فیلم Willy Wonka & the Chocolate Factory 1971

این فیلم را سال‌ها بود که ندیده بودم و آخرین بار شاید در دوران دبیرستان، بیش از ۲۰ سال پیش، آن را تماشا کرده بودم. یک کمدی موزیکال دلپذیر با بازی جین وایلدر و شوخی‌های خشک و کنایه‌آمیز که واقعاً از آن لذت بردم. طراحی تولید فوق‌العاده بود و شماره‌های موسیقی، از جمله آهنگ‌های جذاب "اومپا"، بسیار زیبا بودند. **۴.۲۵ از ۵** بله، این نسخه به...

این فیلم را سال‌ها بود که ندیده بودم و آخرین بار شاید در دوران دبیرستان، بیش از ۲۰ سال پیش، آن را تماشا کرده بودم. یک کمدی موزیکال دلپذیر با بازی جین وایلدر و شوخی‌های خشک و کنایه‌آمیز که واقعاً از آن لذت بردم. طراحی تولید فوق‌العاده بود و شماره‌های موسیقی، از جمله آهنگ‌های جذاب "اومپا"، بسیار زیبا بودند. **۴.۲۵ از ۵** بله، این نسخه به مراتب بهتر از نسخه جانی دپ است، نه؟ احتمالاً به این دلیل که این یکی سرگرم‌کننده و شاداب است و نسخه دپ به نوعی احساس خودبزرگ‌بینی می‌داد. این نسخه ممکن است از نظر بصری زیبا به نظر نرسد، اما در عوض با قلبی صادق و چند آهنگ خوب و شخصیتی که همیشه تماشای آن لذت‌بخش است، جبران می‌کند. جین وایلدر واقعاً شخصیت را به خوبی به تصویر می‌کشد بدون اینکه ترسناک باشد، نه؟ و در اولین باری که آن را می‌بینید به این موضوع فکر نمی‌کنید... اما واقعاً خط باریکی است که او باید بین عدم ترسناک بودن و باقی ماندن در حال و هوای عجیب و شاداب عبور کند و او در این کار فوق‌العاده عمل کرد. در کودکی واقعاً به این موضوع فکر نمی‌کردم، اما به عنوان یک بزرگسال (به‌ویژه با فیلم برتون) به این نتیجه رسیدم که وایلدر باید جایزه اسکار می‌برد. این فیلم قطعاً شایسته جایزه آکادمی بود و در سال ۷۱ ساخته شده که جوایز آکادمی هنوز معنایی داشتند. به‌جز اجرای فوق‌العاده جین، این فیلم فقط یک اثر سرگرم‌کننده است که خانواده‌ها باید آن را ببینند و قطعاً شایسته تمجید بیشتری نسبت به بازسازی است. **به مراتب بهتر از فیلم ۲۰۰۵، اما هنوز فکر می‌کنم به عنوان یک فیلم انیمیشنی جالب‌تر خواهد بود.** زمانی که فیلم ۲۰۰۵ را دیدم که جانی دپ در آن بازی می‌کرد، اصلاً راضی نبودم: فیلم به نظر می‌رسید بیشتر به عنوان یک انیمیشن مؤثر است تا یک فیلم CGI معمولی. با این حال، من با این نسخه آشنا نبودم و کتاب اصلی را از رولد دال نمی‌شناختم و فقط وقتی که در حال نوشتن نقد آن فیلم بودم، متوجه این موضوع شدم و فوراً تصمیم گرفتم که وقتی بتوانم، فیلم قدیمی‌تر را تماشا کنم. دیروز این فیلم را دیدم و مقایسه بین دو تولید اجتناب‌ناپذیر بود. هنوز فکر می‌کنم که یک فیلم انیمیشنی جالب‌تر خواهد بود، اما می‌فهمم که این تولید از آن نسخه پر از CGI و بی‌معنی ۲۰۰۵ بیشتر جذابیت دارد. همه چیز به نظر واقعی‌تر و قابل‌باورتر می‌رسد، جادو چیزی است که ما به طور طبیعی می‌توانیم به آن باور داشته باشیم. چشم‌انداز، جلوه‌های بصری و ویژه و طراحی خوب دکور و لباس‌ها برای دستیابی به این هدف ضروری است و همه قابل تقدیرند. اینجا چیزی به طرز عجیبی سایکدلیک وجود دارد، اما به اندازه کافی ظریف است. مل استوارت به داستان اصلی وفادار بود، بنابراین داستان همان است: چارلی مهربان و ساده، کارخانه مرموزی که هیچ‌کس نمی‌داند چگونه بدون کارگرها کار می‌کند، عجیب و غریب بودن ویلی وونکا، آهنگ‌های نگران‌کننده "اومپا لومپا"، کودکان پر از نقص و خودخواه، و والدینی که بیش از حد محبت‌آمیز هستند. تفسیرها در نهایت تفاوت را ایجاد می‌کنند: جین وایلدر نسخه‌ای محبت‌آمیزتر و شیرین‌تر از وونکا را به ما ارائه می‌دهد که کمتر بر روی عجیب و غریب بودنش تمرکز دارد و نتیجه کار او نمایشی به یاد ماندنی است که باقی عمرش را تحت تأثیر قرار داد. پیتر اوسترم در نقش چارلی کاملاً قانع‌کننده است و جک آلبرتسون نیز در نقش خود درخشان عمل کرد. در واقع، تنها یک مشکل با این فیلم وجود دارد، حداقل برای من: من نمی‌توانم اومپا لومپاها را دوست داشته باشم. علاوه بر اینکه به نوعی شبیه کارگران برده‌دار به نظر می‌رسند (آن‌ها ظاهراً از کشورشان نجات یافته‌اند تا همه‌ی آن‌ها نمیرد و از روی سپاسگزاری برای نجات‌دهنده‌شان کار کنند)، با آهنگ‌هایشان آزاردهنده هستند و ظاهری کاملاً عجیب دارند. "چارلی" در یک اتاق با مادرش و چهار پدربزرگ و مادربزرگش زندگی می‌کند که همه در یک تخت به خواب می‌روند و بر روی یک رژیم غذایی از سوپ کلم قرار دارند! سپس شکلات‌ساز نامی فرصتی بی‌نظیر را اعلام می‌کند. در تنها پنج عدد از ده‌ها میلیون تخته شکلاتی که تولید می‌کنند، بلیط طلایی پنهان شده است. بلیط را پیدا کن و برنده یک سفر به کارخانه شو. حالا خانواده‌اش واضح است که پول زیادی ندارند، پس شانس او کم است، به‌ویژه وقتی که تلویزیون را تماشا می‌کند و مجموعه‌ای از کودکان لوس و والدین آزاردهنده را می‌بیند که همه آن‌ها را می‌گیرند. چه شانس‌هایی دارد وقتی که مقداری پول در خیابان پیدا می‌کند که بار او برنده شود؟ خوب، آن بخش از داستان به هیچ‌وجه نیاز به شرلوک هولمز ندارد، اما او از "اسلاگ‌ورث" رقیب پیشنهادی جالب دریافت می‌کند قبل از اینکه او و "پدربزرگ جو" (جک آلبرتسون) به زمان مقرر برسند. مردی با کلاهی بزرگ و لباس مخملی بنفش بیرون می‌آید - او همان "وونکا" بسیار عجیب و غریب (جین وایلدر) است که نوعی زبان خاص دارد و به آن‌ها وعده یک سفر بی‌نظیر می‌دهد! داستان پس از آن به نوعی حکایت می‌شود که کودکان با آزمایش‌های شخصیتی مواجه می‌شوند و به خاطر افراط‌های خود دچار مشکل می‌شوند، در حالی که "وونکا" گاهی اوقات به طرز خشن و تهدیدآمیز این امر را تضمین می‌کند که مجازات‌ها به متخلفان داده می‌شود. باید "ورکا سالت" (جولی داون کول) باشد که در لیست من از کسانی که شایسته گودال زباله هستند، در صدر قرار دارد، اما "مایک تیوی" (پاریس تممن) هم خیلی دور نیست. در طول سفر به این مکان، ما با مردم مرموز "اومپا لومپا" آشنا می‌شویم که این مکان را اداره می‌کنند و به او کمک می‌کنند تا شکلات کامل را تولید کند، اما بزرگ‌ترین سوال این است که آیا "چارلی" و "جو" خودشان می‌توانند از چالش‌های این سفر عبور کنند؟ وایلدر در اینجا فوق‌العاده عمل می‌کند، زیرا آن‌ها را در یک دالان اخلاقی می‌برد که به همان اندازه که شیرین است، شکرپاشی شده است و لزلی بریکوس و آنتونی نیولی برخی از بهترین آهنگ‌ها را برای نقره‌ای فیلم نوشته‌اند. "تخیلات خالص"، "شیرینی‌ساز" و آهنگ به طرز آزاردهنده "من الان آن را می‌خواهم" از "ورکا" همه داستان رنگارنگ، آکروباتیک و جادویی از اعتماد و شرافت را تکمیل می‌کنند که نمی‌توانید از آن لذت نبرید. شاید روی کینییر باید در بدو تولد غرق می‌شد؟ این فیلم واقعاً یک شاهکار جادویی و الهام‌بخش است. موسیقی، اگرچه غالب نیست، به زیبایی داستان را تکمیل می‌کند و جذابیت کلی فیلم را افزایش می‌دهد. نوشتار و خلاقیت پشت این موضوعات استثنایی است و بینندگان را با نوآوری و اصالت خود مجذوب می‌کند. ترکیب خلاقیت، هیجان، طنز و لحظات دلگرم‌کننده این فیلم یک تجربه سینمایی فراموش‌نشدنی ایجاد می‌کند. این فیلم بینندگان را در دنیای تخیل غرق می‌کند که پر از سرگرمی و امکانات بی‌پایان است، در حالی که همچنین پیام‌های مهمی درباره خانواده و صداقت را منتقل می‌کند. من این فیلم را به خاطر داستان جذاب و موضوعات جالبش به شدت توصیه می‌کنم. در بین نسخه‌های مختلف، تفسیر جدید وونکا در پیش‌درآمد به عنوان یک مورد محبوب جلوه‌گر است و از نسخه‌های قبلی فراتر می‌رود. در عوض، اجرای جانی دپ به عنوان ناامیدکننده و مضر برای شهرت این فرانچایز انتقاد شده است. در کل، این فیلم یک سفر دلپذیر و جادویی است که در سطوح مختلف با بینندگان ارتباط برقرار می‌کند. توانایی آن در سرگرم کردن، الهام بخشیدن و برانگیختن احساسات، آن را به یک اثر سینمایی برجسته تبدیل کرده که قطعاً تأثیر ماندگاری خواهد گذاشت.