فیلم Malcolm & Marie 2021

در حالی که فیلمنامه ممکن است از نظر ظرافت چندان قوی نباشد، اما نیازی به این کار ندارد - این فیلم یک نمایش از استعدادها در مقابل و پشت دوربین است. این فیلم زیباست؛ هر فریم آن می‌تواند به عنوان یک تصویر ثابت برای هر کمپینی که زندهیا در حال حاضر در آن شرکت دارد، به کار رود و جایگاه او را به عنوان یکی...

در حالی که فیلمنامه ممکن است از نظر ظرافت چندان قوی نباشد، اما نیازی به این کار ندارد - این فیلم یک نمایش از استعدادها در مقابل و پشت دوربین است. این فیلم زیباست؛ هر فریم آن می‌تواند به عنوان یک تصویر ثابت برای هر کمپینی که زندهیا در حال حاضر در آن شرکت دارد، به کار رود و جایگاه او را به عنوان یکی از بهترین استعدادهای جوان قرن بیست و یکم ثابت کند. بزرگ‌ترین صفحه نمایش خانه‌تان را پیدا کنید و شگفت‌زده از زیبایی‌های «مالکم و ماری» باشید. - کریس دوس سانتوس در زمان نگارش این نقد، «مالکم و ماری» به وضوح نظر منتقدان را در سرتاسر دنیا تقسیم کرده است که این موضوع چندان غیرمنتظره نیست، با توجه به پیش‌فرض تحریک‌آمیز آن. بودن به عنوان یک منتقد فیلم کار آسانی نیست، به‌ویژه زمانی که با نظر عمومی مواجه می‌شوید. در اکثر موارد، زمانی که کسی به سطح بالایی از موفقیت می‌رسد، همیشه با حجم زیادی از توییت‌های توهین‌آمیز و حملات شخصی مواجه می‌شود، به ویژه زمانی که نظر نویسنده با واکنش مخاطبان در تضاد است. بنابراین، امیدوار بودم که سم لوینسون به افسانه‌های نادرست پیرامون نقد فیلم و نظریه‌های توطئه در مورد روزنامه‌نگاران این حوزه دامن نزند... متأسفانه، مونولوگ‌های بسیار اغراق‌آمیز و حد و مرز توهین‌آمیز که توسط مالکم (جان دیوید واشنگتن) ارائه می‌شود، فقط به آتش ویرانگر موجود دامن می‌زند. آنچه به‌عنوان یک نظر منطقی و چالش‌برانگیز در مورد اینکه (برخی) منتقدان چگونه تمایل دارند فیلم‌ها را در مورد موضوعاتی بسازند که در واقعیت به آن‌ها نمی‌پردازند آغاز می‌شود - عمدتاً با تأکید بر پیام‌های سیاسی یا نژادی غیرموجود - به سرعت به صحنه‌هایی تبدیل می‌شود که رفتار کودکانه، خودمحور و نابالغ شخصیت مرد را به نمایش می‌گذارد که به طور کورکورانه به نقدهای فرضی از نظر او، منتقدان وحشتناک حمله می‌کند. اگرچه این موضوع برای عموم ممکن است جزئی به نظر برسد، اما همچنان به یک مشکل چالش‌برانگیز که منتقدان فیلم هر روز با آن روبرو هستند، آسیب می‌زند. نظراتی از این دست را بیش از چند بار دیده‌ام: «سم لوینسون از یک بازیگر سیاه‌پوست برای انتقال ناامیدی‌های خود به عنوان یک کارگردان مرد سفیدپوست نسبت به منتقدان صنعت استفاده می‌کند». به نظر من، هرکسی که چیزی شبیه به این نوشته باشد، به همان خطای دقیقی که مالکم به شدت منتقدان را به آن متهم می‌کند، دچار شده است: خواندن بیش از حد در متن و دوباره آوردن نژاد به بحثی که جایی در آن ندارد. واقعاً مهم نیست که آیا فیلمنامه توسط یک لوینسون ناامید نوشته شده یا توسط کسی دیگر. در نهایت، شخصیت‌ها یکی از ارکان اصلی هر فیلم هستند و متأسفانه، آن‌ها مشکل اصلی من با کل داستان هستند. با وجود مقدمه بالا که نتوانستم از نوشتن آن خودداری کنم، «مالکم و ماری» بر روی رابطه سمی دو شخصیت غیرقابل تحمل تمرکز دارد. صفاتی که در جمله آخر استفاده شده، به هیچ وجه نادرست نیستند. مالکم و ماری تقریباً تمام مدت زمان فیلم را در یک چرخه خسته‌کننده، کلافه‌کننده و سردردآور از دعواهای به شدت اغراق‌آمیز سپری می‌کنند که بلافاصله بعد از آشتی موقتی به عشق‌ورزی برای چند دقیقه قبل از آغاز دعوای بعدی می‌انجامد. به محض اینکه فیلم را تمام کردم، «داستان ازدواج» به یادم آمد و به وضوح به یاد دارم که در هنگام دعوای بزرگ شخصیت‌های اصلی اشک می‌ریختم. چرا با مالکم و ماری اینقدر ناراحت و ناآرام بودم؟ به خاطر شخصیت‌هایشان. مالکم چیزی جز یک کارگردان مغرور، خودشیفته و خودراضی نیست که معتقد است پس از ارائه یک فیلم خوب، پادشاه جهان است. غرور و تکبر با یک خط نازک جدا می‌شوند، اما مالکم قطعاً شخصیت متکبر را در خود دارد که حتی نمی‌تواند نشانه‌ای از قدردانی نشان دهد زمانی که نظرات مثبت می‌رسد - بلکه دوباره یک نطق دیگر در مورد اینکه نویسنده مربوطه فیلم او را درک نکرده، ارائه می‌دهد. از سوی دیگر، ماری (زندهیا) به‌عنوان یک زن جوان دوست‌داشتنی و سخت‌کوش که به نظر می‌رسد با مرد اشتباهی گیر افتاده، آغاز می‌شود و به‌نظر می‌رسد که نقطه تعادل در رابطه آن‌ها باشد. من واقعاً برای بسیاری از چیزهایی که برای او اتفاق افتاده، متأسفم. با این حال، ماری به سرعت نشان می‌دهد که فاصله زیادی با یک دوست‌دختر کامل دارد. با وجود اینکه او به مراتب قابل تحمل‌تر و کمتر غیرقابل تحمل از مالکم است، ماری اشتباهات غیرقابل بخششی از گذشته‌اش را به دوش می‌کشد و ناتوانی در پذیرش اینکه مالکم ممکن است از کسی دیگر الهام گرفته باشد را نشان می‌دهد. با تلاش‌های مکرر برای قربانی‌سازی و مقدار معینی حسادت، ماری محرک بیشتر دعواهایی است که هر بار که آن‌ها آشتی می‌کنند، ناگهان بروز می‌کنند. در نهایت، این دلیل است که من احساس بیشتری نسبت به شخصیت‌های «داستان ازدواج» داشتم: من واقعاً به این شخصیت‌ها و زندگی‌هایشان اهمیت می‌دادم. نه تنها فهمیدم که چه چیزی آن‌ها را از هم جدا کرده، بلکه واقعاً می‌توانستم با برخی از آن‌ها ارتباط برقرار کنم. مالکم ممکن است یک فیلم زیبا بر اساس رابطه‌اش با ماری ساخته باشد، اما این هنوز یک عشق سمی و آسیب‌زننده است که هیچ‌کس نباید مجبور به مواجهه با آن باشد. با اینکه مشکلات ذکر شده واقعاً منفی به نظر می‌رسند، «مالکم و ماری» هنوز دارای بسیاری از ویژگی‌های ارزشمند است که شایسته قدردانی عمیق هستند. لوینسون ممکن است دیدگاه‌های مشابهی با مالکم در مورد نقد فیلم داشته باشد، اما استعداد او به عنوان یک کارگردان غیرقابل انکار است. استفاده فوق‌العاده او از برداشت‌های طولانی خسته‌کننده نقش مهمی در افزایش شدت و توجه به هر دیالوگ و مونولوگ ایفا می‌کند. تصویربرداری مارسل رِو - که قبلاً در «اوفرش» با لوینسون کار کرده - یا بر اساس شات‌های پیگیری برای دنبال کردن هر شخصیت در سالن‌ها و اتاق‌های بی‌پایان خانه است یا تصاویر ثابت برای درخشش بازیگران در ارائه دیالوگ‌ها. رِو منتظر لحظه مناسب می‌ماند تا دوربین را به نزدیکی شخصیت منتقل کند پس از دقایق طولانی و بدون برش کار فوق‌العاده‌ای از بهترین‌های فیلم: بازیگران. اجراهای جان دیوید واشنگتن در «تنیت» به‌طور جهانی مورد استقبال قرار نگرفته بود و هرچند من واقعاً از نمایش او لذت بردم، نمی‌دانستم که مسیر حرفه‌اش از آنجا کجا خواهد رفت. خوب، نمایش او از مالکم ممکن است برای برخی افراد کمی بیش از حد اغراق‌آمیز باشد، اما با وجود تنفری که از شخصیت دارم، تنها یک تماشاگر کور می‌تواند از تفسیر فوق‌العاده واشنگتن غافل بماند. در یک نمایش فیزیکی به‌طور غیرمنتظره بیشتر از آنچه که انتظار داشتم، واشنگتن واقعاً تمام بدن و صدای خود را به شخصیتش ارائه می‌دهد و هیچ یک از حرکات صورت یا بدن را فراموش نمی‌کند. هرچند که نطق‌های او در مورد نقد فیلم ناراحت‌کننده است، اما من باید به توانایی بازیگر در واقعاً برانگیختن این احساس در من احترام بگذارم. با این حال، این نمایش زندهیا است. در واقع، از مشاهده نامزدی‌های اجتناب‌ناپذیر او شگفت‌زده نخواهم شد. برای کسی که هرگز «اوفرش» را تماشا نکرده یا تنها نمایش او به‌عنوان ام‌جی در «مرد عنکبوتی: بازگشت به خانه» و «مرد عنکبوتی: دور از خانه» را به عنوان مثال دارد، نمایش او از ماری قطعاً بسیاری از تماشاگران را شگفت‌زده خواهد کرد. از کنترل فوق‌العاده احساسات ظریفی که برخی صحنه‌ها نیاز دارند تا مونولوگ‌های بسیار جذاب - چیزی که هر دو بازیگر به‌خوبی از عهده آن برمی‌آیند - زندهیا بهترین نمایش حرفه‌اش را در یک فیلم سینمایی ارائه می‌دهد. نمایشی عاطفی و قدرتمند که به این زودی فراموش نخواهم کرد. تحسین نهایی به موسیقی لبریث، که نقش مهمی در داستان‌گویی ایفا می‌کند. «مالکم و ماری» از نظر فنی چشم‌نواز است - تصویربرداری زیبا و موسیقی تأثیرگذار - با دو اجرای فوق‌العاده، اما فیلمنامه و شخصیت‌های پیچیده آن من را به سمت نظر منفی سوق می‌دهند. از نطق‌های به شدت اغراق‌آمیز و تقریباً توهین‌آمیز در مورد نقد فیلم و حرفه‌ای‌های این حوزه تا چرخه خسته‌کننده و بیش از حد بزرگ دعوا-آشتی، استعداد غیرقابل انکار سم لوینسون به عنوان یک کارگردان با دو شخصیت غیرقابل تحمل که به طور متقابل یکدیگر را در رابطه سمی‌شان آسیب می‌زنند، تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. با وجود تلاش فوق‌العاده جان دیوید واشنگتن و به‌ویژه زندهیا که بهترین تفسیر حرفه‌ای‌اش را ارائه می‌دهد، احساس ناراحتی و اضطراب هرگز از بین نمی‌رود. مالکم یک کارگردان کاملاً تحمل‌ناپذیر و مغرور است و با اینکه در یک نقطه واقعاً برای ماری متأسف شدم، او در نهایت ثابت می‌کند که از اینکه شخص بهتری باشد، فاصله زیادی دارد. از آنجا که یکی از موضوعات مرکزی بحث بسیار خاص برای عموم است، احتمالاً موفقیت تجاری خود را از طریق نتفلیکس پیدا خواهد کرد. شخصاً، این اولین ناامیدی بزرگ من در سال ۲۰۲۱ است. امتیاز: C اگر بخواهم کاملاً صادق باشم، این فیلم آن‌قدرها هم خوب نبود. مفهوم آن به نوعی جالب بود زیرا تنها بر روی دو شخصیت تمرکز داشت. اشتباه نکنید، جان دیوید واشنگتن، پسر دنزل واشنگتن و زندهیا اجراهای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهند اما هرگز به سطح شکوفایی نرسیدند. واشنگتن در نقش مالکم بازی می‌کند که تازه یک فیلم منتشر کرده است. در مراسم اکران، او در سخنرانی‌اش فراموش می‌کند که از ماری تشکر کند. زندهیا در نقش ماری بازی می‌کند که خود نیز با مشکلاتی رو به روست و شخصیت اصلی فیلم مالکم بر اساس او ساخته شده است. این دو به خانه از مهمانی اکران برمی‌گردند و ساعت یک بامداد بلافاصله شروع به بحث می‌کنند. از همان ابتدا می‌توان فهمید که ماری از چیزی ناراحت است. ماری مقداری ماکارونی و پنیر درست می‌کند و تماشای مالکم که ماکارونی را در حین دعوا با ماری خراب می‌کند، ارزش دیدن دارد. سپس مشخص می‌شود که مالکم در سخنرانی‌اش نام ماری را ذکر نکرده است. دعواها آغاز می‌شود و به شدت وحشیانه است. سپس نقد «زن سفیدپوست از لوس آنجلس تایمز» به صورت آنلاین منتشر می‌شود و دعوای دیگری آغاز می‌شود. بین تحقیرهای بی‌رحمانه و صحنه‌های عاشقانه، داستان خسته‌کننده می‌شود اما این هسته اصلی فیلم است. دوباره، اجراها عالی بودند اما داستان نیاز به کار بیشتری داشت. من فقط احساس نمی‌کنم که این فیلم برای بسیاری از طرفداران جذاب باشد. من به بسیاری از چیزهایی که این فیلم ارائه می‌دهد، قانع نیستم، اما بازیگری زندهیا و جان دیوید واشنگتن واقعاً فوق‌العاده است - در واقع بی‌نقص است. این دو نفر واقعاً برجسته هستند، من از شروع تا پایان اجراهایشان را دوست داشتم؛ چه در بخش‌های جدی و چه در بخش‌های سرگرم‌کننده. ارائه عالی، بهترین بازیگری که در یک فیلم در مدت زمان طولانی دیده‌ام - بدون هیچ دروغی. همان‌طور که در ابتدای متن اشاره شد، من به‌طور کامل در مورد بقیه فیلم مطمئن نیستم. من قطعاً نمی‌گویم که بد است، ناامیدکننده یا چیزی شبیه به آن اما در مورد آن مطمئن نیستم. با این حال، دو بازیگر اصلی هر منفی‌ای که ممکن است از دیگر بخش‌های تولید داشته باشم، را از بین می‌برند. آن‌ها قطعاً فیلم را بالا می‌برند. من به شدت توصیه می‌کنم که «مالکم و ماری» را تماشا کنید - حتی اگر فقط به خاطر زندهیا و واشنگتن باشد.