک‌سوم پایانی فیلم، این واقعاً تأسف‌بار است که روبرت آلدریچ این کار را انجام نداد. در واقع، متن فیلم برای حفظ دو ساعت زمان نمایش کافی نیست و پایان‌بندی آن تجربه‌ای نسبتاً ضعیف است. موضع لیبرال فیلم در مورد مجازات اعدام کمی سنگین است، اما به حدی نیست که فیلم را خراب کند، زیرا فرآیند تفکر در مورد پیچیدگی‌های عدالت بسیار جالب است. و البته، ایستوود هم عامل جذابی برای جلب مخاطب است. او بهترین بازیگر فیلم نیست، اما بی‌اخلاقی شخصیتی که ایفا می‌کند او را به نقطه مرکزی جذاب تبدیل می‌کند. پات هینگل با بازی قاطعانه‌اش به عنوان قاضی فن‌تون، افتخارات بازیگری را به خود اختصاص می‌دهد، در حالی که استیونز نیز به‌عنوان راچل وارن درخششی دارد. او مانند جِد کوپر (ایستوود) انگیزه‌های وسواس‌گونه‌ای برای دستگیری جنایتکاران دارد. به‌طور کلی، بازی‌ها در سطح مناسبی قرار دارند و ارزش تماشا دارند. نمی‌دانم آیا استفاده از دو فیلمبردار برای دوستان بوده یا نه؟ با این حال، کار خوبی در اینجا انجام شده است، لوکیشن‌های نیومکزیکو زیبا و هم‌زمان با حال و هوای داستان سازگار هستند. موسیقی فرانتیر جالب و پرانرژی است - هرچند گاهی اوقات سنگین به نظر می‌رسد و در برخی موارد به آثار هرمَن در ژانر فانتزی شباهت دارد... "دارشون بزن" یک ورودی مهم در کتابخانه ژانر وسترن است. اگرچه نه فوق‌العاده است و نه بد، اما هنوز هم برای علاقه‌مندان به این ژانر باید دیدنی باشد. شخصاً فکر می‌کنم نیمه اول فیلم بسیار قوی‌تر از نیمه دوم است که کمی از مسیر خود منحرف می‌شود و به پایان خوبی می‌رسد، اما نه به خوبی که انتظار داشتم - به‌ویژه بر اساس ساعت اولیه‌ای که بسیار چشمگیر بود. کلینت ایستوود در کل فیلم عالی است. من بدون شک از بازی او لذت بردم و دیدن او بعد از اوج‌های بزرگ سه‌گانه دلار بسیار خوشایند بود. پات هینگل نیز بازیگر مثبتی است و او و ایستوود در یک صحنه فوق‌العاده با هم درخشان هستند. وقتی "کوپر" (کلینت ایستوود) در یک مورد هویت اشتباه گرفتار می‌شود، تقریباً به دست گروهی از شهروندان که متقاعد شده‌اند او مرتکب قتل شده، دار زده می‌شود. خوشبختانه، او از چنگال مرگ توسط معاون "بلس" (بن جانسون) نجات می‌یابد که او را برای دار زدن قانونی‌تر می‌برد. اما خوشبختی همچنان با "کوپر" است، وقتی قاضی محلی "فن‌تون" (پات هینگل) متوجه می‌شود داستانش درست است و به او شغلی با نشان خود پیشنهاد می‌دهد. او قرار نیست قانون را به دست خود بگیرد - بلکه از او انتظار می‌رود که مردانی را که سعی کردند او را بکشند، به عدالت بسپارد. او ممکن است حاضر باشد، اما آیا آنها نیز حاضرند؟ در این میان، او متوجه می‌شود که شغل جدیدش او را درگیر کارهای خطرناک دیگری می‌کند و پس از یک نزدیک شدن بسیار خطرناک، به "راچل" (اینگر استیونز) که داستان خود را به طرز دلخراشی روایت می‌کند، علاقه‌مند می‌شود. در ظاهر، این یک وسترن انتقامی عادی به نظر می‌رسد، اما ایستوود و هینگل بیش از این را ارائه می‌دهند و سعی می‌کنند برخی از عناصر قانون را به جامعه‌ای که هنوز در حال زندگی با قانون «بالا بودن بقا» (یا سرعت) است، اعمال کنند. ما کمی بیشتر با برخی از وکیل‌ها آشنا می‌شویم و می‌فهمیم که شاید آنها به اندازه‌ای که ابتدا فکر می‌کردیم، بی‌رحم نبوده‌اند - تلاشی صورت می‌گیرد تا شخصیت‌ها کمی عمق پیدا کنند. با این حال، تولید فیلم بهترین نیست - مطمئناً یک ماشین در یک صحنه دیده‌ام و دکورهای استودیویی نیز بسیار آشنا به نظر می‌رسند، اما ایستوود شخصیت خود را با درجه‌ای از سبک «کمتر، بیشتر است» تزئین می‌کند و به سوی پایانی می‌رویم که پیش‌بینی‌پذیر است، اما از نظر اجرا به این شکل نیست.