فیلم Goodbye, Mr. Chips 1939

وداع با آقای چیپس به معنای واقعی کلمه یک اثر کلاسیک است. در هر قاب این فیلم، حس و حال فوق‌العاده‌ای وجود دارد که شما را به زمانی می‌برد که معصومیت تنها چیزی بود که داشتیم. فکر می‌کنم وداع با آقای چیپس مطمئناً بر اکثر مردم تأثیر می‌گذارد. شاید برخی افراد به این نوع احساسات شیرین توجهی نکنند، اما شاید همین افراد می‌توانند با ورود...

وداع با آقای چیپس به معنای واقعی کلمه یک اثر کلاسیک است. در هر قاب این فیلم، حس و حال فوق‌العاده‌ای وجود دارد که شما را به زمانی می‌برد که معصومیت تنها چیزی بود که داشتیم. فکر می‌کنم وداع با آقای چیپس مطمئناً بر اکثر مردم تأثیر می‌گذارد. شاید برخی افراد به این نوع احساسات شیرین توجهی نکنند، اما شاید همین افراد می‌توانند با ورود آقای چیپس به زندگی‌شان، تجربه بهتری داشته باشند. نزدیک به 30 سال طول کشید تا این فیلم را به طور کامل تماشا کنم و بعد از دیدن آن به تازگی، احساس رضایت بیشتری از آنچه که انتظار داشتم، دارم. از ترس و اضطراب آقای چیپس در صحنه‌های ابتدایی تا صحنه پایانی که تمام فیلم را به نقطه زیبای خود می‌رساند، وداع با آقای چیپس واقعاً یک فیلم زیبا، دلنشین و شاداب است. از میان همه جوایز اسکار که در سال‌های گذشته اهدا شده، اسکار رابرت دانات یکی از شایسته‌ترین آن‌هاست. این یک اجراست که تمام ویژگی‌های احساسی لازم برای نمایش شخصیتی را که در حال پیدا کردن خود است، به خوبی ترکیب می‌کند. دانات این نقش را به گونه‌ای به تصویر کشیده که ممکن است به استانداردی از دهه 30 تبدیل شود. اگرچه گریر گارسن تنها حدود 20 دقیقه در فیلم حضور دارد، اما این 20 دقیقه تأثیر عمیق و خاصی به جا می‌گذارد. صحنه‌ای که دانات و گارسن با بی‌خیالی می‌رقصند، به تنهایی ارزش تماشای فیلم را دارد. اما یک فیلم تنها به اندازه پایانش خوب است و در اینجا وداع با آقای چیپس تاج را به موضوع سلطنتی‌اش اعطا می‌کند، پایانی که تمام رشته‌های احساسی را که یک فیلم فوق‌العاده را می‌سازد، به هم پیوند می‌دهد. بنابراین اگر در پایان فیلم حس گرما و خوشایندی نداشته‌اید، واقعاً امیدی برای شما نیست. از آقای استارکی و آقای لوری تشکر می‌کنم، این فیلم به یاد آموزه‌های خوب شما در سال‌های ابتدایی مدرسه‌ام افتادم. 9 از 10 چه فیلمی زیبا و ملایم درباره پایان امپراتوری و عصری که فرهنگی از احترام و ادب را نشان می‌دهد که اکنون مدت‌هاست ناپدید شده است. رابرت دانات همواره توانسته است تصویر واقعی یک انگلیسی را به خوبی به نمایش بگذارد، حتی اگر گاهی اوقات به شکلی کمی بیش از حد تصنعی باشد؛ و با نقش‌آفرینی زیبا گریر گارسن به عنوان یک خانم از آن زمان، احساسی کمی دلپذیر در ما ایجاد می‌کند. قطعاً این فیلم تساوی میان جنسیت‌ها را ترویج نمی‌کند، اما صحنه "دانوب آبی" باید یکی از رمانتیک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما باشد.