فیلم Short Cuts 1993

در حالی که هیچ اثر سینمایی معادل مونا لیزا وجود ندارد، من فهرستی از ده فیلم برتر آمریکایی در ۵۰ سال گذشته را بدون ترتیب خاصی ارائه می‌دهم: _پدرخوانده_، _آپوکالیپس حال_، _گاو خشمگین_، _داستان عامه‌پسند_، _بلید رانر_، _دزدان صندوقچه گمشده_، _رانندگی در مل‌هولند_، _درخت زندگی_، _دوران کودکی_، _کوتاه‌نامه‌ها_. وای... _کوتاه‌نامه‌ها_؟ آیا حتی بهترین کار آلتمن است؟ خوب، هر چیز منحصر به فرد و اصیلی در سایر فیلم‌های...

در حالی که هیچ اثر سینمایی معادل مونا لیزا وجود ندارد، من فهرستی از ده فیلم برتر آمریکایی در ۵۰ سال گذشته را بدون ترتیب خاصی ارائه می‌دهم: _پدرخوانده_، _آپوکالیپس حال_، _گاو خشمگین_، _داستان عامه‌پسند_، _بلید رانر_، _دزدان صندوقچه گمشده_، _رانندگی در مل‌هولند_، _درخت زندگی_، _دوران کودکی_، _کوتاه‌نامه‌ها_. وای... _کوتاه‌نامه‌ها_؟ آیا حتی بهترین کار آلتمن است؟ خوب، هر چیز منحصر به فرد و اصیلی در سایر فیلم‌های این فهرست قبلاً توسط آلتمن انجام شده است. (آیا چیزی هست که این مرد امتحان نکرده باشد؟) و هر چیزی که آلتمن در حرفه‌اش به دست آورد می‌تواند در _کوتاه‌نامه‌ها_ خلاصه شود. پنج فیلم از فهرست من در ژانرهای مشخصی قرار دارند: گنگستری، جنگی، بیوگرافی، علمی تخیلی، ماجراجویی. لینچ یک ژانر خاص خود است (استادی در جذب و زیر سؤال بردن)، _داستان عامه‌پسند_ نوآر پست‌مدرن با نگاهی خاص است، _درخت زندگی_ شعری شجاعانه و فراتر از عادی، _دوران کودکی_ به معنای واقعی کلمه یک دستاورد حماسی از اختصاص و تعهد است. _کوتاه‌نامه‌ها_ به نظر می‌رسد که جایی برای خود ندارد زیرا صرفاً شاهدی بر زندگی‌ها و عشق‌هاست. اما چه مشاهداتی! چه زندگی‌هایی! چه محبت‌هایی که دل را می‌سوزاند. همه این‌ها با نبضی طنین‌انداز که به بسیاری از مسیرها متصل می‌شود، در آستانه فاجعه قرار دارد و تهدید به انفجار می‌کند که این کار را در قالب یک ضربه سیاره‌ای انجام می‌دهد. هیچ چیز به اندازه یک فاجعه طبیعی مردم را به هم نزدیک نمی‌کند. زلزله‌ای که به اندازه کافی لرزش دارد تا ما را از جایگاه‌مان در تاریخ بر روی نقشه کیهانی آگاه کند. به اندازه کافی که ما را به زمین برگرداند، خودخواهی‌مان را بازنشانی کند و دیدگاه‌های متعدد را در منظر قرار دهد. به اندازه کافی که از حالت ساده بودن وجود قدردانی کنیم. یک استاد باروکی بزرگتر از زندگی در راس کار است، داستان‌های متقابل و تم‌های گردان را به طرز بی‌نقصی ارکستر می‌کند. چندین خط داستانی تحت یک چتر بسیار مشخص نوسان می‌کند. و تحت پوشش حفاظتی آلتمن، استعدادها به راحتی و آزادانه می‌چرخند، بازیگوش و تجربی، کنایه‌آمیز و صادق. شخصیت‌های کلیدی در یک داستان، در داستان دیگر به عنوان شخصیت‌های فرعی ظاهر می‌شوند، به طور پارادوکسیکالی به خود، خانواده، جامعه و زندگی وابسته و در عین حال جدا شده‌اند. مرزها عبور می‌کنند و روح‌ها گم می‌شوند. ما همه یکسان هستیم اگر فقط به خاطر ندانستن نیازهایمان یا اینکه چرا حتی اینجا هستیم. با هیچ چیزی برای گفتن به جز اینکه همه چیز فوق‌العاده، بی‌پایان و خالی است. و زندگی کوتاه است. کوتاه‌نامه‌های صحنه‌ها، داستان‌ها، کلمات، اعمال، آرزوها، عشق، فقدان، دروغ‌ها، شهوت، ایمان، شگفتی و فداکاری. واقعاً دوست دارم دوباره آن را ببینم فقط برای تماشای تام ویتس و لیلی تاملین که با هم زندگی می‌کنند. برخی فیلم‌ها ادعا می‌کنند که به طور بی‌پایان سرگرم‌کننده هستند، برخی می‌گویند که می‌توان آن‌ها را بارها و بارها بدون از دست دادن جذابیت اولیه تماشا کرد، برخی اصرار دارند که هرگز پیر نمی‌شوند، من فقط یکی می‌شناسم که می‌تواند به همه این ادعاها ببالد. _کوتاه‌نامه‌ها_ مانند عاشق شدن است. به آرامی، شگفت‌انگیز، طبیعی، نرم، ساده و عمیق ارائه می‌شود. **یک بازیگر بزرگ با نام‌های آشنا، که هر یک کار خود را به خوبی انجام می‌دهند… اما بدون تعهد، بدون احساس و تحت فیلمنامه‌ای به شدت پیچیده که هر کسی را گمراه می‌کند.** من معمولاً نسبت به فیلم‌هایی با فیلمنامه‌های ضعیف یا بد خیلی انتقاد می‌کنم. این یک مشکل مکرر در سینماست. اما این فیلم، اشتباه معکوس را مرتکب می‌شود: فیلمنامه بیش از حد است، شخصیات‌های زیادی دارد و زیرplots‌های متصل به هم زیادی دارد که تقریباً لازم است برای پیگیری آنچه در حال وقوع است، نمودارها و طرح‌هایی بر روی تخته رسم کنید. من تقریباً به نیمه فیلم رسیدم و واقعاً نمی‌دانستم هر کس کیست. فیلم با یک ناوگان هلیکوپتر که چیزی را بر فراز آسمان‌های لس آنجلس اسپری می‌کند، آغاز می‌شود. من که در زمان ساخت فیلم بسیار جوان بودم، مجبور شدم کمی تحقیق کنم تا بفهمم چه‌کار می‌کنند: اسپری کردن آفت‌کش برای مبارزه با مگس‌ها، چیزی که هرگز در وسط یک شهر ندیده بودم. سپس فیلم شروع به معرفی multitude‌ای از شخصیت‌ها و داستان‌های روزمره آن‌ها می‌کند: ما چندین زوج از طبقه متوسط داریم، هر کدام با مشکلات خود، یک راننده لیموزین که با یک کارگر کافه ازدواج کرده، خلبانی از یکی از هلیکوپترها، یک اپراتور خط برقراری رابطه جنسی که شوهر و فرزند دارد... و ما مشکلات روزمره این زوج‌ها و خانواده‌ها را دنبال می‌کنیم. فیلم سعی می‌کند تصویری از مردم عادی و زندگی‌های آن‌ها ارائه دهد، اما این کار را به طرز بیش از حد بی‌احساس و غیرقابل گذشت انجام می‌دهد و در انتقال احساسات شخصیت‌ها ناکام می‌ماند، با کسی که هیچ ارتباط خاصی با آن‌ها نداریم. تنها زیرplotی که سعی می‌کند از طریق عاطفی‌ترین شیوه عبور کند (که مربوط به کودک است) به قدری ملودراماتیک می‌شود که اعتبارش را از دست می‌دهد. از نظر فنی، این فیلم کم‌نظیر است و بر روی هیچ چیز چشمگیر شرط‌بندی نمی‌کند. فیلم‌برداری استانداردی است که در آن زمان استفاده می‌شد، جلوه‌های ویژه و بصری به طور معقولی کار می‌کنند، اما نه به طرز شگفت‌انگیزی، دکورها و لباس‌ها عادی است. کار ویرایش به خوبی انجام شده است، اما فیلم با طول سه ساعت، کمی خسته‌کننده می‌شود، عمدتاً به دلیل ناتوانی ما در ارتباط واقعی با شخصیت‌ها و آنچه در فیلم می‌بینیم. آنچه این فیلم را به طرز قاطعانه نجات می‌دهد، بازیگران بزرگ و کثیر آن است و اینکه هر یک به شیوه‌ای بسیار فردی، کار دراماتیک فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهند. این فیلم در واقع مانند یک ویترین از بهترین‌های هالیوود در اوایل دهه ۹۰ است. بروس دیویسون، فرد وارد، لیلی تاملین، تام ویتس، آن آرچر، اندی مک‌داول، کریس پن، رابرت داونی جونیور، لیلی تیلور، مادلین استو، تیم رابینز، جنیفر جیسون لی، جولیان مور، پیتر گالاگر، متی مداین، فرانسیس مک‌دورمند... یک نام را بگویید و او آنجاست! هر یک در نقش خود، هر یک سعی در بهترین بودن، اما هر یک برای خودشان. این فیلم به خوبی به عنوان یک تمرین دراماتیک عمل می‌کند و به هر بازیگر اجازه می‌دهد بهترین چیزی را که می‌داند، نشان دهد. با این حال، هنوز هم فاقد احساس، فاقد تعهد و فاقد شدت است.