فیلم Night of the Living Dead 1968

شب مردگان زنده بدون شک یک فیلم بسیار نوآورانه است که تفسیر مدرن از زامبی‌ها را خلق کرده و برای همیشه ژانر را تغییر داده است. جنبه‌های زیادی در این فیلم وجود دارد که قابل تحسین است، اما متأسفانه محدودیت‌های زمانه‌اش باعث می‌شود تجربه تماشای آن کمی کسل‌کننده باشد. داستان فیلم نسبتاً خوب بود. من واقعاً از این که داستان بر روی یک گروه از بازماندگان...

شب مردگان زنده بدون شک یک فیلم بسیار نوآورانه است که تفسیر مدرن از زامبی‌ها را خلق کرده و برای همیشه ژانر را تغییر داده است. جنبه‌های زیادی در این فیلم وجود دارد که قابل تحسین است، اما متأسفانه محدودیت‌های زمانه‌اش باعث می‌شود تجربه تماشای آن کمی کسل‌کننده باشد. داستان فیلم نسبتاً خوب بود. من واقعاً از این که داستان بر روی یک گروه از بازماندگان و فرآیند فکری آن‌ها هنگام مواجهه با وحشت و ترس ناشی از زنده شدن مردگان تمرکز داشت، لذت بردم. مقدار زیادی از اطلاعات از طریق پخش‌های تلویزیونی ارائه شده بود که به خوبی به فیلم اضافه می‌شد. عملکرد بازیگران ناهماهنگ بود؛ برخی از آن‌ها به طرز فوق‌العاده‌ای خوب عمل کردند، به‌ویژه دواین جونز و کارل هاردمن. اما جودیت او'Dea عملکرد ضعیفی داشت. نمی‌دانم این به خاطر بازی او بود یا نحوه نوشتن شخصیتش، اما دیدن زبان بدن و حرکاتش در طول فیلم عجیب بود. صحنه تعقیب و گریز ابتدایی با او فوق‌العاده بود و فیلمبرداری آن عالی بود، اما بعد از آن، نحوه نمایش شوک او مضحک به نظر می‌رسید. عملکردهای اکشن فیلم ضعیف بود و ضربات خیلی کند و دست و پا شکسته به نظر می‌رسید. تصور می‌کنم این فیلم در زمان خودش بسیار ترسناک بوده، اما با توجه به پیشرفت‌های مدرن در ژانر ترس، من خودم را چندان مضطرب نیافتم. به طور کلی، این فیلم یک کپسول زمانی برای ژانر ترس است و این ژانر در طول سال‌ها از این فیلم بسیار بهره برده است، اما متأسفانه میراث آن به مراتب بیشتر از سرگرمی‌ای است که فیلم ارائه می‌دهد. نمره: 54% | نظر: متوسط این فیلم به‌طور عملی بنیان‌گذار زیرژانر زامبی‌هاست. همان‌طور که در مواقع دیگر گفته‌ام، من طرفدار فیلم‌های مربوط به زامبی‌ها و موجودات مشابه نیستم. این نوع سینمای ترسناک با جذابیت گرافیکی قوی‌ای که دارد، واقعاً من را جذب نمی‌کند. با این حال، اعتراف می‌کنم که این فیلم را دوست داشتم. این فیلم در رویکردش به این نوع موجودات بسیار معتدل‌تر است و در ایجاد تنش و هیجان مؤثر است. این فیلم ترسناک نیست (باور دارم که در آن زمان بسیار ترسناک بود، اما این زمان‌ها متفاوت است)، اما سرگرم‌کننده است. داستان روایت شده توضیحات زیادی به ما نمی‌دهد: ما دو برادر را می‌بینیم که به یک قبر در یک قبرستان دور افتاده می‌روند و هنگام بازگشت به خودرو، توسط مردی که به نظر می‌رسد بسیار آشفته است، تعقیب می‌شوند. واضح است که او یک زامبی است و ما این را می‌دانیم، اما شخصیت‌ها نمی‌دانند و از آنچه بعد از آن رخ می‌دهد، به شدت گیج می‌شوند: گروهی رو به رشد از زامبی‌ها به آن‌ها حمله می‌کند و آن‌ها را مجبور می‌کند که به یک خانه نزدیک پناه ببرند، جایی که به زودی متوجه می‌شوند که تنها نیستند و به لطف رادیو و تلویزیون، مشکل تنها در آنجا نیست بلکه ملی است. جورج رومرو در نحوه طراحی و نوشتن فیلم بسیار هوشمندانه عمل کرد، که یک تولید کاملاً مستقل است و نتیجه نبوغ تمام افراد درگیر است. این یک اثر نوآورانه است، یکی از نخستین فیلم‌ها که زامبی‌ها را به دنیای ترس آورده و تأثیر "کارناوال ارواح" به وضوح در سینما و نحوه کار بر روی صدا و موسیقی متن قابل مشاهده است. بودجه کوتاه تولید را مجبور به عمل‌کردی بسیار عملی و کارآمد کرد، تا با کمترین امکانات، بیشترین بهره را ببرند و اعتبار و اصالت را در اولویت قرار دهند. می‌خواهم برخی از اثرات مؤثر مانند گوشت خورده شده توسط زامبی‌ها، خون جعلی و کوکتل‌های مولوتف را برجسته کنم. طراحی دکورها و انتخاب مکان‌های فیلمبرداری نیز قابل تحسین است. بازیگران چند نکته مثبت دارند، اما اساساً آماتور هستند و تنها سعی می‌کنند کارهایی را که باید انجام دهند، انجام دهند. با وجود اینکه این یک موضوع فرعی است و معمولاً تحت تأمل قرار نمی‌گیرد، برای من مهم است که انتخاب یک بازیگر سیاه‌پوست برای نقش اصلی را برجسته کنم. دواین جونز، در فیلم زندگی‌اش، کار بسیار خوبی را با تعهد عالی انجام می‌دهد که تمام نیازها را برآورده می‌کند. کارل هاردمن فقط مزاحم است و دو بازیگر زن، جودیت او'Dea و مارلین ایستمن، واقعاً چیزی مثبت به فیلم اضافه نمی‌کنند و فقط تمام مدت به‌نظر می‌رسد ناتوان هستند. باربرا (جودیت او'Dea) و برادرش در حال گذاشتن گل در یک قبرستان هستند که مردی را می‌بینند که به‌طور بی‌هدف در حال قدم زدن است. او پیشنهاد می‌کند که واقعاً یک زامبی است و او چقدر درست می‌گوید. او موفق می‌شود به خودرویشان فرار کند اما، اوه، ای کاش فقط می‌توانست آن را هدایت کند - شاید ما فیلمی نداشتیم! اما او به درختی برخورد می‌کند و حالا گیج و دچار شوک، باید در یک خانه نزدیک پناه بگیرد جایی که از آنچه در خارج در حال رخ دادن است، سرنخی می‌گیرد. خوشبختانه، بن (دواین جونز) نیز به آن خانه می‌رسد و با چند نفر که از ایمنی زیرزمین خارج می‌شوند، سعی می‌کنند تا حد امکان آنجا را محکم کنند و منتظر بمانند. به زودی از گزارش‌های تلویزیونی و رادیویی مشخص می‌شود که این یک اپیدمی است و این موجودات خود را زنده کرده و قربانیانشان را می‌خورند. تام (کیت وین) و دوست‌دخترش جودی (جودیت ریدلی) تصمیم می‌گیرند که بهترین امیدشان این است که کامیون پارک شده در بیرون را بنزین زده و به نزدیک‌ترین شهر فرار کنند - اما آیا این کار خواهد کرد؟ این فیلم تقریباً به اندازه من قدیمی است و متأسفانه باید بگویم که به‌طور قابل توجهی بهتر نشده است. بخش زیادی از حس خطر از دیالوگ‌های پرالتهاب در آغاز ناشی می‌شود و عناصر ترسناک اکنون بیشتر خنده‌دار از اینکه تهدیدآمیز به نظر برسند - به‌ویژه در پایان. استفاده منظم از گزارش‌های تلویزیونی ابتدا مفید است اما سپس به نظر می‌رسد که بیشتر برای پر کردن این داستان نازک برای نود دقیقه‌ای طراحی شده است که به نظر می‌رسد بیشتر شبیه یک فیلم تلویزیونی است که بیش از حد تصنعی است. دیدن آن بر روی پرده بزرگ خوب بود، اما واقعاً فکر نمی‌کنم که بخواهم دوباره آن را تماشا کنم.